Freyr - 01.09.1987, Page 18

Heslareka.
töluvert lækjarennsli í Lónin og
skurðurinn mátti því aldrei tepp-
ast, annars urðu engjarnar of
blautar. En það kom oft fyrir í
óstöðugri veðráttu að sjórinn
teppti rennslið með sandburði og
þá þurfti tafarlaust að opna skurð-
inn að nýju.
Er þá næst að skýra frá grasteg-
undum þeim sem spruttu á þessu
ágæta engi og voru nytjaðar, — og
frá vinnsluaðferðunum.
Aðalgrastegundin á öllu aðal-
enginu var gulstör, þessi fagra og
kostaríka tegund. Víðast hvar óx
hún þétt og samfellt á stórum,
sléttum og þurrum svæðum og
myndaði grasið þykkan flekk þeg-
ar það var slegið fullsprottið.
Pannig var meginhluti þessa mikla
og gjöfula engis. Allt grasið á
þessum svæðum var langoftast
hægt að þurrka þar sem það var
fellt og var það að sjálfsögðu
mikill kostur og feikilegur vinnu-
sparnaður.
Dálítill hluti gulstararengjanna,
og þá einkum hjá okkur í Skógum,
lá svo lágt að flytja þurfti grasið á
þurrt.
Það var því gulstörin sem gaf
þessum heimilum allan aðalauð
heyskaparins við Lónin.
Hinar grastegundirnar, sem
þarna uxu og ég vil ekki gleyma að
geta, þótt þær gæfu aldrei mikið af
sér, voru fergin, sem jafnan var
kallað sef, vatnsnál og blástör.
Þessar tegundir allar uxu á nokkr-
um stöðum í vatni, í flákum, eða
flögum eins og það var kallað, og
sumar á töluvert djúpu vatni, klof-
djúpu eða meira.
En þar sem nýtni var öllum
eldri kynslóðum í blóð borin þótti
alveg sjálfsagt að slá flögurnar
með þessum þremur grastegund-
um þótt það væri fremur Ieiðinlegt
kuldaverk og margfalt fyrirhafnar-
samara en við gulstörina. Var svo
gert heima allt frá því að ég man
fyrst eftir mér. Mestu mun þar
hafa ráðið að þetta var gott fóður
og þá einkum sefið (ferginið) sem
var mjög eftirsótt af öllum
skepnum.
Er þá að lokum að minnast á
vinnsluaðferðirnar. Eins og nærri
má geta hafa í sögu þessa engis
eingöngu verið notuð hin gömlu,
Heslasláiluvélar á landbúnaðarsýningunni Bú '87.
666 Freyr