Skátablaðið - 01.08.1947, Page 38

JVfyndasaga dfren^janna:
Hungrið fór nú að gera
vart við sig. Hann settist við
rætur trésins og hugleiddi
hversu gott hann hefði haft
það heima. Heima var alltaf
nóg að borða. Nú fengi hann
ef til vill aldrei framar að sitja
til borðs með foreldrum sínum.
Hin lostæta máltíð veitti
Robinson nýjan kraft og stælti
kjark hans. Hann ákvað að
rannsaka hvort mannabyggðir
væri að finna þarna í grennd-
inni.
Vongóður lagði hann leið
Hann gekk niður að strönd-
inni, ef ske kynni að eitthvað
ætilegt hefði rekið úr flakinu.
Allt í einu heyrði liann
vængjaþyt og sá hvar haförn
flaug á burt með stærðar
fisk milli klónna.
„Fyrst fuglar himinsins
sína að fjalli einu, sem var í
nokkurra kílómetra fjarlægð.
Og þrátt fyrir brennandi sól-
arhita, kleif hann hæsta tind-
inn.
Þegar upp kom sá Robinson,
að hann hafði strandað við
finna sér fæðu, þá hlýt ég
að geta það líka,“ hugsaði
Robinson. „Leitið og þér
munið finna," stendur ein-
hvers staðar. Og sér til mikill-
ar gleði fann Robinson ætan
skelfisk.
eyðiey. Skógur, klettar og op-
ið haf á alla vegu. Hvergi
sást reykur, sem gæfi til kynna
að mannabústaðir væru í
nánd. — En langt úti við
sjóndeildarhringinn hyllti
undir nokkrar smáeyjar.
112
SKATABLAÐIÐ