Freyr - 01.05.1997, Blaðsíða 25

Sturla heldur hér áfána Alþjóða könnuðarfélagsins, Explorers Club, úti á Sursey í tilefni 30 ára afinœli eyjarinnar.
refasmárategunda, sem kennari
minn átti mikið safn af og vildi
reyna að víxla.
Þegar ég kom heim frá Bandaríkj-
unum haustið 1946 var ekki hlaupið
að því að fá vinnu. Ég fékk samt
íhlaupastarf hjá Skógræktinni og
gerðist kennari í náttúrufræði við
Kvennaskólann, sem var raunar
mjög menntandi viðfangsefni. Ég
kunni vel við kennsluna, og mér
hefði ekki þótt það óskemmtilegt
ævistarf að fást nokkuð við kennslu,
en það tókst mér ekki að gera að
ráði, þótt ég sæktist eftir því.
Hjá Skógræktinni vann ég í
Múlakoti og Tumastöðum. Við fór-
um og plöntuðum fyrstu furunum
inni í Þórsmörk, vorum að fjölga
fyrstu alaskaöspunum, og úti á
Markarfljótsaurum var einmitt ver-
ið að hlúa að lúpínunum, sem Há-
kon Bjarnason skógræktarstjóri
hafði komið með frá Alaska. Ég
safnaði birkifræi víða af landinu. til
þess að reyna og bera saman í
ræktun ýmis íslensk kvæmi. Þama
gafst mér einnig tækifæri til að sá
og reyna fjölda grastegunda og
stofna þeirra, en fræ þessara grasa
hafði ég safnað að mér í Bandaríkj-
unum. Sáði ég þvi í Múlakoti og
einnig úti á Geitasandi á Rangár-
völlum, og var það með leyfi Run-
ólfs Sveinssonar sandgræðslustjóra,
sem var þá nýkominn að Gunnars-
holti.
A vegum Skógræktarinnar fór ég
síðan í fræsöfnunarleiðangur til
Eldlands á syðsta odda Suður-Am-
eríku. Það var eftirminnilegt ævin-
týri og mikil reynsluför. Því miður
þroskaðist suðurhvelsbeykið, sem
ég kom með, illa hér á landi, og
sömuleiðis sedmsviðurinn, sem ég
hafði mikið fyrir að ná í, en nokkrir
mnnar lifðu úr þessu safni, en þama
á suðurslóðum fann ég enga lúpínu,
og ekkert kom þaðan, sem skipti
sköpum í íslenskum lífheimi.
Ég gerðist svo starfsmaður At-
vinnudeildar Háskólans fyrir tæp-
um fimmtíu ámm. Og það varð
hlutskipti mitt að dveljast áfram við
þá stofnun og síðar við arftaka
hennar, Rannsóknastofnun land-
búnaðarins.
Þegar ég hóf störf við Atvinnu-
deildina vom þar aðeins fimm sér-
fræðingar fyrir. Og má segja að
landbúnaðarrannsóknir hafi verið á
algjöru fmmstigi hér á landi, um-
hverfisverdarvitund varla til og vist-
fræði alls ókunn. Síðan hefur orðið
mikil þróun í greinum þessum á
ýmsum sviðum.
Arið 1965 var slitið sambandinu
milli Rannsóknastofnana atvinnu-
veganna og Háskólans. Að vísu
hafði þetta samband oft verið lítið
annað en nafnið, en mér fundust
þessi sambandsslit vera afar misráð-
in og hefði frekar átt að efla þessi
tengsl atvinnuvegarins við Háskól-
ann en rjúfa þau. Enda hefur komið
á daginn, að um fjölda ára hefur
alveg vantað æðri menntun í aðal-
atvinnuvegum þjóðarinnar. Og enn
5. ‘97 - FREYR 193