Dagblaðið Vísir - DV - 01.05.2004, Blaðsíða 23

DV Fókus
LAUGARDAGUR 1. MAÍ2004 23
Sveinbjörn Egilsson Skrifaði bók um ævintýri á heimshöfunum.
í lúðrasveit þar sem enginn
kunni að spila
Sveinbjöm tók síðan baróninn
að sér og reyndi að útvega þeim
vinnu. Um tíma störfuðu þeir í sex
manna lúðraflokki sem spilaði í
brúðkaupum Hindúa og vom þeir
félagar ráðnir þótt þeir kynnu ekk-
ert á hljóðfæri. „Það er ágætt,“
sagði maðurinn sem réði þá, „því
minna sem þið kunnið, því betra."
Málið snerist um að Hindúum
þætti fínt afspurnar að Evrópu-
menn hefðu leikið undir í brúð-
kaupum þeirra og því skipti kunn-
átta engu máli. Höfðu þeir í sig og
á með þessari „spilamennsku" um
hríð en misstu svo þá vinnu og
voru þá allar bjargir bannaðar.
Þeir fengu svo inni á gistihúsi sem
rekið var af enskum manni sem
Price hét. Hann var hörkutól hið
mesta og ráðskaðist óspart með
Sveinbjörn og baróninn. Kona
hans var indversk, mun yngri en
hann og nokkurt svaka-
kvendi að sjá, að sögn Svein-
björns.
Næst segir frá þeim þar
sem þeir eru illa timbraðir að
morgni dags eftir næturlang-
an gleðskap.
„Okkur varð litið niður £
garðinn að húsabaki og sáum
þar sjón sem okkur þótti mik-
ið til koma.
Það var frú Price allsnakin
að gjöra „toilette" í húsagarð-
inum. Hún gljáði öll af olíu þeirra
sem hún var að bera á sig og þótt
hún væri stórskorin mjög, þá
mátti hún eiga það að vel var hún
vaxin. Við hreyfðum okkur ekki,
aðeins störðum á þennan hval -
og skemmtum okkur hið besta við
að sjá hinar ýmsu hreyfingar
hennar.
Brækur voru engar
Allt í einu leit hún upp og sá
okkur báða en ekki brá henni hið
minnsta, heldur brosti hún til
okkar og benti okkur að koma nið-
ur. Ég mundi eftir brosi hennar
morguninn sem hún hálfnakin
varð á vegi mínu [við komuna á
gistihúsið] og ég flýði hana. Við
fórum nú frá þessu varðbergi en
brátt vorum við komnir þangað
aftur og enn var frúin allsnakin og
farin að nudda sig alla. Tók þá
baróninn að ræskja sig og var hún
þá fljót að líta upp og benti okkur
ennþá að koma niður.
Mér fór að líta illa á
þetta, því ekki vissi ég
„Ég spurði hann þá
hvort hann væri ekki
sjómaður en hann
gaflítið út á það,
sagðist vera barón
von Luditzen yngsti
sonur [og] réttinda-
laus. Kvaðst hann
hafa verið trúlofaður
ríkri stúlku sem hefði
svikið sig og henni til
storkunar fór hann í
siglingar. Hér mætti
enginn komast að
því hver hann væri,
þá yrði það símað
heim."
hvar Price var; kæmi hann að
konu sinni þegar hún gæfi okkur
merki, mátti búast við öllu illu. Ég
skoraði því á baróninn að bregða
sér niður og komast að hvar Price
væri. Var hann fús til þess og kom
að vörmu spori með þær fréttir að
hann væri lagður af stað til
Caluctta...
Meðan baróninn var að njósna
hafði ég augun með frúnni og sá
að hún fór að fara á skyrtu, svo
kom kjóllinn næst, þvf brækur
voru engar og hún var alklædd
þegar baróninn kom.
Nú kölluðum við og spurðum
hvort við mættum koma niður til
hennar. Svaraði hún okkur svo að
hún væri margbúin að bjóða okk-
ur það.
Áður en við fórum niður sup-
um við vel á flösku því hálfdegir
vorum við þar sem báða grunaði
að æfintýri þetta muni enda með
skelfingu.
Betlarar, fakírar og fagrar konur Lífið ílndlandi varí
meira iagi framandlegt fyrir sjóara frá Evrópu eins og
Sveinbjörn og baróninn.
