Skátablaðið - 01.07.1962, Qupperneq 53

opnaðist niður í ána. — Ég gef honum eins
mikið og hann frekast þolir, svo að við
ættum að geta verið komnir þangað eftir
fimm eða sex mínútur. En við verðum að
gæta þess vel að rekast ekki á steina eða
grynningar í ánni.
Þeir beygðu nú til hægri og héldu upp í
gljúfrið. Það var djúpt og drungalegt með
snarbröttum veggjum og hafði verið grafið
af rennsli árinnar gegnum aldirnar. Vatnið
var dýpra hérna, en þar sem straumurinn
var meiri hér, dró hann nokkuð úr ferð
bátsins.
Klettarnir risu háir og brattir upp til
beggja liliða. Hver einasta sylla var vaxin
grasi eða kjarri og alls staðar, þar sem
nokkur gróður gat þrifizt, mátti sjá burkna
eða lágvaxið kjarr. Litadýrðin var geysi-
mikil, og hver bugða á ánni opnaði nýja
útsýn yfir syllur eða sprungur í klettunum,
sem bjuggu yfir nærri ólýsanlegri fegurð.
Og hátt yfir höfðum mannanna mátti sjá
rönd af himninum, þar sem dúnmjúk skýin
bárust fyrir golunni.
En mennirnir í bátnum gáfu sér ekki
tíma til að dást að fegurðinni, sem þeim
bar fyrir augu á leiðinni upp gljúfrið.
Andartaki síðar fóru þeir gegnum sein-
ustu bugðuna á gljúfrinu og komu þangað
sem eldurinn hafði náð alveg niður að
ánni. Þar reis brennheitur eld og reykvegg-
ur upp við hlið þeirra. Öðru hverju ýrði
vindurinn upp í hinum rauðglóandi trjá-
bolum og kom þeim til að blossa upp í
snarkandi og brestandi logahaf. Á stöku
stað stóðu risastór tré, og þar umléku snark-
andi logarnir þau líkt og þeim væri sérstök
unun að fá að eyðileggja þau. Páfagaukarn-
ir flugu fram og aftur með hásum, skerandi
skrækjum, hálf lamaðir, blindaðir og utan
við sig af reykjarskýjunum og hávaðanum
frá eyðileggingunni. Hópur af öndum flaug
framhjá þeim niður eftir gljúfrinu, hræðslu-
kvein þeirra heyrðust varla fyrir brakinu í
hinum brennandi skógi.
Öðru hverju steyptust stór tré í mynd
stórra eld- og reykjarsúlna til jarðar með
brauki og bramli. í fallinu hvirfluðu þau
ösku, eldneistum og brennandi laufblöðum
hátt í loft upp, þar sem vindurinn greip
þau og bar brott til þess að leita uppi nýja
næringu fyrir eyðilegginguna.
Þannig breiddi skógareldurinn úr sér og
lét eftir sig eyðileggingu, hvar sem hann
fór yfir.
Nú komu þeir loks auga á brúna gegnum
reykskýin. Gleðihróp brauzt yfir varir
Eins og þið sjáið œtlar þessi litla stúlka að verða
skáti, þegar hún er orðin stór, og hún er strax
byrjuð að æfa sig á skátakveðjunni. Annars heit-
ir hún Sólborg Hulda og mamma hennar og
þabbi eru Jóna Sigurjónsdóttir og Þórður Ad-
ólfsson, deildarforingi i S.F.R. — Ingolf Petersen
tók myndina.
SKÁTABLAÐIÐ
79