Sameiningin

Ukioqatigiit

Sameiningin - 01.03.1910, Qupperneq 25

Sameiningin - 01.03.1910, Qupperneq 25
21 Abraliams, Isaks og Jakobs. Sáttmálasagan byrjaði ekki með Móses, heldr með Abraliam. I gegn um öll helgirit gamla testamentisins birtist þannig ein sögu- heild; efni, sem ekki er slitrótt og ekki fisjað saman; augnamið, sem stöðugt vex og skýrist fyrir augum les- anda, stöðugt vinnr sigr og stöðugt nær eigin takmarki sínu, og á hvergi náudarnærri sinn líka í sögu trúar- bragða heimsins. fMeira.j Hvernig stendr á því, að vantrúaðr maðr verðr ekki hólpinn? Frá hr. Skafta Á. Sigvaldasyni. í byrjun skal ]raS tekiS fram, aö þrátt fyrir liinar ógurlegu vantrúaröldur, sem œða yfir lönd og ríki, og þrátt fyrir þaö aö svo afar rnikill fjöldi, sem heillast algjörlega af þessu eyðingar-afli, lifir og deyr án nokkurrar sjáanlegrar breytingar til betrunar, má óefaö fullyröa, aS margfalt fleiri breytast og finna sáluhjálp en jafnvel allra skarpskyggnustu trúmenn hafa hugmynd um. Ef Kristr heföi ekki veriö við hliö ræningjans, sem dó á krossinum iSrandi og trú- aðr, heföi enginn getað bent á neinar líkur til þess, að hinn seki hefði frelsazt, þar sem iðrunarorðin hefði líklega ekki verið töluð í heyranda hljóði. Hér er ekki minnzt á þetta til að réttlæta van- trúna að neinu leyti. Að eins er á það bent til að mýkja þann mikla sársauka, sem vantrúin bakar mönnum í heiminum. Líka skal það hér tekið fram, að það er það ástaná, er rnaðr kemst í sem afleið- ing af vantrúnni, frernr en vantrúin sjálf, sem leiðir til glötunar. Frelsarinn skiftir mannfélaginu í tvo flokka í dœmisögunni um glataða soninn (%úk. 15 ). Eldri sonrinn táknar trúaða menn; sá yngri vantrúaða. Hinn síðarnefndi flokkr innibindr alla þá innan kirkjunnar, sem skortir'nœga trú til að yfirgefa hið illa og læra hið góða. Þetta er ekki ritað til að dœma nokkurn eða særa tilfinning- ar þeirra, sem þetta lesa. Hér er að eins bent á misbrúkun, sem haft getr hinar háskalegustu afleiðingar i för með sér og er í því fólgin, áð hinn vantrúaði maðr lætr ónotuð hin afar mörgu tœki- fœri, sem guð veitir til að afla sér trúar. Afleiðingin verðr sú, að þegar öldur harma og mótlætis mœta vantrúarmanninum, þá skortir hann ,.hið eina nauðsvnlega". Það stendr á sanía, hvort vantrúaðr ma*ðr verðr ríkr eða fátœkr, hvort hann er í hárri stöðu eða meðal sniælingja; sá tími kemr, að í hjarta hans er tóm, eða ef til vill brennandi eldr, sem trúin ein læknar og verndar niann fyrir. Frels- ari vor skorar á alla að afla sér þessarra himnesku gœða með hœn', lestri og heyrn guðs orðs og hlýðni við það. Hafni einhver ]ressu

x

Sameiningin

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sameiningin
https://timarit.is/publication/673

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.