Sameiningin - 01.03.1910, Side 33

2Q
umhverfðust svo aS eðlisfari, að eymdin varð að vana,
og fær sálin þá í sig ótrúlega seigju.
Klukkustuncl eftir klukkustund vatt tribúninn sér við
í hœgindastólnum frá hœgri hendi til vinstri, án |ress neitt
hið minnsta að sinna eymd þrælanna á róðrarbekkjunum;
allt annað hugsaði hann heldr um. Hreyfingar þeirra,
sem stöðugt voru með hinni mest reglubundnu nákvæmni
og algjörlega eins beggja megin í skipinu, fóru innan
skamms sökum tilbreytingarleysisins að vekja hjá honutn
leiðindi, og hafði hann það þá sér til afþreyingar að virða
sérstaklega fyrir sér einn og einn úr þeim hópi. Með rit-
stýl sínum skráði hann sitthvað sér til minnis, setn hann
haf'ði út á þann eða þann manninn að setja, með jjeirri
ltugsan, að ef allt fœri vel, myndi hann meðal sjóræningj-
anna, sem hann var að leita að, finna einhverja, sem betr
væri hœfir til þeirrar þjónustu.
Óþarft þótti, að þrælarnir, sem teknir voru á galeið-
urnar og enga von höfðu um að losna þaðan fyrr en dauð-
inn kœmi, væri úr því auðkenndir með persónunöfnitm
sínutn; til þæginda voru þeir því venjulega merktir með
tölu, er máluð var á bekkina, þar sem þeim var komið niðr.
Og er hinn mikli maðr renndi nú hinum skarpskyggnu aug-
um sínum frá einu sæti til annars beo'gja megin í skipinu,
rak hann sig loks á töluna sextíu, sem eins og áðr hefir
verið bent til átti eiginlega við síðasta bekkinn til vinstri
handar, en sökum rúmleysis aftr í hafði það verið sett ofan
við fyrsta bekk á fyrsta þrepi. Þar nam hann staðar.
Bekkrinn, sem merktr var með tölunni sextíu, lá lítið
eitt hærra en pallrinn, og að eins fáein fet á milli. t ljós-
skímunni, sem gægðist gegn um járngrindina uppyfir þeim
rœðara, gat tríbúninn all-skvrt séð manninn. Hann stóð
uppréttr, nakinn eins og þeir félagar allir, að öllu öðru en
því, að hann hafði belti um lendar. Sumt var þó, sem
mælti með honum. Hann var ungr, ekki eldri en um tví-
tugt. Hins vegar e'r þess að geta um Arríus fram yfir
það, er áðr hefir verið um hann sagt, að hann var ekki að
eins hneigðr til teningadufls, heldr bar hann og frábærlega
gott skyn á líkamsvöxt manna; og er hann var á landi,
lagði hann það i vanda sinn og hafði af því mikla ánœgju
að sœkja skylmingaskólana til þess að sjá frægustu afl-
raunamenn og fá tœkifœri til að dást að þeim. Það hafði
komizt inn í hann, vafalaust frá einhverjum, er veitti til-
sögn í þeitn íþróttum, að afl væri engu síðr komið undir
eðli vöðva en því, hve mikið fœri fyrir þeim, svo og það,
að til góðrar framkomu útheimtist sterk hugsan fullt eins
mikið og líkamlegt afl. Og þar sem þessi hugmynd hafði
inn í hann runnið og hann vildi allt af vera við hana að