Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1947, Blaðsíða 41

orðið eitrunareinkenna á stöku sjúklingum, þá er
þar um undantekningar að ræða, sem gætir lítt
meðal alls þess fjölda, sem penisillín hefur verið
notað við; má og vel vera, að þessi einkenni stafi
af ofnæmi, enda væri ekki undarlegt, þótt ein-
hverjir væru ofnæmir fyrir penisillíni, svo algengt
sem ofnæmi er fyrir ýmsum efnum, sem þorra
manna eru með öllu ósaknæm. En áminning ætti
þetta að vera um það að nota ekki penisillín nema
i þeim sjúkdómum, sem vitað er eða fyllsta ástæða
til að ætla, að það eigi við. Súlfalyfin, sem helzt eru
sambærileg við penisillín að skaðvæni fyrir sýkla,
hafa oft í för með sér meiri og minni eiturverk-
anir á likamann og valda stundum skemmdum á
hvítu blóðfrumunum og ýmsum líffærum, er geta
riðið sjúklingunum að fuliu; verður eigi allsjaldan
að hætta notkun þeirra fyrir þá sök, þótt æskilegt
hefði verið sjúltdómsins vegna að nota þau lengur.
Ekki verður það með réttu ókostur talinn, að peni-
sillín vinnur ekki á öllum tegundum sýkla, enda þess
tæpast nokkurn tíma verið vænzt, að slikt lyf mundi
finnast. Hitt er meira að segja furðulegt, hve margs
konar sýklum þctta eina lyf fær grandað, og talsvert
eru það fleiri sýklategundir en súlfalyfin ráða við.
Enn hefur penisillín þann kost fram yfir súlfalyfin,
að það nýtur sín til fulls i grefti og sáravessum, er
hvort tveggja dregur allmjög úr áhrifum súlfalyfja,
svo sem fyrr var drepið á. Til ókosta má telja, að það
kemur fyrir, að einstöku kynstofnar þeirra sýkla-
tegunda, er penisillín grandar yfirleitt, standast
áhrif þeirra, og aðrir verða stundum ónæmir fyrir
þeim, þótt næmir séu upphaflega, einkum ef ekki eru
þegar í byrjun meðferðarinnar notaðir nægilega
stórir skammtar; en þetta á í mun ríkara mæli
heima um súlfalyfin. Úr þessu má oftast bæta með
þvi að nota penisillín og súlfalyf saman, því að
(39)