Vera - 01.06.1999, Side 41

Fö©C»dm eina
atvinnan
Dyrabjallan hringir stöðugt þegar ég ræði við Þórunni
í símann. „Ætlar þú ekki að fara til dyra?“ spyr ég.
„Nei, þetta er leigusali minn og hann hefur legið á
bjöllunni síðustu tvo tíma. Ég þori ekki að opna fyrir
honum því hann hefur áreitt mig kynferðislega. Samt
neyðist ég til að vera hérna því ástandið á leigumark-
aðnum er svo slæmt. Áður en ég flutti hingað var ég
á flakki á milli ættingja og vina í mánuð. Ég ætla ekki
að lenda í því aftur."
órunn Þorleifsdóttir er 22 ára og býr
í leiguíbúð í Grafarvogi. Hún er ein-
stæð móðir tveggja barna. Við
mæltum okkur mót nokkrum dögum eftir
símtalið. Það var létt yfir henni enda hafði
leigusalinn ekki sést um hríð. Við snerum
okkur að umræðuefninu. Þórunn er ein af
þeim fjölmörgu konum sem hafa flutt utan af
landi til Reykjavíkur. Um tveggja ára skeið
bjó hún á Bolungarvík og vann þar í fiski.
Hún fluttist þangað árið 1996 þegar ástand-
ið á atvinnumarkaðinum í Reykjavík var
mjög slæmt. Hún var búin að fá nóg af því
að taka þrjá strætisvagna í og úr vinnu.
launin virtust heldur ekki duga til að fram-
fleyta sér og barni. Hún vildi einfalda lífið og
bæta fjárhaginn.
„Ég komst fljótlega að því að lífið var ekk-
ert einfaldara út á landi. Og fjárhagurinn
batnaði ekki. Ég fékk vinnu í fiski en upp-
götvaði fljótt að það átti ekki við mig. En það
var ekkert annað að hafa. Svo varð ég ófrísk
að yngri syni mínum og þá varð allt erfiðara.
I vinnunni var ekki tekið tillit til þess að ég
vaeri þunguð og með slæma grindargliðnun.
Eg varð því að vinna nær alla meðgönguna,
sem var mjög erfitt. Að lokum gat ég varla
gengið og var um tíma í hjólastól eftir fæð-
inguna. Ég flutti svo til Reykjavíkur þegar
yngri strákurinn var á fyrsta ári. Ég vildi ekki
vinna í fiski allt mitt líf. Draumurinn var að
vinna við skrifstofustörf."
Var vinnan aðalástæða þess að þú fluttir til
Reykjavikur?
„Já, því ef maður hefur ekki áhuga á að
vinna í fiski þá er ekkert annað að hafa fyrir
vestan. Önnur ástæða var félagslífið'en það
er þetra og skemmtilegra í Reykjavík. Fyrir
vestan fann ég oft fyrir óþægilegri vorkunn
hjá fólki. Fyrst yfir því að vera ein með barn,
svo yfir því að vera ein með tvö börn. Kjafta-
gangurinn er svo mikill í litlum plássum. Bol-
ungarvik er samt ágætis staður og ég kynnt-
ist góðu fólki.“
Hvernig gengur lífið i Reykjavik?
„Ég fékk fljótlega íbúð [ Breiðholti og dag-
vistun fyrir strákana stutt frá. Síðan fékk ég
vinnu í Nóatúni en vinnutíminn var mjög
óhentugur, eða frá kl. eitt til sjö en ég var
bara með pössun til klukkan fimm. Ég bað
um að fá að vinna á öðrum vöktum en það
var enginn sveigjanleiki. Þetta gekk alls ekki
og að lokum varð ég að segja upp og varð
atvinnulaus. Fyrir tilviljun frétti ég um nám-
Þórunn Þorleifsdóttir segir að lífið sé ekki einfaldara úti
á landi.
skeið fyrir ungt atvinulaust fólk í Hinu Hús-
inu. í kjölfarið fór ég í fimm mánaða starfs-
þjálfun við skrifstofustörf hjá ÍTR. Þar fékk
ég tækifæri til að fara á tölvunámskeið og tel
mig núna hafa meiri atvinnumöguleika.
Starfsþjálfuninni lauk í maí sl. og ég hef sótt
um nokkur skrifstofustörf. Það hefur ekkert
komið út úr því ennþá. Núna vinn ég sem
barþjónn á Nelly’s. Þetta er hlutastarf og
hentar illa að mörgu leyti því ég verð alltaf
að „redda“ mér pössun.
„Ég er bjartsýn og vona að ég fái drauma-
vinnuna við skrifstofustörf. Ég hlýt að geta
þetta eins og aðrir. Stákarnir eru báðir
komnir með leikskólapláss og það einfaldar
margt. Félagslega séð líður mér miklu betur
hér í Reykjavík. Stærsta áhyggjuefnið er
húsnæðismálin. Ég get ekki búið við það að
hafa leigusalann á bjöllunni alla daga og
nætur..“
RH
Hvert er framhaldið?
41