Dagblaðið Vísir - DV - 20.03.2004, Síða 30

30 LAUOARDAGUR 20. MARS 2004
Fókus DV
Stærsti íþróttaviðburöur innanlands á árinu 1964
var tvímælalaust sigur íslenska kvennalandsliðs-
ins á Norðurlandamótinu í handknattleik sem
haldið var á Laugardalsvellinum. ísland vann þrjá
leiki affjórum og gerði eitt jafntefli. Sjaldan hafa
áhorfendur á Laugardalsvellinum fagnað sigri
eins innilega og þegar íslenska liðið birtist fyrir
framan stúkuna eftir síðasta leik mótsins. Var
þetta fyrsti Norðurlandameistaratitill sem ísland
vann í hópíþrótt. DV hitti fimm liðsmenn íslenska
liðsins á Thorvaldsen bar og rifjaði upp þessar
fræknu stundir.
„Maður þekkti ekkert annað en
að dripla ekki þegar við spiluðum
úti,“ sagði Sigríður Sigurðardóttir,
fyrirliði sigurliðsins, þegar umræð-
an um það að dripla ekki í hand-
boltaleik ber á góma. Þær byrjuðu
að æfa 3-4 mánuðum fyrir mótið og
voru æfingamar einu sinni í viku á
Ármannssvæðinu og einu sinni í
viku í Keflavík þar sem þær spiluðu
á móti strákum. „Þó við höfum
byrjað að æfa seint voru æfmgarnar
mjög markvissar og við vorum mik-
ið saman,“ sagði Sigrún Ingólfs-
dóttir.
Ekki gaman að spila utan-
húss í rigningu
„Boltinn gekk bara og það var
hann sem spilaði og það var ekki
hægt að einspila eins og hægt er að
gera í dag,“ sagði Sigrún Guð-
mundsdóttir, sem var ein af þeim
yngstu í liðinu. „Það var ekki hægt
að stinga niður, heldur varð maður
að kasta boltanum uppí loft á und-
an sér í einskonar hringi og grípa
hann svo aftur þegar maður var til
dæmis í hraðaupphlaupi." En þær
eru allar sammála um að það hafi
verið frekar óspennandi að spila ut-
andyra þegar rigndi og allt var í
pollum. Svo var hætt að spila á grasi
árið 1969 og þá tók malbikið við
sem var engu skárra. „Maður var
allur í sárum og stokkbólginn," seg-
ir Sigga. „Við vorum allar í sárum
því hlífar þekktust ekki á þessum
tíma.“
Línuverðir stóðu uppi á
kössum
Þær stöllur segja að ekki sé hægt
að líkja boltanum saman þá og nú.
„Maður gat svæft andstæðinginn
með því að gefa endalaust á milli
því aldrei voru dæmdar leiktafir,"
sagði Sigga. „Svo lengi sem maður
hafði boltann var ekki skorað hjá
liðinu."
Meðaltal marka í leik var 8-10
mörk miðað við að í dag eru þau 40-
50. Einnig var meðalaldurinn í lið-
inu afar lágur eða 20,9 ár og mætti
því segja að liðið hafi samanstaðið
af börnum því meðalaldurinn á lið-
inu eins og það er í dag er töluvert
hærri eða 26 ár.
„Við fengum gúmmíbotna skó
með tökkum sem voru spes gras-
skór. Þetta voru ægilega léttir og
yndislegir skór,“ segir Sigrún. En
leiktíminn á þessum tíma var
tvisvar sinnum 20 mínútur en er í
dag tvisvar sinnum 30 sem er
kannski skýringin á markafjöldan-
um milli ára. Innkast var með báð-
um eins og í fótbolta. „Það var einn
dómari og tveir línuverðir," sagði
Sigrún. En línuverðirnir stóðu oft-
Hluti iiðsins sem varð Norðurlandameistari í handknattleik árið 1964
F.v. Sigrún Ingólfsdóttir, Sigrún Guðmundsdóttir, Sigriður Sigurðardóttir
ast uppi á kössum við sitthvort
markið og segja þær dóminn hafa
verið ekki næstum því eins strang-
an og hann er í dag. Og fleiri breyt-
ingar hafa orðið. Nú má leikurinn
byrja strax eftir að andstæðingur-
inn hefur skorað og þarf ekki að
bíða eftir því að allir séu komnir á
línuna til þess að leikurinn geti haf-
ist en það tíðkaðist ekki árið 1964
og leikurinn var, eins og áður sagði,
mun hægari.
Ælt fyrir hvern leik
„Ég ældi og spýjaði fyrir alla
leiki, sem var bara stresstengt þó ég
vissi að við myndum auðveldlega
vinna andstæðinginn," sagði fyrir-
liðinn en það var víst orðin venju-
bundin athöfn. „Ef hún gerði það
ekki töpuðum við,“ sagði Sigrún og
þær hlógu allar. En þegar svona at-
riði eru rifjuð upp í vinkvennahópi
sem þessum koma sögurnar hver á
fætur annarri og stuðið stigmagn-
ast.
„Sjálfar þurftum við að safna
auglýsingum í leikskrána og selja
happdrættismiða," sagði Sigga og
einnig það að þær hafi saumað sjálf-
ar íslandsmerkið í barminn á treyj-
unum. Nú á tímum tíðkast það ekki
að heilt landslið saumi treyjurnar
sem keppt er í enda tímarnir aðrir.
„Á meðan á mótinu stóð var kokkur
sem eldaði sér heilsufæði ofan í okk-
ur og við mættum á morgnana og
borðuðum saman." En þær segja
handboltann hafa breyst mikið eftir
1965. „Við vorum mjög góðar enda
„Við fengum gúmmí-
botna skó með tökk-
um sem voru spes
grasskór. Þetta voru
ægilega léttir og ynd-
islegir skór."
unnum við mótið. Við komum öll-
um á óvart og unnum mótið," sagði
Sigrún Guðmundsdóttir og er þetta
eina stórmótið sem íslenskt kvenna-
landslið hefur unnið fyrr og síðar.
Sumar þeirra segjast enn í dag varla
geta horft á leik því spenningurinn
sé svo mikill.
Sigurgleðin á
Laugardaisvelli
ut htwutUMdat, X-1
1»,|„ ,
Stærsti dagur í sögu islenzks
varaformaiWr H.S.Í.
ÍSIAND NORDURLANDAMEISTARI:
r Við skukm ekfdgehst upp, stelpur
iut/t
íslenzku stúlkurnar komu á óv<
m, X t*, • .1* í'i
m
m t
NORBURLANDAMEI