Litli Bergþór - 01.12.1998, Blaðsíða 16

Helga María prjónaði (fallegar peysur að sjálfsögðu). Það
mun hafa verið kórstjórinn Hilmar sem hafði gefið upp
málin á þeim bræðrum, sem peysurnar voru síðan
prjónaðar eftir. Vandinn var bara sá, að þegar hann sá þá
bræður síðast var Heiko frekar lágvaxinn og grannur, en
núna bara lágvaxinn, og Ralf hafði einnig verið
lágvaxinn og grannur, en núna hvorki lágvaxinn né
grannur. Þetta kom þó ekki að sök, því hefðbundnar
íslenskar lopapeysur eru yfirleitt víðar. Nú vill hinsvegar
svo til, að tískan hefur ákveðið að þær skuli vera þröngar.
Þær voru sem sagt bara alveg eins og til stóð þegar upp
var staðið. Helsta áhyggjuefni Hilmars, fyrir utan það að
eiga að halda utan um stjórnina á kórnum, hafði þar með
verið rutt úr vegi.
Einn makinn hvarf þarna út í nóttina með
skuggalegum, þýðverskum veiðimanni og skildi
eiginkonuna eftir á nálum. Myndi hún nokkumtíma sjá
elskuna sína aftur? Ó, já - makinn kom aftur, hlaðinn
gjöfina. Ekki skal fullyrt neitt um það hvort þetta voru
heimagerð ilmkerti, en svo mikið er víst að plastpokinn
utan um gjöfina ilmaði heil ósköp.
Hugmyndin, sem upp hafði komið um að kíkja á hátíð
í nágrenninu þetta kvöld, reyndist sjálfdauð þar sem það
var orðið áliðið þegar heimsókninni til Fell lauk. Þessi
laugardagur var nefnilega þjóðhátíðardagur í Þýskalandi;
dagurinn þegar þýsku ríkin voru sameinuð.
I stað hátíðarinnar héldum við heim til Leiwen.
sunnudagurinn, 4. október
samhljómurinn, heimsklassinn, toppurinn
Þegar svona hópur fær tækifæri
til að eyða nánast öllum
sólarhringnum saman (sumir
kannski mis ánægðir með það) við
söng, borðhald og ekki síst allt það
nýja sem mætir honum nánast í
hverju skrefi, verður vart hjá því
komist að það myndist einhver
óútskýranlegur samhljómur í
honum. Sama reynsla, sama hugsun
| eykur líkurnar á að það finnist hinn
Gísli vínbóndi.
eini sanni hljómur.
Þetta er allavega
sú skýring sem ég
hef á því sem gerðist
þennan dag á
tónleikum
Skálholtskórsins
með kirkjukómum
og karlakórnum í
Leiwen, sem voru
haldnir í kirkjunni þeirra Leiwenbúa. Eg ætla hér að gefa
Perlu, formanni orðið: „Þetta voru skilyrðislaust bestu
tónleikar sem haldnir hafa verið hjá okkur. Það var eins
Frá tíónleikunum í Leiwen.
og fólkið hafi lent í einhvers konar leiðslu, ekki bara einn
eða tveir, heldur allir" Ég held að ég geti bara tekið undir
þetta. „Weltklasse!“
skugginn, slysið, drykkirnir, þvotturinn,
Allt annað, sem gerðist á þessum síðasta degi í
Þýskalandi, féll í skuggann. Meira að segja ímynduð
stórslys sem áttu að hafa átt sér stað þegar hundtryggir
eiginmenn mættu ekki á „treffpunkt“ á réttum tíma, eða
þegar ákveðinn fjöldi kóladrykkja var pantaður með
matnum um kvöldið, eða þegar verið var að gera upp við
Frau Spieles-Fuchs á heimili hennar, eða þegar gerð var
tilraun til að þvo óhrein föt á ónefndum stað og tíma og
allt hitt. Svona er nú lffið.
mánudagurinn, 5. október
Et maintenant la France
ökuferðin, þægindin, sundlaugin
Þetta var dagur hinnar miklu ökuferðar þar sem lagðir
voru að baki um það bil 600 kílómetrar áður dagsverkinu
lauk.
Flugrútan okkar var svo búin að ekki væsti um
mannskapinn þótt ekki væri stansað í hverri sjoppu. Það
voru reyndar engar sjáanlegar greiðasölur lengi vel, því
ekið var á hraðbraut mestan hluta leiðarinnar. Ekki lagði
ég sjálfur í að nýta mér snyrtinguna um borð, en þeir
(aðallega þær) sem það gerðu tjáðu það skýrt með
látbragði sínu, að þetta væri hið mesta þarfaþing og ekki
spillti fyrir að hljómburðurinn var hreint ágætur. Þá á ég
auðvitað við að hátalarakerfið teygði anga sína þarna inn
svo ekki var hætt við að gestir misstu af neinu því sem
fararstjórinn sagði meðan á heimsókn stóð. Þetta var nú
útúrdúr sem skrásetjurum ferðasagna sést svo oft yfir.
Leiðin þennan dag lá fyrst til bæjarins Barr í
Elsasshéraðinu í Frakklandi. I Barr búa um 5000 manns.
Þar átti heimili okkar eftir að verða þá þrjá daga sem við
vorum á þessum slóðum.
Ég gef Perlu, formanni aftur orðið: „Töskum hent í
hús. Nokkrir voru á öðru hóteli eina nótt (gamalt (eld)
gamaldags herbergi í ágætis standi en hörmuleg
fúkkalykt“. Þess má geta fyrir þá sem ætla að fara til
Barr og vantar gistingu, þá heitir þetta
hótel Maison Rouge, eða Rauða Húsið.
Hádegisverð snæddum við á aðal
hótelinu. Það er eiginlega nýtt og
stendur, að því er virtist, í útjaðri
bæjarins. Mjög skemmtilegt og bauð
upp á ýmsa möguleika. Það var þar sem
við áttum að nota öll sundfötin sem
voru höfð meðferðis skilmerkilega, eins
og okkur hafði eindregið verið ráðlagt.
Það hafði nefnilega sést á mynd sem við
fengum af hótelinu, að þar var sundlaug
fyrir utan. Þegar á staðinn kom var
þarna vissulega sundlaug. Hængurinn á
málinu var sá, að lofthitinn var 4-10°C og að sjálfsögðu
ekki rnikið um hveravatn til upphitunar. f stuttu máli:
það fór enginn í sund. Þetta var enn einn útúrdúrinn.
Litli - Bergþór 16