Dagblaðið Vísir - DV - 22.10.2005, Qupperneq 34

?'• '’W.ffWfvrítO CC Kr.t.Urr.loM 1
34 LAUGARDAGUR 22. OKTÓBER 2005____________________________________________________________________________________________ Helgarblað DV

Eg vissi aldrei hvenær ég fengi
hnefann í andlitíð en það gat
gerst hvenær sem er án tilefn-
is," segir hún og rifjar upp sjö skelfi-
leg ár þar sem ofbeldi og sársauki
var daglegt brauð, rétt eins og að
klæða sig að morgni eða hátta sig
að kvöldi." Haila, tæplega þrítug,
falleg og vel gerð kona bjó við
heimilisofbeldi í sjö ár. Hennar
rétta nafn er vissulega ekki Halla en
henni og bömum hennar til vamar
er rétt að það fari á milli máia hver
hún er. Nafiiið hennar er aukaatriði
og skiptir ekki máli, heldur sú stað-
reynd að til er kona sem er fær um
að ræða þessi mál af hreinskilni
Síðan eru liðin þrjú ár og Halla
segist ekki vera viss um að hún sé
búin að ná sér. Þessi ár hafi merkt
hana fyrir lífstíð og breytt sýn
hennar á lífið sem var nokkuð tær
áður en hún kynntíst manninum
sem hún taldi að myndi uppfylla
drauma lífs síns. Stúlka eins og hún
sem var Ktilega fötluð átti ekki von
á að maður eins og hann ættí eftír
að verða maðurinn hennar. „Ég var
aðeins átján ára og hafði aldrei átt
kærasta þegar hann kom tii sög-
unnar og á innan við viku var
hannn farin að tala um giftingu,"
segir hún sest niður og lætur hug-
ann reika tíu ár aftur í tímann.
Halla er utan af landi, yngst úr
hópi sex systkina sem öll lifðu við
gott atlætí og öryggi í æsku. Hún
fæddist með hkamlega fötlun og
gengur örh'tíð hölt. „Sextán ára fór
ég í aðgerð sem áttí að lagfæra
göngulag mitt og lina þá verki sem
ég hafði. Hún mistókst og eftir varð
ég enn verri og hef aldrei náð mér
síðan," segir hún alvarleg á svip.
Hávaxinn og glæsilegur
Læknamir sögðu að hún hefði
ekki brugðist við aðgerðinni eins og
þeir bjuggust við og því hafi farið
sem fór. Hún fór í fleiri aðgerðir í
von um að hægt væri að laga skað-
ann. en án árangurs. Hún mun
aldrei fyllilega ná sér og alltaf eiga
dálítið erfitt með gang, svo ekki sé
talað um aðra hreyfingu. „Ég var í
MR þegar við kynntumst. Ég vissi
hver hann var og við höfðum hist
nokkrum sinnum þegar við fórum
að vera saman. Hann er sjö árum
eldri, hávaxinn, mjög myndarlegur
og glæsilegur í alla staði, vel gefinn
og klár strákur. Áður en ég vissi var
hann minn og ég var alsæl," segir
hún hægt.
Fyrstí kærastinn og það er rétt
hægt að ímynda sér hamingju
Höllu þessa vordaga fyrir tíu árum.
Hún segist ekki hafa áttað sig á
hvað var að gerast, fannst æðislegt
að hann skuli hafa viljað hana um-
fram aliar aðrar þegar hann gat
fengið þær stúlkur sem honum
hugnaðist. „Auðrítað var ég við-
kvæm fyrir annmarka mínum en ég
leit ekki svo á að ég væri fötluð, alis
ekki," segir hún og heldur áfram.
„Fjölskylda mín var himinlifandi
fyrir mína hönd. Hann kom vel fyr-
ir, var kurteis og elskulegur og um
jólin trúlofuðum við okkur. Sama
dag og við fórum að vera saman
hafði hann misst pabba sinn. Það
sem heillaði mig hvað mest við
hann var hve auðvelt hann átti með
að tala um tilfinningar sína og hve
opinn og einlægur hann var," rifjar
Halla upp og bætir við að síðar hafi
hún komist að því að það hafi lfka
verið hegðun hjá honum sem hann
beitti í ákveðnum tiigangi. „Ég held
að það hafi verið til að fá samúð og
fela það sem raunverulega bjó und-
„Börnin voru farin að
láta vilja sinn meira í
Ijós, farin að segja nei
eins og börn gera og í
loftinu lá að einn góðan
veðurdag myndu þau fá
hnefann."
Ung, ástfangin og nýflutt 1 eigin
íbúö fór Halla að búa meö
myndarlega manninum sínum. í
brúðkaupsferðinni var hann dá-
lítið pirraður og átti til að tala
niður til hennar, nokkuð sem
hann hafði aldrei gert áður.
Ekki löngu síðar fékk hún
fyrsta en ekki síðasta hnefa-
höggið. Þau áttu eftir að verða
fleiri og þyngri. Það var ekki
fyrr en börnin hennar urðu fyr-
ir ofbeldinu sem hún sá að nóg
var komið og hún tók þann slag
að skilja við ofbeldismann. Nú
þremur árum síðar liílr hún
fyrir börnin sín og er að byrja
að jafna sig, en á talsvert í land.
Langvarandi barsmíðar frá
þeim sem maður elskar merkja
nefnilega fyrir lífstíð.