Ægir - 01.02.2002, Side 27

27
að máli við undirritaðan og höfðu allir skoðanir á
ákvörðuninni, þ.e að takast á við öldugjálfur hafsins
á miðjum vetri undan Íslandsströndum. Þannig þótti
ákvörðunin allt frá því að vera djörf/góð niður í
slæm/lygileg en samdóma álit allra var að þetta yrði
þrekraun fyrir hinn óvana. Hinir jákvæðu sáu tæki-
færin er fólust í verkefninu, einkum lífsreynslu þeirri
sem enginn öðlast nema að takast á við hlutskiptið
meðan þeir neikvæðu töldu full djarft leikið, að
reyna sig fyrsta sinni á hafi úti á miðjum vetri þegar
allra veðra ku vera von.
Allir höfðu þannig skoðun á málinu og það máttu
viðmælendur eiga að allir óskuðu þeir mér velfarnað-
ar í ölduróti hafsins og þótti ekki veita af þegar þess
er gætt að stigið frá skrifstofustólnum og á millidekk
frystitogara er býsna stórt. Spurningunni, hvort
skrefið væri of stórt, yrði hins vegar ekki svarað
nema með því að takast á við hlutverk hásetans á
einu aflasælasta skipi íslenska flotans, Akureyrinni
EA 110.
Biðin á enda
Rétt eins og unghjörtun er héldu til sveitadvalar
sumarlangt hér á árum áður í fylgd foreldris var það
faðir minn sem fylgdi syni sínum hughreystandi með
lífsreglurnar í stuttu máli á vörunum til skips. Hinn
eini úr hópi fjögurra bræðra fór undirritaður aldrei í
sveit svo ekki var seinna vænna fyrir pabba að leiða
strákinn sinn óstöðugan til móts við þroskandi ævin-
týri! Móti mér tók glaðbeittur kokkurinn, Birgir
Þór, og leiddi um skipið og vísaði mér í klefa númer
7, sem mér þótti vel við hæfi þar sem hann var
merktur besta fótboltaklúbbi í veröld allri,
Manchester United! Að lokinni snöggsoðinni kynn-
isför um Akureyrina var haldið upp í brú skipsins
þar sem á móti mér tóku skipstjóri, Sigtryggur
Gíslason, Bóbó, og Sigmundur Sigmundsson (kennd-
ur við Jennu Jones, kvenlega Jerry Springer-útgáfu
og verður vikið að síðar!). Þar sem ég hafði mætt
tímanlega hitti ég skipverja hvern á fætur öðrum í
brúnni og þóttist þegar sjá að þar færi hópur vaskra
pilta en sjálfsagt hefur eitt og annað farið í gegnum
hugskotssjónir þeirra er þeir litu undirritaðan augum
fyrsta sinni!
Ekki hélt ég klefa númer 7, þeim Manchester-
merkta, númer 5 skyldi verða mitt athvarf í þessari
1. veiðiferð Akureyrinnar á því herrans ári 2002,
deildi Jón Gíslason káetunni með mér en þann unga
mann þekkti ég frá því fyrir margt löngu er ég gerði
heiðarlega tilraun til að gera úr honum knattspyrnu-
mann í K.A. Ekki tókst betur til en svo en að Jón
hætti knattspyrnuiðkun með öllu og heldur ofan í
kaupið með Arsenal! Frá og með klukkan 20 á 44.
afmælisdegi sínum var landkrabbinn sumsé orðinn
háseti nr. 26 á Akureyrinni EA 110 með öllum þeim
skyldum sem því fylgja og það sem meira var, í
lægsta þrepi valda- og reynslupýramída samfélagsins
þrönga. Haraldur bátsmaður og 2. stýrimaður leiddi
mig (ekki bókstaflega þó) um skipið og fór í gegnum
öryggismálin ef eldur skyldi koma upp eða leki eða
eitthvað þaðan að verra var vissara að hafa hlutina á
hreinu.
Ljóst var frá og með þeirri stundu er landfestar
voru leystar að ekki yrði aftur snúið, ekki yrði í önn-
ur hús að venda hvernig sem mér kynni að reiða af en
svo merkilegt sem það kann nú að hljóma var það
mér ekki efst í huga er látið var úr höfn kl. 21 þetta
kvöld. Miklu fremur þótti mér merkilegt að ég
skyldi vera kominn um borð í þetta sögufræga skip
sem er svo fastbundið glæstri sögu stærsta og fram-
sæknasta útgerðarfyrirtækis á Íslandi, Samherja hf.
„Á sjó“ kyrjaði Þorvaldur Halldórsson með hljóm-
sveit Ingimars Eydal, gjarnan í þættinum „Á frívakt-
inni“, hér um árið og öll þjóðin með og á sjó kominn
ertu annað hvort á vakt eða á frívakt, virka daga jafnt
sem aðra - helgarfrí frá og með kl. 17 hvern föstudag
heyrðu þannig sögunni til, að sinni a.m.k. Þannig
átti ég vakt strax þetta kvöld og „aðstoðaði“ við
landfestilosun með því að þvælast ekki fyrir atvinnu-
mönnum en var engu að síður með hjálm á höfði og
leit nokkuð gáfulega út þrátt fyrir nokkurn skort á
þekkingu.
Frystiskip á borð við Akureyrina er siglandi verk-
smiðja sem helst aldrei stöðvast eftir að hún er á ann-
að borð komin af stað og rúlla vaktirnar skv. því var
mér tjáð, en það þóttist ég auðvitað vita fyrir - ég
skyldi standa morgun-og kvöldvaktir en í þeim hópi
voru aukinheldur: Haraldur Hermannsson, 2. stýri-
maður og þannig leiðtogi hópsins, Sigurður
Malmquist, Baadermaður, Þórir Óttarsson, Jóhannes
„fýra“ Jóhannesson, Pétur „Pibbi“ Már Jónsson og
Birgir Þorvaldsson dekkmenn, Kristján Ísak Krist-
jánsson, Rúnar Berg og Júlíus Stefánsson millidekk-
arar og þann titil bar ég einnig. Á móti okkur var
ekki síðra lið: Vésteinn Aðalgeirsson, bátsmaður og
leiðtogi síns hóps, Sigurbjörn Skírnisson,
Baadermaður, Víðir Gunnlaugsson, Marteinn Þor-
valdsson, Steinar Óli Gunnarsson og Jón Gíslason
dekkmenn, Sindri Svan Stefánsson, Benedikt Sig-
urðsson, Kristmundur Sigurðsson og Stefán Heiðar
Stefánsson millidekkarar. Aðrir í áhöfn voru Ágúst
Pétursson, yfirvélstjóri, Sigurður Sigurpálsson, 1.
Vésteinn Aðalgeirsson bátsmaður mættur í brúna.