Sameiningin - 01.03.1910, Qupperneq 25

21
Abraliams, Isaks og Jakobs. Sáttmálasagan byrjaði
ekki með Móses, heldr með Abraliam. I gegn um öll
helgirit gamla testamentisins birtist þannig ein sögu-
heild; efni, sem ekki er slitrótt og ekki fisjað saman;
augnamið, sem stöðugt vex og skýrist fyrir augum les-
anda, stöðugt vinnr sigr og stöðugt nær eigin takmarki
sínu, og á hvergi náudarnærri sinn líka í sögu trúar-
bragða heimsins. fMeira.j
Hvernig stendr á því, að vantrúaðr maðr verðr
ekki hólpinn?
Frá hr. Skafta Á. Sigvaldasyni.
í byrjun skal ]raS tekiS fram, aö þrátt fyrir liinar ógurlegu
vantrúaröldur, sem œða yfir lönd og ríki, og þrátt fyrir þaö aö svo
afar rnikill fjöldi, sem heillast algjörlega af þessu eyðingar-afli, lifir
og deyr án nokkurrar sjáanlegrar breytingar til betrunar, má óefaö
fullyröa, aS margfalt fleiri breytast og finna sáluhjálp en jafnvel
allra skarpskyggnustu trúmenn hafa hugmynd um. Ef Kristr heföi
ekki veriö við hliö ræningjans, sem dó á krossinum iSrandi og trú-
aðr, heföi enginn getað bent á neinar líkur til þess, að hinn seki
hefði frelsazt, þar sem iðrunarorðin hefði líklega ekki verið töluð í
heyranda hljóði. Hér er ekki minnzt á þetta til að réttlæta van-
trúna að neinu leyti. Að eins er á það bent til að mýkja þann mikla
sársauka, sem vantrúin bakar mönnum í heiminum. Líka skal það
hér tekið fram, að það er það ástaná, er rnaðr kemst í sem afleið-
ing af vantrúnni, frernr en vantrúin sjálf, sem leiðir til glötunar.
Frelsarinn skiftir mannfélaginu í tvo flokka í dœmisögunni um
glataða soninn (%úk. 15 ). Eldri sonrinn táknar trúaða menn; sá
yngri vantrúaða. Hinn síðarnefndi flokkr innibindr alla þá innan
kirkjunnar, sem skortir'nœga trú til að yfirgefa hið illa og læra hið
góða. Þetta er ekki ritað til að dœma nokkurn eða særa tilfinning-
ar þeirra, sem þetta lesa. Hér er að eins bent á misbrúkun, sem
haft getr hinar háskalegustu afleiðingar i för með sér og er í því
fólgin, áð hinn vantrúaði maðr lætr ónotuð hin afar mörgu tœki-
fœri, sem guð veitir til að afla sér trúar. Afleiðingin verðr sú, að
þegar öldur harma og mótlætis mœta vantrúarmanninum, þá skortir
hann ,.hið eina nauðsvnlega". Það stendr á sanía, hvort vantrúaðr
ma*ðr verðr ríkr eða fátœkr, hvort hann er í hárri stöðu eða meðal
sniælingja; sá tími kemr, að í hjarta hans er tóm, eða ef til vill
brennandi eldr, sem trúin ein læknar og verndar niann fyrir. Frels-
ari vor skorar á alla að afla sér þessarra himnesku gœða með hœn',
lestri og heyrn guðs orðs og hlýðni við það. Hafni einhver ]ressu