Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1882, Qupperneq 33

iyrir ofrborb, ef þeim sctti ab ver&a lífs au&ib seni þjdö,
þá var úti viuskapr Daua vib liann, efa |iess flokks, er
lengst hefir mestu ráfcib í Danmörku. — Hann hefirjafnan
barizt fyrir sjálfstæhi Norbmanna og gegn öllu því af Svía
hálfu, er því er andstætt. þannig tök hann mikinn þátt
í deilunni um flagg Norömanna: vildi hafa sambandsmerkiö
vií) Svíþjób numib úr horni þess, eigi fyrir þafe afe hann hafi
neitt mdti sambandi ríkjanna,, heldr af því, afe mefeal út-
lendra þjófea sé sambandsinerkife oft álitife undirokunar-
merki Noregs, efer merki um afe Svíar hafi yfirvahl yfir
Noregi, en þafe hafa þeir eigi.
Sífeast hefir B. haldife fyrirlestra efer ræfeur á mann-
fundum um endilangan Noreg um þjófevoldife, og hefir
gefife þær út. I fyrra sumar för hann vestr til Bandaríkja
Norfer-Ameríku og hefir dvalife þar í vetr í miklu yfir-
læti; hefir hann ferfeazt þar vífea um og haldife ræfeur
fyrir löndum sínum vestra, og hefir hans vegr orfeife svo
mikill vestr þar, afe kalla má afe för hans sé ein glæsileg
sigrför. — Mikife finst B. til um alt þar vestra, einkum
um þau áhrif, er frelsife hefir á mannfölkife. Eru bréf
hans þafean afe vestan öll merkileg, bæfei fröfeleg og einkar
skemtileg. — B. hefir ávalt í stjórnmálum látife til sín
taka og talafe frelsisins máli. Mótstöfeumenn hans segja,
afe skáld eigi aldrei afe blanda sér í stjórnmál, og geti
ekki haft vit á þeim. En hitt mun sannara, afe skáld
hljóti manna mest afe láta öll mannleg efni til sín taka;
enda hefir skáldunum aldrei verife láfe þafe, afe þeir fengjust
vife stjórnmál, ef þeir hafa fylgt aftrhaldsflokknum; þá
geta þeir verife skynsamir menn; en ef þeir taka málstafe
frelsisins, þá á alt afe vera »skáldagrillur« og »draumórar«,
er þeir segja.
þafe, sem einkennir B. mest sem mann afe vorri
ætlun, er heit ást á sannleikanum og einlæg eftirleitun
eftir honum, og óbilandi kjarkr til afe segja þafe, sem hann
álítr satt og þarft, hver sem í hlut á, og hvort sem þafe
bakar honum óvild stjórnar efea þjófear efea einstakra
manna. f>afe, sem hann fyrst og sífeast prédikar, erþetta:
vertu sannr — sannr gagnvart sjálfum þér og öferum!
B. er mælskumafer svo mikill, afe ég hefi engan
slíkan heyrt. Ég hefi eitt sinn heyrt hann tala til eitthvafe
(59)