Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1934, Síða 37

ist nýjum stefnum og fékk tækifæri til aö líta þjóð
sína og ættjörð úr fjarska og bera ensku vanafestuna
saman við hugsjónirnar, sem þá voru efst á baugi
hjá erlendum framfaramönnum Ritaði hann talsvert
á þessum árum, en þó ekki undir nafni, heidur undir
dulnefninu John Sinjohn.
Hann hvarf bráðlega að fullu og öllu frá málaflutn-
ingsstörfunum, ogmá segja, aö öll ævi hans hafi verið
helguð skáldlistinni. Hann fann til svo ríkrar köllun-
ar til þess að brjóta niður gamlar óvenjur og boða
þjóðinni nýjan sið, að hann hlaut að gerast postuli
með þjóð sinni.
Og hann varð það. Pað var deilt um hann um eitt
bil, eins og nm öll mikilmenni, en hann átti jafn-
an færri óvini en flest mikilmenni eiga einhvern hluta
ævinnar og stundum alla. Pað varð þjóðarsorg í Eng-
iandi, er hann féll frá 31. jan. 1933, eigi að eins yfir
því að missa eitt mætasta skáldið, heldur eigi síður
yfir því að missa eitt mesta göfugmennið, sem enska
þjóðin hefir átt á síðasta mannsaldri.
Ladislas Reymont.
íslendingar hafa iengstum haft lítið af bókmenntum
slafneskra þjóða að segja. Menningarsamband hefir
ekkert verið þeirra á milli og slafneskar tungur svo
fjarlægar germönskum, að enginn fslendingur hér-
lendis mun hafa slafneskt mál á valdi sinu. Á norð-
urlandamálunum eru að vísu þýðingar til á ýmsum
bókmenntum slafneskum, en þó eigi svo fjölbreyttar,
að þær veiti yfirlitsmvnd yfir bókmenntir hinna
mörgu og merku þjóða, sem byggja austurhluta Ev-
rópu. Er því eigi að lá, þó aö fátt hafi komið út á
islenzku úr þessari átt. Pó eru til nokkrar þýðingar
eftir rússneska höfunda, einkum Dostojevski og Tur-
genjef. Og hin sigildu skáldrit Pólverjans Henry Sien-
kiewice, »Með báli og brandi« og »Quo vadis«, hafa
(33) 3