Skátablaðið - 01.07.1962, Qupperneq 47

K
SlÐAN
SKRÝTLUR
Tvær geitur voru á gangi nálægt kvikmynda-
húsi einu, þegar þær rákust á nokkrar ónýtar
kvikmyndafilmur, sem búið var að fleygja. Onn-
ur geitin tók sig til og át eina filmuna.
Þegar hún var búin, spurði hin geitin:
„Hvernig fannst þér kvikmyndin?"
„Mér fannst bókin miklu betri,“ svaraði hin
þá.
•
Það skeði fyrir mörgum árum á vesturströnd
Ameríku, þegar verið var að reisa fyrsta vitann
þar um slóðir, að tveir Indíánar fylgdust af
miklum áhuga með byggingarframkvæmdunum.
Þegar vitinn var svo risinn af grunni og hafði
verið tekinn í notkun, sátu Indíánarnir á hverju
kvöldi og fylgdust með gangi hans.
Svo var það kvöld nokkurt, að þykk þoka
lagðist upp að ströndinni. Vitaljósið kviknaði og
slökknaði með réttu millibili, og auk þess var
þokulúður settur af stað inni í vitanum til að
aðvara skip, sem kynnu að vera í nágrenninu.
Þá sagði annar Indíáninn við hinn:
„Uss, þessir hvítu menn. Þarna kveikja þeir og
sliikkva Ijós, og hamast við að blása í lúður, cn
samt kemur þoka!“
Það átti sér stað á útiæfingu. F.inn skátinn
var sendur á fyrirfram ákveðinn stað, þar sem
hann átti að liggja kyrr og leika slasaðan mann,
en síðan áttu hinir að finna hann og búa um
sár hans.
Leitarflokkurinn stóð sig sarnt svo illa, að þeir
gátu ekki með nokkru móti fundið slasaða
manninn fyrr en nokkrir klukkutímar voru
liðnir. Þegar þeir svo loksins komust á „slys-
staðinn", fundu þeir ekkert nema blað, sem á
stóð:
„Mér blæddi út svo að ég dó. Nennti þá
ekki að hanga hérna lengur og fór lieim."
„Viljið þið ekki œfa ykkur dálitið í að bera
slasaðan mann?"
A landsmótinu:
„Já, við komum ekki fyrr en orðið var dimmt
í gcerkvöldi.“
„Heftiplástur? Hefur einhver meitt sig?“
„Nei, það er fyrir hann Pétur. Hann er að
syngja.“
SKATAB LAÐIÐ
73