Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1947, Blaðsíða 97

ingar, gerðist þess, að minnsta kosti að vetrarlagi og
jafnvel endranær, brýn þörf að marka ógreiðustu
vegina, svo að unnt væri að rata þá í byljum eða
þokum. Voru frá fornu fari til þess hafðar vörður,
sem enn tíðkast á fjallvegum. Vörður þessar reistu
sveitamenn þeir, sem hagnað höfðu af, og að síðustu
tók ríkið við viðhaldi þeirra. Eftir að sími kom um
landið hefur þörfin á vörðum minnkað mjög á fjöl-
förnum vegum, því simastaurarnir koma oft að
nokkru leyti í vörðu stað. Þær mundu því nú naum-
ast koma að neinu verulegu gagni, nema á fáförnum
fjallvegum, og er ráð fyrir þvi gert í vegalögunum,
að þeir séu varðaðir eftir því sem nauðsyn krefur,
Hinum fornu steinvörðum mun þó kostnaðar vegna
naumast vera haldið við lengur, heldur munu þeir
vegir, sem varða þarf, stikaðir sem svo er kallað, það
er að segja, að reistir eru markastaurar meðfram
þeim, svo þétt sem þurfa þykir, í heild má þó kalla,
að vörður landsins sé að verða úr sögunni. í mörg-
um hinna fornu kirkjumáldaga vorra er mælt svo
fyrir, að lýsa skuli kirkjurnar frá Maríumessu síðari
(8. sept.) til páska. Verður það naumast skilið á aðra
leið en þá, að ljósið í kirkjunum um vetrartímann
hafi átt að leiðbeina ferðamönnum á förnum vegi,
líkt og viti eða varða, og að kirkjulýsing þessi því
verði að teljast til vegamála.
Sæluhúsin voru fyrr á öldum, eftir að kristni kom
i landið-, reist á ógreiðfærum fjallvegum, og gerðu
menn það í Guðs þakka skyni, sjálfum sér til sálu-
hjálpar. Öll mannúðarstarfsemi og fátækramál voru
í kaþólskum sið einvörðungu í höndum kirkjunnar,
og lagði hún mikið upp úr þvi, að menn sýndu trú
sína með verkunum og taldi þá verða hólpna af
þeim. Því urðu margir til að leggja fé til þeirrar
starfsemi, sem hún taldi mannúðarverk, og var
bygging sæluhúsa í hópi þeirra. Af þessu draga sælu-
(95)