Símablaðið - 01.12.1964, Blaðsíða 28

Flug-
mennirnir
T. Harding,
Erik Nelson,
Les. Arnold
Smidt.
móttökur 1924, ásamt hr. Crumrine, sem
hafði dvalið í vikutíma á Hornafirði áður
en flugvélarnar áttu að koma. Herskip
voru höfð til að vísa flugvélunum leiðina
yfir Atlantshafið. Ég fékk heimsókn af
borðalögðum skipverjum á stöðina. Þeir
spurðu um, hvar Eskimóarnir væru, og
hvar snjóhúsin væru finnanleg. Sagði ég
þeim, að þeir skyldu leita betur. Ég var
spurð, hvort ég væri dönsk.
Þann 3. ágúst kom hr. Smidt og véla-
maður hans. Þá urðu fagnaðarfundir hjá
þeim félögum. Samt skyggði á, að þriðja
vélin með tvo menn innanborðs, sökk í
hafið milli Skotlands og íslands. Mönn-
unum var bjargað af brezkum togara.
Áður hafði ein vél leiðangursins farizt í
Klettafjöllum í Ameríku. Mannbjörg varð
einnig af þeirri vél. Þessar fjórar flugvél-
ar lögðu upp í hnattferð frá Seattle, Banda-
ríkjunum.
Að kvöldi 3. ágúst héldu foreldrar mín-
ir veizlu fyrir flugmennina, í Garði. Þeir
virtust óþreyttir og léku á alls oddi. Þeim
fannst íslenzki maturinn góður, og þeim
var skemmt með söng og hljóðfæraslætti
þetta kvöld. Erik Nelson er ljúfmannleg-
ur maður. Hann minntist margs, er hann
kom á ný á Hornafjörð 1954, og þá sér-
staklega hversu þokubakkinn, sem hann
flaug í gegn um, hafði verið geigvænlegur.
Það var þess vegna, sem hr. Smidt sneri
aftur 2. ágúst. Hefði þokunni ekki létt,
mundi hafa illa farið, sagði Nelson. Um
þetta mun hann hafa hugsað, er hann af-
Framhald á bls. 58
GVENDUR — framhald af bls. 70.
Ferðinni var heitið upp í Gyðingahverfið.
Jói vissi, af gamalli reynslu, að þar var oft
hægt að komast að góðum kaupum, ef menn
kunnu lagið á júdunum. Gvendur hélt áfram
að undrast allt, sem hann sá, og var það að
vonum. En það var ekki laust við að hann
sjálfur vekti nokkra eftirtekt meðal borgar-
búa. Það var ekki daglegur viðburður, að
íslenzkur sveitastrákur, íklæddur hinum
„klassisku" spariflíkum sveitamannsins á
Islandi á kreppuárunum, mórauðum vað-
málsgrodda, lambskinnshúfu á höfði og kú-
skinnsskó á fótum, prýddi hið víðfræga
Prinsessustræti Edinborgar. Og það hlaut
að vekja nokkra eftirtekt, enda stakk það
allmikið i stúf við hinn hofmannlega klæðn-
að þeirra innfæddu. Gvendur var og ákafur
að skoða öll þau undur, sem fyrir augun
bar, til að veita því nokkra eftirtekt, að
hann var sjálfur skoðaður með nokkurri
undrun. En hér yrði bráðlega breyting á.
Ytra borð íslenzka sveitadrengsins skyldi
þurrkast út og íklæðast erlendu skrauti.
Ferðin var satt að segja fyrst og fremst
farin I þeim göfuga tilgangi að gera herra-
mann úr Gvendi. Sem sé, kaupa á hann
nýjan klæðnað. Þeir fáu skildingar, sem
skipafélagið hafði séð sér fært að greiða
Gvendi í erlendri mynt, náðu að sönnu
skammt til þeirra hluta, en hjálparhellan
hann Jói hafði hlaupið undir bagga með
honum og gengizt fyrir samskotum meðal
skipshafnarinnar, og þannig hafði náðst sú
upphæð, sem talin var nægja til að gera
„gentlemann“ úr Gvendi. Jafnvel Siggi há-
seti hafði gefið fimm skildinga. Kannske
hafði Siggi einhverja samvizku, þrátt fyr-
ir allt.
Gyðingurinn fagnaði þeim eins og lang-
þráðum vinum. Hefur sennilega fundið af
þeim auralykt. Jóa bátsmanni var þó fagn-
að af mestum innileik, enda þekktust þeir frá
fyrri viðskiptum. Þeir höfðu oft leitt saman
hesta sína í hinni göfugu íþrótt, að reyna
að „snuða“ hvor annan, og enda þótt Jói
þættist vinna mikla sigra í þeim átökum,
var það þó sennilega gyðingurinn, sem mest
bar úr bítum í þeim viðskiptum. Jói hafði
að sjálfsögðu orð fyrir þeim fjórmenning-