Freyr - 15.12.1989, Side 16

Emil Piturci bílstjórinn okkar brosir
sínu bliðasta þar sem hann heldur
utan um Halldóru og Aðalbjörgu, en
það gerði hann ekki oft, þ.e.a.s. að
halda utan um konur. (Allar Ijós-
myndir tók Freyja Sigurðardóttir).
Komiðtil Winnipeg
Þátttakendur í ferðinni voru sam-
tals 45. Það hentaði okkur ágæt-
lega, því að þá gátum við haft laus
sæti í bílnum fyrir leiðsögumenn á
einstökum stöðum, en bíllinn tók
47 farþega.
Að þessu sinni voru bændur í
miklum minnihluta, en einstæðar
konur í miklum meirihluta. Konur
án karla voru 14, en karlar án
kvenna voru aðeins 5. Svo þetta
skapaði smá vandamál þegar við
dönsuðum á kvöldvökum okkar.
Það leystist ágætlega þegar það
uppgötvaðist að það gekk vel hjá
konum að dansa saman.
Við komum til Winnipeg
kl. 13:30. Þá var hitinn rétt um
37"C. Við vorum rétt um 6 klst. á
leiðinni. en tímamismunur var 5
klst. svo að við lentum einni
klukkustund eftir að við lögðum af
stað. miðað við staðartíma. Flug-
völlurinn er skammt fyrir utan
borgina svo að við vorum snemma
komin á hótelið okkar St. Regis.
Þetta er í þriðja sinn sem við gist-
um á þessu hóteli, sem er í mið-
borginni. Þetta er lítið, þokkalegt
hótel. Við fengum þarna ágætan
morgunverð. Þegar ég hafði samið
um verð á gistingu gat ég fengið
samþykkt að morgunverðurinn
væri inni í verðinu. Þegar við kom-
um á hótelið var þar mikið fyrir af
Indíánum úr Norðurhéruðum, þar
sem skógareldar geisuðu. Þetta
fólk var heimilislaust en hafði
fengið inni á hótelinu og svo hafði
því einnig verið komið fyrir á
heimavistarskólum.
Litlu Indíánabörnin höfðu
sennilega aldrei komið í lyftu fyrr
en þarna á hótelinu. enda léku þau
sér óspart í lyftunni og oft reyndist
það okkur erfitt að komast milli
hæða. Krakkarnir gátu ekki talað
ensku. svo að það þýddi ekkert að
skamma þau. Það var helst að
hækka röddina og tala við þau á
íslensku.
Daginn eftir komu 16 félagar úr
deild Þjóðræknisfélagsins í Winni-
peg. Nokkrir úr okkar hópi fóru
með hverjum félaga og síðan voru
flestir fram eftir degi með þessu
fólki. Farið var í söfn og í verslun-
armiðstöð og margir fóru heim til
sinna leiðsögumanna. Hitinn var
nokkuð mikill þennan dag, mestur
varð hann um 39" á C. Góð kæling
er í flestum húsum í Winnipeg og
hægt að hafa hita á herbergjum í
hótelinu eins hver óskaði sér.
Um kvöldið komum við saman á
hótelinu. Þar fór fram kynning á
þátttakendum og síðan var hug-
ntyndin að fara í leiki og eitthvert
sprell. Stuttu eftir að kvöldvaka
okkar hófst kom starfsmaður hót-
elsins til mín. Manninum var
greinilega brugðið og segir mér að
hann haldi að kona úr hópnum
okkar sé að deyja uppi á gangi. Það
kom nú heldur mikið fát á hópinn .
Það reyndist vera rétt allt sem
maðurinn sagði, nema að konan
var ekkert komin að því að deyja.
Kvöldið eftir fórum við nokkur á
tónleika hjá Fóstbræðrum, en
kórinn fór með okkur út til
Winnipeg. Þar voru einnig margir
úr hópi eldri borgara sem voru í
hópferð eins og við, en fararstjóri
þeirra var Ásthildur Pétursdóttir
úr Kópavogi. Þeir voru á vegum
Samvinnuferða og ferðin var köll-
uð„KátirdagaríKanada.“ Dag-
inn eftir fórum við í siglingu eftir
Rauðánni og heimsóttum Garry
virkið, sem byggt var fyrir um 150
árum. Ekkert sérstakt bar við í
þeirri ferð. Það var nokkuð heitt,
en annars var þetta hin ánægjuleg-
asta ferð. Skipstjórinn hafði gam-
an af að tala og var við og við að
segja okkur gamansögur og ég
reyndi að túlka eftir bestu getu.
Gallinn á sögunum var að þær voru
ekki skemmtilegar.
Flestir reyndu að hlæja, enda var
ég með sérstaklega kurteist fólk.
Það kom að því að skipstjórinn
segir við mig: „Nú ætla ég að láta
reyna á hversu góður túlkur þú ert,
ef fólkið hlær mikið, þá ert þú
góður túlkur, ef það hlær lítið þá
hefur þú ekki náð brandaranum“.
Skipstjórinn á Winnipeg-drottning-
unni var hinn hressasti og sagði
skemmdsögur sem Agnar reyndi að
tidka eftir bestu getu.
998 Freyr
24. DESEMBER 1989