Sameiningin - 01.07.1911, Page 30

og systur. Hvort þær eru dánar eða á lífi, get eg ekki
sagt. Eg veit ekki, hvað af þeim varS. En, Mallúk!
maSrinn í vagninum, sem þarna fór, var viðstaddr, er viS
skildum; Hann seldi okkr fram þeim, sem handtóku okkr;
hann hlustaSi á, hvernig móSir mín haS fyrir börnum sín-
um, og hann hló, er þeir drógu hana burt. Naumast verSr
sagt, hvort sekkr sér dýpra niSr í minni manns, elskan eSa
hatriö. í dag þekkti eg hann álengdar — og, Mallúk!” —
Hann greip aftr í handlegg þess, er á hann hlustaöi.
„Og, Mallúk! hann veit um leyndarmáliS, sem eg myndi
láta lífiö fyrir, og fer meö þaö burt; hann gæti sagt mér,
hvort hún er á lífi, og hvar hún er og hvernig henni líSr;
ef hún — nei, þær — mikil sorg hefir gjört eitt úr þeim
báöum — skyldi vera dánar, þá gæti hann sagt frá því,
hvar þær dóu, hvaö þeim varS aS bana, og hvar bein þeirra
bíSa þess, aö eg finni þau.“
„Myndi hann ekki vilja þaö?“
„Nei.“
„Hvi þá ekki ?“
„Eg em GySingr, en hann er Rómverji."
„En Rómverjar hafa tungur, og þótt GySingar sé fyr-
irlitnir, vita þeir þó, hvernig þeir eiga aö því aö fara, aö
lokka leyndarmál uppúr þeim.“
„lívort myndi þaS takast, þá er viö aSra eins menn
er aS eiga og þennan Rómverja? Víst ekki; auk þess varöar
þetta leyndarmál ríkiS. Allar eigur fööur míns voru
gjörSar upptœkar og þeim var skift.“
Mallúk hneigSi höfuSiS hœgt einsog til merkis um, aS
hann samsinnti ályktan þessarri; síSan spuröi hann:
„Þ ekkti hann þig ekki ?“
„ÞaS er nálega óhugsanlegt. Eg viar sendr útí dauö-
ann, þótt ekki væri eg beinlínis deyddr, og langa-lengi hefi
eg veriS talinn meöal dáinna manna."
„Á því furöa eg mig, aS þú skyldir ekki slá hann“ —
sagSi Mallúk, sem kominn var í talsveröa geöshrœring.
„Ef eg heföi gjört þaS, myndi loku hafa veriS fyrir
þaS skotiö, aS eg framvegis gæti látiö hann þjóna mér.
Eg hefSi oröiS aS drepa hann; og, einsog þú Veizt, geymir
dauöinn leyndarmál betr en jafnvel sekr Rómverji."
Sá maSr, sem haföi svo mikiS fyrir aS hefna, en gat
þó meS svo mikilli stilling frestaS því aS nota þaS tœki-
fœri, er til þess bauSst, hlýtr aS hafa treyst ókominni æfi
sterklega, eöa hugsaö sér eitthvert betra ráS; og er Mallúk
datt þetta í hug, uröu afskifti hans af Ben Húr öSruvísi
en áSr; hann kom nú ekki lengr fram viS hann einsog sá,
er ákveSiS hlutverk átti aS inna af hendi, sem erindsr-
reki annars manns. Hann fann til þess, aS fyrir sjálfan