Ljósmæðrablaðið - 01.12.1990, Qupperneq 17

Hendur sem strjúka: Andrés strekkir fram hendur og faetur og grettir sig.
Túíkun merkjamáls bamanna
Fjölbreytt táknmál líkama fyrirbura
er lykillinn að betri skilningi á þörfum
þeirra og góðri umönnun.
Við daglega umönnun verður stund-
um að horfa framhjá merkjamáli barn-
anna, t.d. þegar vökvi er gefinn í æð.
En ef við viljum örva börnin með já-
kvæðum hætti verðum við markvisst
að samræma túlkun okkar á því sem
yið sjáum hjá barninu og því sem við
9erum. Hér á eftir verður stuttlega gerð
grein fyrir túlkun okkar á viðbrögðum
barna við snertingu.
Almennt svöruðu börnin því á
jákvæðan hátt þegar foreldrarnir héldu
lengi um hendur þeirra á sama stað.
Slík viðvarandi snerting verkaði róandi.
Börnin urðu hins vegar óróleg við
breytilegar snertingar eða strokur og
slíkt gat haft óheppileg áhrif á andar-
^i'áttinn.
ljósmæðrablaðið ____________________
Langar og léttar strokur ullu fleiri og
meiri viðbrögðum en stuttar og fastar
strokur. Eftirtalin viðbrögð urðu eftir
því greinilegri sem foreldrarnir héldu
lengur áfram að strjúka:
• Andarteppa eða tregða í andardrætti.
Við teljum að enginn eða óreglulegur
andardráttur sé viðbrögð hins van-
þroskaða við snertingu sem ekki þjón-
ar tilgangi við vellíðan og þroska
barnsins. Lítt þroskaðir fyrirburar
fæddir langt fyrir tímann gefa með
þessum hætti til kynna að þeir hafi
fengið nóg, eða þeir séu ófærir um að
skapa tengsl við viðkomandi meðferð.
• Spenna og stífleiki.
Spenntir vöðvar og það að gera allan
líkamann stinnan eru aðferðir heldur
meira þroskaðs barns við að losna
undan íþyngjandi snertingu. Ef börnin
bregðast við með þessum hætti teljum
____________________15