Símablaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 33

SIMABLAÐIÐ
roks og fannkyngi. Þar að auki var svarta
skammdegismyrkur. Kræktum við nú saman
örmum, staðráðnir i að láta eitt yfir báða
ganga. Þannig innilega samkræktir fikruðum
við okkur áfram, svona um það bil 200—300
metra upp frá brúninni, upp undir svonefnd-
an Hrannhól. En er þar var komið, kom okk-
ur saman um að þetta væri bara bráðófært
veður, og engin meining annað en snúa við,
enda alveg undir hælinn lagt, hvort við fynd-
um stöðvarhúsið, þótt reynt yrði að halda
áfram. Svo það varð að bróðurlegu samkomu-
lagi, að hætta ekki frekar lifi og limum og
halda bara aftur heim.
En þeir, sem fóru á vakt kl. 9 þennan morg-
un, aðeins með bita með sér til 12 tima, máttu
málþola bæta við sig öðrum 12 tímum.
Þessu lík dæmi mætti mörg nefna, og gætu
sjálfsagt allir, sem hér hafa verið. En um
hádaginn er þó t. d. aldrei þvi til að dreifa,
að vandkvæði séu á að rata, því að um snjó-
blindu er sjaldnast að ræða, þar sem snjór
stöðvast sjaldnast nokkuð að ráði uppi á fjalli.
Nú er alltaf yfir veturinn hafður jeppi upp í
Loranstöð, sem hafður er til að fara að og frá
stöðinni og fjallsbrúninni, en að því er mikið
hagræði, að geta farið þá leið í bíl, þótt ó-
fært sé upp, þar sem vegurinn er brattastur.
En þó er það nú svo, að þótt bíll sé hjá manni,
inni i skúr við stöðina, hefur maður gjarnan
af honum engin not, þegar helzt skyldi. T. d.
nú síðastliðinn mánudag' var svo mikið af-
spyrnurok, að öllum kom saman um að ekki
væri gerlegt að opna skúr, og taka út jeppann,
Var því ekki um annað að ræða en bagsa
gangandi. En í svo miklu ofsaroki, að manni
sýndist að bíll myndi ekki tolla á hjólunum,
með þó nokkra menn innanborðs, hversu
liætt skyldi þá ekki geta verið gangandi mönn-
um. Og það uppi á fjalli, þar sem um nokkra
metra er að ræða fram á þverhnípta hamra-
brún. Þó er um tvo staði að ræða, þar sem
mest hætta getur verið á ferðum. En það er
yfir Hrannhól, sem áður hefur verið nefndur,
og svo 200—300 metra spölur með veginum
frá stöðvarhúsinu.
Væru settir traustir staurar á þessa staði,
og strengdur á stálvír, er óhætt að fullyrða,
að þessir verstu kaflar á leiðinni á milli Lor-
anstöðvarinnar og Vikur, væru hættulausir,
svo að segja i hvaða veðri sem er.
3»
Þegar litið er til hinna tiðu stórslysa, sem
svo oft gerast með okkar fámennu þjóð, og
þess gætt, hversu margir eiga um sárt að
binda vegna villtra náttúruhamfara, virðist
manni full ástæða til að þessi ábending yrði
tekin til greina, þótt i góðu veðri í júlímán-
uði sýnist gjarnan ekki ástæða til.
Því að þegar alls er gætt, sem liðið er, er
það næsta óskiljanlegt, að ekki skuli vera enn
fokinn svo mikið sem einn maður af Reynis-
fjalli.
Óska svo því símafólki, er þessar línur
kann að lesa, árs og friðar.
— Rifjað npp —
í gamla daga, þegar menn þurftu að bíða
lengi eftir símtali, jafnvel við Keflavík, bar
það við eitt kvöld að ræstingakonurnar fundu
blað með eftirfarandi vísu á, í biðstofunni í
Reykjavík:
Biðin langa leiðist mér,
lítið græði’ ég á að síma,
búinn er ég að bíða hér
bráðum hálfan fjórða tíma.
Kring um 1935, eða þar um bil, áður en
símamálaráðherrann þáverandi gaf F. í. S.
„afmælisgjöfina", átti stjórn félagsins stund-
um í þófi við símastjórnina, er hún vildi fá
einhverjum áhugamálum sínum komið fram.
Töldu sumir, að þeir, sem mest unnu að fram-
gangi þeirra mála ættu ekki upp á háborðið
hjá stjórnarvöldunum og ekki líklegir til að
„avancera“ fljótlega. Þessari visu var þá
stungið inn á einn félagsfundinn:
Það eru svo skiptar skoðanir manna,
og skrambi erfitt að trúa því sanna,
en viljirðu’ komast í valda sess,
þá vertu’ ekki lengur í P. f. S.
R.