Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1934, Síða 94

hún giftist manni peim, er nefndist Gnömnndnr Sig-
nrðsson; var hann á vist með Jóni. Einhverju sinni
kom Jón að honnm, þar er hann svaf i baðstofu
með opnnm mnnni. Tók Jón þá kollu Gnðmnndar
og setti honnm á munn og hvelfdi ðlln yflr hann
þar i rúminu.
Það var i öðru sinni, að Jón ræddi við föðnr sinn,
Eggert, að þðrf myndi vera, að niðurbnrður væri
par gerður fyrir flyðrur hjá eyjunni. Eggert játti því.
Jón kvað sig vanta það, er hentugt væri í niður-
hurðinn, og þó iézt hann vilja sjá um, að ekki yrði
það i eintómu ráðaleysi. Tók hann þá kvígu feita,
er faðir hans átti og hleypti henni lifandi niður við
eyjuna, þar er hann ætlaðist til, að miðið skyldi vera,
og er sögn, aö dregið hafl hann 70 flyðrur um sum-
arið á þá kvígu.
Eitt sinn kom hann í Flatey og beiddi Scheving
kaupmann að ljá sér tóma tunnu. Kaupmaður kvaðst
ekki hafa hana til. Fór þá Jón út, svo að aðrir sá«
ekki, reikar þar að, sem tunna stóð á bala, full með
iýsi, og voru skorður við hana settar. Jón losaði
skorðurnar, steypti öllu úr tunuunni og lét hana
velta fyrir baiann,
En með öliu pessu var samt Jóni að mörgu vel
fariö, enda vart sjálfrátt um hrekkina.
í*egar Jón var formaður í Oddbjarnarskeri, sem
iengstum var á hverju ári, meðan hann fór að sjó-
róðrum frá Hergilsey, hafðí hann þar búð og elds-
gögn, og skildi þar jafnan vistir og eidfæri i búöinni,
ef sjóhrakta menn kvnni þar að iandi að bera á
▼etrum. Jón var aflamaður mikill og heppinn við
veiðiskap.
Hann var hinn mesti örlætis- og góðvildarmaður
við þurfandi menn og stórgjðfull, svo að ekki þókti
honum mikið fyrir að gefa, hvort sem vera skyidi
hát eða kú, ef öörum lá á, og var hann þvi vel lið-
inu og elskaður af mörgnm. Hann dó i Hergilsev
(90)