Sameiningin - 01.06.1911, Page 13

105
inn, og þá, sem ætluðu inn að fara, liindruðuð þér í því“
—Lúk. 11, 52.
Á lyktarorð.
Höfnum þá þessarri nýju biblíu-‘kritík’ og sýnum
með því, að vér fyrirdœmum hana. Hvað býðr bún
oss ? Ekki neitt. Hvað tekr liún frá oss? Allt. Þurf-
um vér nokkuð á henni að halda? Nei. Hún kemr oss
hvorki að liði í lífi þessu, né huggar oss í dauðanum, og
ekld er það hún, sem á að dœma oss í eilífðinni. Fyrir
trú vora þurfum vér livorki að fá lof af mönnum né þess,
að fáeinir veslings-syndarar veiti oss samþykki sitt. Vér
skulum ekkert eiga við að leiðrétta ritningarnar eða
laga þær eftir geðþótta vorum, heldr skulum vér trúa
þeim. Vér skulum ekki setja neitt útá þær, heldr laga
líf vort eftir þeim. Vér skulum ekki taka oss vald yfir
þeim, heldr hlýða þeim. Treystum honum, sem er
vegrinn, sannleikrinn og lífið. Orð hans g'jörir oss
frjálsa.
,,Gæt að endalokunum.“ Það ráð gaf Eómverjinn
gamli, þótt heiðinn væri. Skynsemdar-vitið sanna í
trúarefnum miðar allt við eilífðina - spyr aila, hver
trúarbrögð sem þeir játa: Hvað getr lífsskoðan þín
gagnað, er huganum er rennt útfyrir æfilokin hér ? Og
að hverju haldi kemr biblíu-‘kritík’ þessi í þeim efnum?
Þá sést bezt, að hún kemr aðeins með þoku og revk,
eða, þegar hezt er, með eitthvað óákveðið, ópersónulegt,
aðgjörðalaust — að sínu leyti einsog guð þessarra nýju
kenninga er að eðli óákveðinn og ópersónulegr. Einn
þessarra nýtízkumanna ritar: „Eilíft líf er aðeins ó-
endanlega dauft spor eftir lífið þetta jarðneska.“
Sannast þar hið fornkveðna: „Af ávöxtum þeirra
skuluð þér þekkja þá.“ Einsog ‘kritík’ þessi býðr oss
enga huggun fyrir þetta líf, enga syndafyrirgefning,
enga frelsan frá ótta fyrir dauðanum, sem leitt liefir
þrælkan yfir oss alla æfi (Hebr. 2, 15), eins veit hún
ekkert um, hvað tekr við hinum-megin — ekkert um
nýjan himin og nýja jörð, þarsem réttlætið býr, ekkert
um borgina gullnu, sem ljómar af Ijósi eilífs lífs, ekkert