Skátablaðið - 01.07.1962, Blaðsíða 33

og óaflátanlega á myndina af snjókarlinum og hóf síðan frásögn-
ina. Saga hans hljómaði eitthvað á þessa leið:
„Vitru mennirnir í deildinni, sem sagt var, að yfirgæfu ógjarnan
arininn sinn, ef kuldinn fyrir utan tvöföldu gluggana þeirra færi
niður fyrir írostmark, höfðu ákveðið á leynilegum fundi að efna til
keppni milli sveitanna í deildinni úti í Héraskógi einhvern tíma,
þegar nægilega mikill snjór væri kominn. Ákvörðunin var tekin um
miðjan febrúar, og þess var getið til, að einmitt þessi tiltölulega
seini tími, þegar líkurnar til þess, að snjóaði reglulega mikið, voru
hverfandi litlar, hefðu dregið svo úr hræðslu vitru mannanna við
þetta voðalega fyrirtæki, að þeir hefðu þorað að taka þessa ákvörð-
un. Á þessum tímum var skátastarfið nefnilega álitið vera sumar-
íþrótt, og það var fullyrt, þótt leynt færi, að foringjajakki deildar-
foringjans héngi óhreyfður inni í skáp frá því um miðjan september
til vors. Nú, en svo fór nú þó, að blíðviðrið, sem hafði varað óaflát-
anlega síðan um jól, yfirgaf okkur skyndilega án þess að nokkur
hefði haft minnsta grun um það fyrirfram, og var leyst af hólmi
af nístandi bitrum kulda. Deildarráðsmennirnir gutu augunum skelf-
ingu lostnir til hinna þungbúnu og drungalegu skýja, sem urðu þétt-
ari og stærri með hverjum deginum, sem leið, og örvæntingin var
eins og máluð á andlit þeirra, þegar það fór að snjóa óskaplega mikið
í fyrstu vikunni í marz.
Ég held, að þá hafi mest langað til að hætta við þetta allt saman.
Frá öllum landshlutum voru í sífellu að berast fregnir um að snjór-
inn hefði grafið samgönguleiðir og jafnvel heil þorp í kaf, og sú
saga gekk manna á milli, að einhvers staðar fyrir vestan hefði snjóað
svo mikið, að snjórinn, sem lenti á sjónum, hefði hreinlega ekki
haft tíma til að bráðna, heldur hefði safnazt þar þykkt snjólag, sem
ekki hefði verið horfið fyrr en nokkrum dögum seinna. Ég sel þessa
sögu þó ekki dýrar en ég keypti hana, en í stuttu máli sagt, þá fengu
allar sveitirnar í deildinni skipun um að mæta úti í Héraskógi klukk-
an átta á sunnudagsmorguninn.
Hinar fimm sveitir áttu nú að taka þátt í „norðurheimskautsleið-
angrinum mikla“, sem eftir nokkra klukkutíma átti að enda í „kapp-
hlaupinu um norðurpólinn", þar sem um það var að ræða að finna
„þjóðfánann" og komast með hann á pólinn, þar sem átti að draga
hann að húni. Því miður var mætingin aíleit, því að Bufflarnir voru
eini flokkurinn, sem engan vantaði í, og þess vegna varð sveitarfor-
ingjanum okkar ljóst, að ef við áttum að hafa nokkra minnstu mögu-
leika á að sigra, þá varð að gefa Bufflunum frjálsar hendur. Það var
þess vegna ákveðið að skipa sveitinni í tvo hópa, og átti aðalliðið,
15 menn, að verja aðalstöðvarnar fyrir óvinunum, en Bufflunum
voru falin önnur verkefni.
SKATABLAÐIÐ
59