Sameiningin

Árgangur

Sameiningin - 01.03.1910, Blaðsíða 32

Sameiningin - 01.03.1910, Blaðsíða 32
28 að matast. Aldrei stökk þeirn bros, og' enginn heyröi þá nokkurn tíma raula. Til hvers er aS hafa málfœri, þá er svo stendr á, að maör getr meö því aö stynja eSa and- varpa látið gjörvalla tilfinning sína í Ijós, samfara því, sem hugsað er í leyndum? Tilvera aumingja þessarra var eins og á niðrí jörSinni, sem líSr áfram hœgt og hœgt, og á öröugt með að kornast áfram, allt að ósi sínum, hvar sem hann svo kann aS vera. Ó þú, son Maríu! Nú hefir sveröið hjarta — og fyrir jjað sé þér lof og dýrð ! Svo er þaö nú, en á þeim tíöum, sem vér erum að rita um, urðu herteknir menn að þrælka á borgarmúrum, á strætum og í námum, og aldrei fékkst nóg vinnuliö á herskipin og skip þau, er höfS voru til vöru- flutninga. Þá er Dúilíus vann fyrsta sjóbardagann fyrir ættjörS sína, notuSu Rómveriar róSrarskip, og tóku þeir, sem handléku árarnar, engu síSr þátt í heiörinum fyrir sigrinn en sjóliSiö hitt. Þessjr bekkir, sem vér erum nú aS reyna til aö sjá eins og þeir voru, báru vott um breyting þá, sem sigrvinningin haföi haft í för meS sér, og mátti þar . sjá stjórnarhyggindi og karlmennsku Rómverja. Nálega allar þjóSir heims áttu þar syni, og höföu lang-flestir þeirra veriö herteknir í stríSi og kosnir til þjónustu þess- arrar fyrir sakir vöðvastyrks og þols. Þetta rúm skipar Breti; framundan honum er maör frá Libýju; á bak viö hann maSr frá Krim. Þarna er Skýþi, þar Gal-lendingr, þar Þebverji. Rómverskum sakamönnum er fleygt út á meSal Gota og LangbarSa til að þrælka eins og þeir; eins meSal GySinga, Eþíópa og hálfvilltra manna frá ströndum ass- ovska haf’s eöa Mæotis eins og þá var kallaS. Þarna er Aþenumaðr, þar rauShærðr villimaör frá írlandi eöa Hibernia, og þar bláeygir Cimbrar, risavaxnir menn. 1 vinnunni, sem af rœöurunum var heimtuS, kom list- fengi ekki nógu mikið til greina til þess aö þeir fengi látiö huga sinn viö hana dvelja, eins grófgjörir og einfaldir og þeir voru. Aö beygja sig áfram, toga í árina, leggja árar- blaSið flatt og dýfa því síðan í sjóinn — þaS var a!!t, sem þeir þurftu aö gjöra; og voru allar þær hreyfingar því fullkomnari því fremr sem lá við, aS þær yrSi róðrarmönn- unum ósjálfrátt. Sjórinn fyrir utan knúöi þá ti! að bera umhyggju fyrir þessu skyldustarfi sínu. en meö tím- anum gjöröu þeir þaS nálega sjálfkrafa og hugsuðu lítiö sem ekkert um þaö. Hm langa þjónusta haföi þaö bví í fnr meS sér, aö þessir vesalings-menn urSu aS all-miklu leyti sem skynlausar skepnur — þolnir, fjörlausir, hlýönir, — meö miklum vöövum en sljóvguSum skilningi; liföu þeir á fáeinum endrminningum frá liSinni æfi, sem voru þeitn ^ dýrmætar; og loks komust þeir í það lægingarástand og $

x

Sameiningin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sameiningin
https://timarit.is/publication/673

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.