Skátablaðið - 01.08.1947, Blaðsíða 27

ægilega gaman. Upp í hlöðugatið að utan-
verðu liggur garnall stigi. En uppi á loftinu
höfðum við safnað saman hálmi. Þar liggj-
um við oft og látum fara vel um okkur —
höfurn jrað svo einstaklega þægilegt. Við
skjótumst þangað oft og iðulega eftir skóla-
tíma eða seint á kvöldin.
En svo var það í gær. Eg var að koma
úr skólanum og sá hóp af félögum mínum
standa í þyrpingu utan um Jens frá Sogni.
En Jens frá Sogni var jafnan frakkastur og
örastur þegar um brellur og prakkarastrik
var að ræða. Hann var mesti grallarinn af
okkur öilum. Ég sá strax á þeim, að þeir
voru með eitthvað sérstakt á prjónunum
núna. Svo ég stökk af baki, til þess að kynna
mér málavöxtu. — Þeir höfðu náð í stóran
kassa af cigarettum, og nú áttum við allir
að fara upp á hlöðuloft og reykja.
En ég þurfti auðvitað að flýta mér heim
— kannske var það satt. En aðalástæðan
fyrir því að ég vildi ekki vera með þeim, var
þetta gamla — hugleysi mitt. Ég óttaðist af-
leiðingarnar, ef það kæmist upp að ég
hefði reykt. Pabbi og niamma höfðu að
sjálfsögðu bannað mér að reykja, sagt að
það væri skaðlegt og að það gæti orðið
mér dýrt gaman. — Og til þess að félögum
mínurn gæfist ekki tírni til að stríða mér
— kalla mig bleyðu og öðrum slíkum leið-
indanöfnum — laumaðist ég burt og geyst-
ist af stað heimleiðis.
Þegar ég hafði lokið við að borða, vat
ég samt ekki í rónni lengur. Mig langaði
að vita hvernig það gengi til þarna í hlöð-
inni. Þegar ég nálgaðist hlöðuna og hafði
lagt frá mér minn gamla vin, hjólhestinn,
heyrði ég allt í einu óm af háværu samtali,
ógreinilegu og ruglingslegu. Þetta voru þeir
félagar mínir í hlöðunni. í fyrstu hélt ég að
þeir væru komnir í hár saman. En svo var
ekki. Það var annað og meira, sem var að
ske.
„Slökktu, slökktu, aulinn,“ kallaði einn.
„Hjálp, hjálp, það er kviknað í,“ skrækti
annar. „Hlaðan brennur.“ „Það varst þú,
sem fleygðir cigarettustubbnum,“ æpti sá
þriðji. Og svo hrópuðu þeir hverir í kapp
við aðra. „Niður með ykkur.“ „Flýtið ykk-
ur.“ „Við brennum inni.“ Og í sarna bili
birtust tveir, þrír í hlöðugatinu og hlupu í
tryllingslegu ofboði niður stigann. Fleiri
kornu á eftir. Kæfandi reykjarsvælan lið-
ast upp í kringum |>á. Skyndilega læsti sig
snarkandi eldtunga upp um strájrakið. —
Hlaðan logaði. — Um stund stóð ég þarna
magnjrrota, meðan eldurinn dreifðist óð-
fluga um allt þakið.
„Þið eruð jró, vænti ég allir komnir nið-
ur?“ spurði ég næsturn ósjálfrátt. Félagar
nrínir litu náfölir og skelkaðir hverir á aðra.
„Jenni litli.“ „Hvar er Jenni litli?“ „Hann
hefir víst orðið veikur af reyknum,“ sagði
einhver óttablandinn. Svo æptu þeir allir
SKATABLAÐIÐ
101