Símablaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 51

SÍMAB LAÐIÐ
57
hvers vegna þeir hlógu allir svo hjartanlega.
Þó þóttist ég þess fullviss aS ég hefði gert
einhverja bölv. vitleysu á einhvern hátt, en
hvað það var vissi ég auðvitað ekki.
Eftir stutta stund fór skipshöfnin að jafna
sig og var þá farið að útskýra fyrir mér þetta
með Máriufiskinn. Held ég að þeim skýring-
um gleymi ég aldrei eða nafni þessa fr:ega
fiskjar í sögu ísl. sjómanna. Hins vegar var
þessi fallegi stútungur ekki fyrsti fiskurinn,
sem ég dró úr sjó og því ekki máríufiskur
minn, því hann dró ég nokkru fyrr í
róðri hjá föður minum, innan við Elliðaey.
Ekkert vissi ég hvað varð um þann blessaða
fisk og nafnið og venjur hans vegna þekkti
ég ekki þá, og faðir minn sennilega gleymt
að segja mér frá því. Í5g sagði Sigga formanni
frá drætti þessa fiskjar, en ekki vildi hann
viðurkenna að þ a ð væri Máríufiskur minn,
])ví þá hefði ég ekki verið JUSTERAÐLR
liáseti, eins og hann orðaði það.
Nú fór allt að ganga betur hjá mér og dró
ég svona álíka og Sigurður Sæm. og Óli. For-
maðurinn fór, að mér fannst, að veita mér
athygli og sýndust mér brúnir hans léttast
og þótti vænt um. Hann dró stanzlaust að
kalla mátti og alltaf var hann fyrstur að
setja i fisk eftir að kippt hafði verið.
Ekki var ég alls kostar frí við sjóveiki en
reyndi að harka hana af mér og bera mig
mannalega. Sátum við á færum á þessum
slóðum eitthvað framyfir hádegið og fiskuð-
um sæmilega. Mig minnir klukkan hafi verið
um tvö, þegar formaðurinn sagði að hafa
uppi og skyldi þá þeim haldið. Höfðum við
ennþá indælasta veður, sólskin og nærri logn.
Ekki höfðum við lengi róið i hægðum okk-
ar, þegar allt í einu kom upp úr sjónum eitt-
hvert ógnarlegt ferlíki skammt frá okkur, tók
sig upp fyrir yfirborðið og féll svo niður
með feikna busli og boðaföllum. Mér brá al-
deilis voðalega mikið og spurði með ákefð,
hvað þetta væri. „Þetta er bölvaður Léttir,“
svaraði Sigurður formaður, allþungur á brún-
ina og spýtti um leið út fyrir borðstokkinn
svo langt að aldrei hafði ég séð slíkan „fitons-
kraft“ í þeirri íþrótt.
Duttu mér nú í hug allar sögurnar, sem
ég hafði heyrt um Létti, hvernig hann reyndi
stöðugt að færa allt i kaf sem flyti, hversu
áleitinn hann hefði verið sagður við báta
hér við eyjar og víðar og jafnvel valdið mann-
tjóni. Nú var þessi voða skepna hér á ferð-
inni og virtist vera einhver bölvaður ærsla-
gangur í henni, sem ég sá að skipverjum var
alls ekki sama um.
Rétt seinna kom hvalurinn upp aftur og
þá rétt aftan við bátinn og þurrkaði skepn-
an sig alveg upp úr sjónum, svo ég sá hann
mjög greinilega. Þetta var stærðar hvalur og
varð ég alveg logandi hræddur og steinhætti
að damla með árinni, sem ég skil ekkert í
að ég skyldi ekki missa úr skjálfandi hönd-
unum. Ég sá að körlunum liafði brugðið mjög
mikið við þessar aðfarir fiskjarins og lái ég
þeim það ekki, því hér vár ekkert lamb að
leika við. Sigurður formaður skipaði nú að
róa í einlægum krókum,, því hann sagði að
Léttir gerði ávallt ráð fyrir að báturinn færi
beint, en bátinn vildi hann nú færa i kaf og
granda. Við breyttum strax stefnu og reynd-
ist ályktun formannsins rétt, því nú kom
hvalurinn upp í allt 'annarri átt en þar sem
við vorum, töluvert frá okkur og skall niður
með feikilegum boðaföllum, mjög nálægt
þeim stað, sem við sennilega hefðum verið
á, ef stefnunni hefði ekki verið breytt. Eftir
nokkra stund kom hann enn upp og nú rétt
við hliðina á okkur og urðu boðaföll svo
mikil, að mér datt ekki annað i hug en bát-
inn myndi fylla og við farast.
„Mikil bölvuð læti éru þetta í hval-skratt-
anum,“ hrópaði ég lafhræddur, en enginn
anzaði mér. Aðeins Óli gamli renndi til mín
augunum og var ómögulegt annað en skilja
það augnatillit öðruvísi, en sem beiðni um
að steinþegja.
„Vendum nú á bak og fijótir nú!“ skipaði
formaðurinn og rerum við, sem við gátum
mest og í öfuga átt við það, sem við gerðum
áður. Nú kom hvalurinn upp nokkuð langt
frá okkur og breyttum við þá enn stefnu.
Svona gekk þetta lengi, að við rerum í ein-
lægum hlykkjum og alltaf var djöfsi að koma
upp og skella sér, ýmist nálægt eða fjarri
okkur. Var ég orðinn alveg slituppgefinn og
fannst þessi andsk. eltingaleikur hafa stað-
ið eilifðartíma, þegar loks við sáum stórfisk-
inn koma upp og skella sér langt burtu frá
okkur, og sáum hann svo ekki meira.
Ég held ég hafi aldrei verið hræddari um
líf mitt en í þetta skipti og er það kannske