Skátablaðið - 01.07.1962, Blaðsíða 7

þetta hefði maður ekki gert í dag. Jæja,
samt óx þetta og dafnaði, — en það er önn-
ur saga.
Stofndagur félagsins okkar varð 2. júní
1929, og annað nafn en „Valkyrjur", fannst
mér ekki geta komið til greina. Stofnend-
ur voru 10, en við erum aðeins eftir tvær,
Sigga Lárusar og ég. Og ég sem nærri því
hafði neitað Siggu um inngöngu af því að
hún var ekki orðin 12 ára!! Við lærðum af
kappi í heilan mánuð, og ég útskýrði eftir
beztu getu. Þegar við þóttumst kunna þetta
nógu vel, fengum við þáverandi foringja
drengjaskátanna, Kristján Dýrfjörð til þess
að prófa okkur. Það var 6. júlí, því 7. júlí
skyldum við leggja af stað í fyrstu útileg-
una ásamt drengjaskátunum, og var ferð-
inni heitið í Vaglaskóg. Við mættum á til-
settum tíma um kvöldið þann 6. Það var
ekki trútt um, að við værum með tauga-
spennu. Þetta var mikil stund. Það kom
auðvitað á mig að ganga fyrst upp að „próf-
borðinu". Ég kunni utanbókar allt það, sem
stóð í stílabókinni, svaraði spurningum og
gaf þær skýringar, sem mér fundust senni-
legar. Þá spurði Dýrfjörð: „Hver stoínaði
skátahreyfinguna?“ Ég starði á hann, — það
stóð ekki í stílabókinni. Satt að segja, fannst
mér það ekki skipta neinu máli. Skáta-
heitið, lögin og allt því tilheyrandi var að
mínum dómi nánari útskýring á kristin-
dómnum og hvatning til þess að notfæra
sér það í daglegu lífi. Þá skoðun hef ég enn-
þá.
„Veiztu ekkert um Baden-Powell?“ spurði
þá Dýrfjörð. „Nei,“ sagði ég — „ég hef
aldrei heyrt hann nefndan — en felldu ekki
hinar stúlkurnar, þó þær viti þetta ekki. Ég
hef kennt þeim, og ber ein ábyrgð á þessu.“
„Nú þykir mér vandast málið,“ sagði hann.
„Já, ekki er það efnilegt, en mér dettur
nokkuð í hug. Kenndu mér þetta snöggvast,
svo fer ég framfyrir og kenni hinum stúlk-
unum, svo prófar þú, og við verðum búnar
einhverntíma undir morgun.“ „Jæja,“ sagði
hann og hló við. „Heldurðu, að það sé
nóg?“ „Ég hélt það nú. Þetta gæti ekki
skipt svo rniklu máli, það væri sama hvað-
an gott kæmi, aðalatriðið væri, að skáta-
heitið og lögin hefðu orðið til, og margir
vildu læra þau og reyna að lifa eltir þeirn.
Ég fór síðan fram og „kenndi" liinum um
Baden-Powell, og áminnti þær um að
„gata“ nú ekki á þessu. Endirinn varð sá,
að allar lukum við nýliðaprófi, og allar
„vissu“ þær eitthvað um Baden-Powell —
nema ég. í mörg ár fannst mér þetta hrein-
asta hneyksli. Á eftir áttum við að vinna
skátaheitið. Ég man ekkert frá þessari at-
höfn, annað en það, að ég gekk fyrst fram,
lagði vinstri hendina ofan á krossinn í ís-
lenzka iananum, sem lá á borðinu, gerði
skátakveðju með hægri hendinni, og hafði
yfir skátaheitið. Ennþá finnst mér ég geta
fundið til þeirra áhrifa, sem ég varð fyrir.
Ég vann heitið upp á lífstíð, — það var
engin augnablikshrifning. Ég held, að ég
hafi lítið sagt við stúlkurnar á eftir, ég man
aðeins það, að ég fór ein út á flóðgarð,
settist þar og starði út á sjóinn og á fjöll-
in í kring. Sólin var kornin upp, það blakti
ekki hár á höfði, ekkert hljóð heyrðist.
Þetta var um hánótt, eins og hún getur
fegurst orðið á Norðurlandi. Ég var orðin
skáti — ekkert annað komst að í huga mín-
um. Ég hét því með sjálfri mér, að ég
skyldi reyna eins vel og ég gæti, og ég
skyldi bæta fyrir vankunnáttuna um stofn-
anda hreyfingarinnar. Þetta er fyrsta skáta-
minningin mín — fastmeitluð í huga mín-
um.
Þegar ég hef orðið þreytt á skátastarfinu
og öllum þeim fjölda mörgu skátum, sem
ég hef haft afskipti af um dagana, þarf ég
ekki annað en láta hugann reika og minn-
ast þessa atburðar. Þá sé ég alltaf betur og
SKATABLAÐID
33