Flestar ung-
ar stúlkur að
mestu berar
Frúin talaði
ensku nokkurn
veginn og
bæði kát og
fjörug. Bar ekki á
að hún hugsaði
mikið um Price
meðan við vorum
að tala við hana,
en eftir því tókum
við að hún talaði
við matsveininn
um eitthvað sem
við ekki skildum
og grunaði okkur að hún
hefði skipað honum að
þegja um komu okkar til
sín, því hann sá þegar
hún bauð okkur inn í
dagstofu þeirra hjóna,
sem var stór og ekki
óskemmtileg.
Hún bauð okkur í
staupinu og spurði hvers-
vegna við hefðum ekki
komið þegar hún benti
okkur. Það sögðumst við ekki hafa
þorað meðan hún var ber og báð-
um hana fyrirgefa að okkur hefði
orðið það á að líta yfir þakgirðing-
una og hefðum ekki getað hreyft
okkur úr sporunum er við sáum
hennar undurfagra líkama og
hefði þegar dottið í hug Eva í Para-
dís. Hún brosti og sagði, að hún
sæi ekkert því til fyrirstöðu að við
hefðum komið niður þótt hún
væri fáklædd þar sem flestar ung-
ar stúlkur væru að mestu berar í
Howrah og gatan væii full af
þeim. ... —.
Svo fórum við að taia -um
hræðslu okkar við Price. Hún gaf
lítið út á það, kvað hann nálega
sjötugan, en hún væri aðeins 27
ára og sagði okkur að sér þætti
gaman að tala við unga menn og
skildum við koma aftur til sín, því
sér leiddist einveran.
Baróninum hefur litist vel á
brjóstið
Meðan á samtalinu stóð hafði
hún hneppt upp kjól sínum að
framan, svo að sást á brjóst henn-
ar. Hún sat í hægindastól móti
okkur og hefur að líkindum
hneppt upp kjólnum af vana. Bar-
óninum hefur litist vel á brjóst
það er við sáum, því nú stóð hann
upp, gekk beint til frúarinnar í
húsinu og fór að strjúka það af
brjóstinu sem hann náði til.
Ég stóð á öndinni og datt ekki
annað í hug, en að hún mundi
reiðast þessum moskítóbitna vini
mínum fyrir að fara að leika sér að
brjósti hennar, því svo siðaður var
ég þó enn, að ég vissi að þetta var
móti öllum kurteisisreglum. Þetta
fór þó allt á annan veg því nú
hneppti frúin upp kjólnum sínum
og skyrtu, svo bæði brjóst hennar
voru ber og það var sjón! Okkur
virtist þau stór og mikil frá þakinu
en að þau væru slík, datt okkur
ekki í hug. Baróninn mun hafa
orðið hræddur þegar þessar kúlur
ultu út úr kjólnum, því hann hætti
að strjúka, en frúin sagði að hon-
um væri óhætt að halda áfram. Nú
fór Luditz að færa sig upp á skaft-
ið og fór að kitía hana en á meðan
horfði ég á og drakk romm. Svo
vildi hún að ég kitlaði sig og með-
an ég var að því drakk baróninn og
hvíldi sig.
Eins og ég hef áður um getið
var megn negralykt af þessari
konu og hálfbauð mér við henni,
en baróninn var á góðum vegi að
verða skotinn; það ályktaði ég af
því að þegar við skildum við hana
bað hann hana um koss og var
það auðsótt mál og að endingu
grúfði hann sitt afskræmda andlit
milli hinna miklu brjósta og
kvaðst geta dáið þannig.
Að lokum þakkaði hún okkur
skemmtunina og sagði mundi
gefa okkur merki þegar Price væri
ekki heima.“
Sumar hreyfingar hennar
ekki hinar kvenlegustu
Tækifæri gafst nokkrum dög-
um seinna.
