Litli Bergþór - 01.12.1998, Blaðsíða 17

heimsóknin, flugeldarnir
Eftir hádegisverðinn, sem var vel útilátinn, héldum
við sem leið lá aftur til Þýskalands. Hver var að tala um
að skreppa til Frakklands að borða?
Leiðin lá sem sagt til Mulheim. Þar á Cristine heima,
en hún söng með kómum meðan hún starfaði um tíma á
Sólheimum. Foreldrar hennar buðu hópnum heim, eins
og hann lagði sig, ríflega 40 manns. Þarna beið okkar
hin veglegasta veisla og að sjálfsögðu reyndum við að
borða eins mikið og við gátum miðað við allar aðstæður,
en það verður vissulega að viðurkennast að það var
tiltölulega stutt síðan við borðuðum í Frakklandi. Þar á
móti kemur að maður skreppur nú ekki á milli landa
tvisvar sama daginn til að borða, nema taka hraustlega til
matar síns.
Þessi dagur verður að teljast, ekki bara dagur hinnar
miklu ökuferðar heldur einnig dagurinn þegar það fór
ekki á milli mála, að ef baðvogin hefði verið með í
ferðinni hefði
hún slegið
feilpúst.
Eftir
höfðinglegar
móttökur hjá
fjölskyldu
Cristine
héldum við í
Lúterska kirkju
í nágrenninu
þar sem fluttir
voru sérlega
eftirminnilegir
tónleikar. Ekki bara fyrir þá sök, að vegna þess að hver
glufa í líkamanum var full eftir máltíðir dagsins og þess
vegna hljómurinn í kórnum óvenju „þéttur“ eða
„massívur“, heldur ekki síður vegna þess að „der
Frauenkor" - (kvennahluti kórsins), nánar tiltekið félagi í
þeim hluta kvennakórsins sem dýpri hefur raddimar, hélt
óvænta flugeldasýningu. Að sjálfsögðu kom uppákoman
öllum óvart, enda á viðkvæmasta stað í ljúfu tónverki af
kirkjulegum toga (að því er mig minnir). Gögn sem
skoðuð hafa verið, þar sem fram koma viðbrögð kórsins
Sr. Egill og Magga Odds í garðinum
hjá Cristine í Miilheim.
Tónleikar í kirkjunni í Mulheim.
við atburðinum, benda til þess að uppátækið hafí einkum
haft áhrif á þann hluta hans sem í eru þeir félagar sem
tilheyra þeim hluta kvennakórsins sem hærri (grynnri?)
hefur raddimar. Þetta er auðvitað mjög eðlilegt í ljósi
þeirrar raddar sem þessi hlutinn syngur: létt, fljúgandi,
fjaðrandi, englalegt. Viðbrögðin voru sem sagt í
samræmi við röddina. Að sjálfsögðu varð ekki vart við
að félagar í hinum karllægu röddum kórsins (den
Mánnerkor) svo mikið sem blikkuðu öðru auganu.
Stjómandinn gerði sitt til að draga úr áhrifum
uppátækisins með því að ganga á undan með góðu
fordæmi og láta sem ekkert hefði í skorist. Það fór sem sé
svo að áheyrendur töldu að flugeldasýningin væri bara
hluti af laginu, sem fjallaði um áramótin á íslandi (það
yrði of langt mál að lýsa því sem raunverulega gerðist
þama, nóg er nú samt, en ég reikna með að það verði til í
munnlegri geymd um langa hríð).
hremmingarnar
Eftir tónleikana var öllum hópnum síðan boðið í
kaffi. Kökurnar höfðu vinir og kunningjar Cristine bakað
og þau sáu um að bera fram og um umbúnað allan.
Loks héldum við út í nóttina heim til Frakklands, til
bæjarins Barr. Við hjón vorum í þeim hluta hópsins sem
gisti í Rauða Húsinu sem nefnt var hér ofar. Þessi hópur
var settur úr rútunni á aðalgötunni og átti að bjarga sér
heim. Smám saman urðu efasemdirnar skynseminni
yfírsterkari innan hópsins þegar einhver kvað upp úr með
það að þama hefðum við aldrei komið. Sumir voru farnir
að sjá fyrir sér ráf um götur Barr alla nóttina. Kórstjórinn
vildi komast að hinu sanna sem fyrst og hvarf út í nóttina
í leit að rauðu húsi, rauða húsinu sem fannst loksins. Þá
var rauða húsið fallegt. Að öðru leyti vísast til umsagnar
formannsins hér að ofan um þetta hús. C'est la vie.
þriðjudagurinn, 6. október
fararstjórarnir, bókasafnið, dónabúðin
Morguninn eftir þurftum við ævintýrafólkið frá
kvöldinu áður, að yfirgefa Rauða Húsið með allt okkar
hafurtask og flytja það á aðal hótelið, þar sem fólkið sem
þar bjó, var í rólegheitum að snæða morgunverð þegar
okkur bar að garði. Brottför var ákveðin kl. 9 og á
íslenskan mælikvarða stóðst það bara all vel. Nú fengum
við tvo fararstjóra þær Elisabeth, sem var og er mikill
Islandsvinur, og mun hún sjálfsagt kynna sig sjálf þegar
hún kemur hingað í Biskupstungur alveg á næstunni, ef
hún er þá ekki þegar komin, og hinn leiðsögumaðurinn
var Colette (það fíugu um rútuna ýmsar tilgátur um nafn
hennar, m.a. að hún héti Collect, Collett og þar fram eftir
götunum. Eg veit reyndar ekki hvort það nafn sem ég hef
valið henni hér er hið rétta, en mér finnst það bara svo
franskt) en hún var þarna sem fulltrúi kórsins sem tók á
móti okkur og hafði skipulagt dvöl okkar þarna.
Við byrjuðum á að fara til borgarinnar Sélestat, en þar
er víðfrægt bókasafn með mörgum fornum handritum.
Við fengum leiðsögn um safnið og að því búnu skelltu
menn sér á markaðstorgið. Það skipti engum togum að
þegar við mættum á svæðið fóru kaupmennirnir að pakka
Litli - Bergþór 17