Símablaðið - 01.01.1947, Síða 33

S Í M A B L A Ð 1 í)
. 11
Minningar línumanns.
(M'rtk Vopnalrirði tii MÞórshninar).
Þaö var síöla sumars áriö 1914.
Ég vaknaöi í tjaldi mínu einn morgun-
inn viö það, aö Gerða rétti kaffikönnuna
inn um tjalddyrnar og bauö góöan dag.
Þetta var hun nú reyndar vön aö gera á
hverjum morgni kl. hálf sjö, svo aö þaö
var oröiö hversdagslegt og haföi engin
áhrif á svefnværö sumra tjaldfélaga minna.
En það voru engin griö gefin. Þenna
morgun átti aö flytja ofan af Brekkna-
lieiði, urðu því allir að taka saman dót sitt
og felia tjöldin og vera búnir aö því helzt
fyrir kl. sjö, en þá byrjaði vinnudagur
okkar. Viö drukkum kaffiö i skyndi, klædd-
um okkur og fórum svo að tína saman dót-
iö, sem síöan var bundiö í bagga og reitt
á klökkum, því að engir voru vagnvegir
á þessum slóöum.
Sá sem flutningana annaöist hét Konráö
Oddsson. Hann hafði menn eftir þörfum
sér til aðstoðar viö hestana. Voru það vald.
ir menn. Því miklu skipti að allir flutning-
ar gengju vel, einkum stauraflutningarnir,
sem voru mjög erfiðir. Var hver hestur
látinn bera og draga tvo staura í reiðing,
oft langan veg, gáfust þeir oft upp, þótt
þeim væri hlíft eins og hægt var. Var
bændum mjög illa við aö lána símanum
hesta, því að þeir gátu búist við, að fá þá
aftur svo illa farna, að þeir yrðu aldrei
1940 og 1. nóv. sama ár varð hann verk-
stjóri á Radíóverkstæði Landssímans.
Frá 1. okt. 1943 var honum jafnframt falin
umsjón útvarpsstöðvarinnar og stuttbylgju-
stöðvarinnar á Vatnsendahæð.
1. júní 1946 sagði hann upp staríi sínu,
og gekk í þjónustu flugmálastjórnarinnar,
en er Landssíminn tók við Radíóflugþjón-
ustunni 1. okt. 1946, varð hann aftur starfs-
maður Landssímans.
Einar Pálsson er Reykvíkingur, sonur
Páls Magnússonar járnsmíðameistara og
konu hans Guðfinnu Einarsdóttur.
jafngóðir. Konráð var hestaflokksstjóri
hjá Björnæs í mörg ár. Iíann taldi sig að
virðingu standa jafnfætis „bezt-mannin-
um“ og ekki bundinn af öðrum fyrirskip-
unum en þeim sem komu beint frá verk-
stjóranum. Hann var duglegur og úrræða-
góður og natinn við hesta, en þótti nokkuö
hávaðasamur,
Þegar lestin var lögð á stað og búið að
fara vandlega yfir tjaldstaðinn, svo aö
ekkert yrði skilið eftir, gengum við línu-
mennirnir til vinnu okkar út á línu. Þar .
beið okkar sama verkið sem viö hurfum
frá daginn áður, að grafa holur, bera grjót
og reisa staura. Við hinir yngri tókum til
vjnnu okkar þenna morgun með léttum
huga, því nú var verið að flytja í síðasta
tjaldstaöinn og bjuggumst við við, að geta
lagt af stað heim eftir nokkura daga, ef
allt gengi vel, vorum við lausninni fegnir.
Það rigndi ákaflega þenna dag. Flestir
okkar voru illa undir slikt veður búnir,
hlífðarfatalausir og skófatnaðurinn mjög
bágborinn.
Örðugt var að fá nauðsynleg vinnuföt
þar eystra. Heimsstyrjöldin fyrri ný haíin
og þurrð á mörgum vörum. Svo voru síma-
menn orðnir aðþrengdir vegna skóleysis,
að einn tók i reikning sinn i verzl. Fram-
tíðin á Vopnafirði fín boxcalfs-reiðstígvél
sem kostuðu sjötíu krónur, þótti það flott
verzlað með þriggja króna og tuttugu og
fimm aura dagkaupi, enda slapp hann ein-
hvern veginn við að greiða þann reikning
ásamt fleiru.
Vegiia beiðni nokkurra félaga minna
pantaði verkstjórinn svo að lokum vinnu-
skó úr Reykjavík, handa þeim sem viklu,
en þeir reyndust vera úr efni sem ekki
þoldi vatn, voru menn þvi bullvotir ef skúr
kom úr lofti. Pappahælarnir duttu undan
eða leystust upp svo naglarnir einir urðu
eftir til mikilla óþæginda þeim sem á þeim
gengu.
Björnæs fylgdi okkur út á línu um morg-