„Einn morgun kom okkur sam-
an um að heimsækja frúna,
skemmta henni vel og biðja hana
um sápu og fleira sem okkur van-
hagaði um. Við þruftum ekki lengi
að bíða, því Price fór til Calcutta
snemma þann morgun. Við gáfum
frúnni merki um að við kæmum
og fórum þegar niður í garð til
hennar og biðum þar meðan hún
klæddi sig. Við vorum nú orðnir
svo vanir því að sjá hana albera frá
varðbergi okkar, að okkur brá ekki
þótt sumar hreyfmgar hennar
meðan hún fór í flíkurnar væru
ekki hinar kvenlegustu þar sem
karlmenn voru viðstaddir.
Við fórum síðan inn í stofu og
allt fór eins og áður, að öðru leyti
en því að hún hneppti hún ekki
kjól sínum nema um mittið,
brjóstin voru ber þegar hún settist
niður; við kitíuðum hana og
skelltum lófunum á þau og hún
hló dátt. Romm gaf hún okkur og
við báðum hana um meira, því oft
var þörf en nú var nauðsyn, þar
sem við ætíuðum ofan að Hugli-
fljóti að þvo föt okkar.
Hún lét okkur hafa það sem við
^báðum um-og f-staupinu-fenguin—
við svo að við vorum vel hreyfir er
við skildum við hana og enn kyssti
baróninn hana að skilnaði...
„Okkur iðraði þess að hafa
stokkið frá siðuðum mönn-
um"
Fáum dögum seinna bauð frú-
in okkur inn til sfn til þess að sjá
[helgilíkneski nokkurt] á stað sín-
um í stofunni og var að því hin
mesta prýði. Þetta var í síðasta
sinn sem ég kitlaði hana. Hvað
baróninn hefur gjört eftir að við
skildum veit ég ekki..."
Næst lýsir Sveinbjörn mikilli og
fjölbreyttri hátíð sem þeir barón-
inn fylgdust með og var sjón að
sjá. Fakírar og sjónhverfingamenn
léku listir sínar og ber ekki á öðru
f frásögninni en að þeim félögum
hafi þótt þetta hið besta mál. Eigi
að síður gerðust þeir eftir á nokk-
uð þunglyndir þar sem þeir sátu í
herbergjum Price og hugleiddu líf
sitt.
„Við höfðum eignast romm-
flösku um kveldið og gæddum
okkur á innihaldi hennar í nætur-
kyrrðinni og eftir því sem í flösk-
unni lækkaði, eftir því urðum við
gramari við sjálfa okkur af að hafa
asnast út í ferðalag, sem aðeins
færði okkur sorg, í stað þeirrar
gleði, sem við bjuggumst við. Við
játuðum hvor fyrir öðrum að okk-
ur iðraði þess að hafa stokkið frá
siðuðum mönnum, til þess að
lenda á þeim stað, sem við vorum
nú, einmana meðal svertingja,
mörg þúsund mílur að heiman."
Afdrif barónsins
Nú veiktist Sveinbjörn illa og
þurfti að leggjast inn á spítala.
Baróninn fylgdi honum þangað.
„Moskítóstungur og
veggjalúsabitin sáust um allan lík-
ama minn og læknirinn sagði að
ég væri illa til reika ... [G]af
Hindúinn mér merki að koma
með sér og læknirinn ætlaði að
fara, en þá bað ég hann að lofa
mér að kveðja vin minn, sem biði
úti og sótti hann baróninn sjálfur.
Ég bað hann að skila til Price að ég
væri lagstur á spítala, sömuleiðis
bað ég hann að vitja um mig,
heilsa frúnni o.s.frv. Síðan kvaddi
ég þennan góða félaga minn, sem
ég ávallt neftidi baróninn að
gamni mínu, þótt hans rétta nafn
væri Hermann Bierfreund eftir því
sem hann sjálfur sagði og ritað var
á hið lélega sjóferðavottorð hans.
Við áttum marga gleðistund sam-
an, meðan sól var á lofti, en á
nóttunni töluðum við um raunir
okkar, uppi á þaki á gistihúsi því
sem er hið fátæklegasta og
aumasta af öllum þeim gistihús-
um sem ég hefi kynnst og eru þau
þó mörg.________________________
Baróninn sá ég aldrei framar.
Hann kom að vitja um mig
tveim dögum síðar, en þá lá ég
með óráði. Seinna heyrði ég að
Price hefði skömmu „sjanghæjað"
hann (neytt hann í skipsrúm) á
enskt barkskip sem hét Rockrane
og var ferðinni heitið til New
York."