Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1947, Blaðsíða 44

penisillin grandi hvitu blóSfrumunum á nokkurn
hátt, eins og flest sýklaskæð lyf gera meira og
minna, að það lítur jafnvel helzt út fyrir, að það
örvi þau til starfa, og reynzt hefur það öllum lyfj-
um betur við þann sjúkóm, sem nefna mætti á ís-
lenzku kyrningahvarf (agranulocytosis). Hann er
fólginn í þvi, að þeirri tegund hvítra blóðfrumna,
er kalla mætti kyrnínga, fækkar ákaflega eða þeir
hverfa jafnvel með öllu, og fylgir venjulega svæsin
hálsbólga, oft með drepi, miklum sótthita og öðrum
blóðeitrunareinkennum. Varð sjúkdómur þessi lang-
flestum að bana, er fengu hann, áður en farið var
að nota penisillín við honum, en flestum batnar, er
fá það í tæka tíð.
Áhrif penisillíns á sjúkdóma þá, sem það á við,
eru oft undrafljót og mikil, svo sem fjölmargar
sjúkrasögur bera vitni. Skal hér sagt stutt ágrip
einnar þeirra til dæmis: Blástur hljóp skyndilega
vinstra megin i andlit fjögurra ára gamals stúlku-
barns; olli klasasýklategund ein, og komust sýkl-
arnir von bráðar í blóðið (blóðeitrun), en þegar
svo er komið, er sjúklingnum sjaldnast bata von.
Andlitið vinstra megin var allt uppblásið neðan
ennis og augað sokkið, en beinhörð bólguhellan náði
ofan á háls og undir kverkina. Drep var i munni
undir tungunni, og hvorki gat barnið talað eða
nærzt. Andardráttur var erfiður, enda bólga komin
i annað lungað. Þegar svona var komið, var tekið
að gefa barninu penisillin. Hálfum öðrum sólar-
hring síðar voru sýklarnir horfnir úr blóðinu, og
eftir 4 sólarhringa var andardráttur orðinn eðli-
legur og barnið gat talað og nærzt á vökvun og dag-
þeim. Hins vcgar virðist það engin áhrif hafa á sýkla þá tíma,
sem kalia má, að þeir liggi i dvala, er þeir skiptast ekki og
engin lífsmörk finnast með þeim önnur en öndun. Sbr. Dis-
covery, júli f. á.
(42)