Vera - 01.09.1984, Blaðsíða 13

Þeirra setja tryggt húsnæöi á oddinn þeg-
9r spurt er um hvaö sé brýnasta málið til
urbóta á högum einstæöra mæöra.
Það kemur einnig í Ijós aö þriðjungur
Peirra heldur ekki sjálfstætt heimili og er
uærtækt aö álykta aö þröngur fjárhagur sé
Par meginorsök þó ekki sé hægt aö full-
yrða um það á grundvelli þessarar könn-
unar.
Eins og áöur var sagt var ein opin spurn-
ln9 lögð fyrir þar sem spurt var um hvaö
viðkomandi teldi hafa valdið mestum
ureytingum á lífsháttum viö aö verða ein-
stasö móðir. Hér verður gripiö niöur í örfá
svör af handahófi svosem eins og til þess
að varpa Ijósi á þau lífskjör sem íslenskt
samfélag býr fjölda kvenna og barna á því
uerrans ári 1984.
,,Eg hef stöðugar áhyggjur af pen-
iagum og húsnæöi og nú verð ég aö
flytja úr þessari íbúö eftir tvo mánuöi.”
,,. . .hef ég yfirleitt þurft aö vinna
aukavinnu til þess aö endar nái saman
°9 hin síðari ár finnst mér fjárhagsaf-
koman vægast sagt mjög erfiö. . .”
,,• . . fór ég að vinna allan daginn og
ðugöu þær tekjur ekki til framfærslu,
ðætti þá við mig kvöldvinnu og síðar
næturvinnu. Þessum störfum hélt ég
Þar til andlegt og líkamlegt þrek var að
bresta, minnkaöi þá viö mig, seldi hús-
oign mína, greiddi niöur skuldir og byrj-
aði á nýjan leik.”
Þegar þaö er haft í huga að tekjur
kvenna á besta vinnualdri eru sambæri-
legar við tekjur unglingsstráka og karla á
ellilífeyrisaldri þarf þaö víst ekki aö koma
neinum á óvart aö einstæðar mæður þurfa
aö vinna óhóflega langan vinnudag til
þess aö sjá sér og sínum farboröa.
í könnuninni kemur enda í Ijós aö u.þ.b.
80% einstæðra mæðra vinna 40 stunda
vinnuviku eða lengur utan heimilis. Þaö
kemur einnig í Ijós aö næstum helmingur
einstæöra mæöra meö tvö börn á framfæri
vinnur 50 stundir á viku og jafnvel lengur
utan heimilis. Fyrir alla þessa vinnu bera
þær úr býtum aðeins 16.500 á mánuði til
jafnaðar á síðasta ári. Og ekki þarf að orö-
lengja aö öll heimilisstörf og umönnun
barna bíða kvennanna aö loknu löngu
dagsverki annars staöar.
Það er e.t.v. aldrei Ijósara en þegar
könnun sem þessi er skoðuð, könnun sem
fjallar um lífskjör og aöstæður kvenna,
sem eru einar fyrirvinnur síns heimilis, hví-
lík smánarlaun konum eru skömmtuö á ís-
landi í dag.
Nú er mál aö linni, við konur eigum ekki
að una því ófremdarástandi að vera ekki
matvinnungar, jafnvel þó meira en fullu
dagsverki sé skilað á vinnumarkaöinum.
Sigurbjörg Aöalsteinsdóttir
Bókari
Innkaupastofnun Reykjavíkur-
borgar óskar eftir aö ráöa bókara.
Upplýsingar veitir Sigfús Jónsson,
Fríkirkjuvegi 3, í síma 25800.
Umsóknum ber aö skila til starfs-
mannahalds Reykjavíkurborgar,
Pósthússtræti 9, 6. hæö á sérstök-
um umsóknareyðublöðum sem þar
fást fyrir kl. 16.00 mánudaginn 17.
september 1984.
Hvaö er til ráöa?
Hér ú undan höfunx við reynt að draga upp mynd
aJ kjörum kvenna á vinnumarkaðinum. Kynbundið
kjaramisrétti er staðreynd og því er það sem mest á
>'iður nú að finna leiðir til úrbóta sem konur geta
Sameinast um.
Við höfum engar einfaldar lausnir, en viljum þó slá
hérfram hugmyndum í þeirri von að þœr geti orðið
umrœðugrundvöllur.
Undirstaða allrar baráttu fyrir bœttum kjörum er
að maður sjálfur sé sannfœrður um réttmœti
hennar. Enn virðast alltof margar konur sœtta sig
við að á okkur sé litið sem annars flokks vinnuafl
°g lenda í innbyrðis deilum um hvernig málunum
er skipt á milli okkar. Fyrsta skrefið er að verða
meðvitaður um mikilvœgi eigin staifs. Minnumst
kvennaverkfallsins 1975, samstöðunnar þá og
hvernig það lamaði alla starfsemi í þjóðfélaginu.
2' Grípum til pennans ogfyllum dagblöðin afgrein-
mn þar sem við lýsum þeim kjörum sem við búum
við. Fjölmiðlar eru áhrifamiklir til að breyta við-
horfum.
Hvernig væri að efna til ýmiss konar mótmœla-
aðgerða bœði á eigin vinnustað og saman í hóp ut-
an þeirra. Dœmi: Allar konur á sama vinnustað
fari sér hœgt í vinnu eða allar verði veikar á sama
degi. Dœmi um hópaðgerðir utan vinnustaða er
að konur innan BSRB fylli ganga fjármálaráðu-
neytis og fari þar í setuverkfall. Það sama gœtu
konur utan BSRB gert á skrifstofu Vinnuveit-
endasambandsins. Dæmi um aðra aðgerð er að
fjölmenna á félagsmálastofnanir og leggja launa-
seðlana á borðið og sýna þar með fram á að kjörin
séu slík að fullvinnandi kona geti ekki séð sérfar-
borða af þeim.
4. Mikils er um vert að við fylgjumst vel með samn-
ingaviðræðum og samþykkjum ekki kjarasamn-
inga, sem ekki veita okkur verulega kjarabót.
5. Kvennaverkfall getur orðið úrslitavopnið sem
beita þarf í baráttunni — þá reynir endanlega á
samstöðu okkar.
Vonandi haldið þið áfram að upphugsa baráttu-
leiðir. — Munum bara að vinnuafl okkar erþað eina
sem við höfum að selja. — Seljum það dýrt!
G.J.
13