Unga Ísland - 01.11.1941, Side 10

skildingar. — Já, hvar áttu heima?
spyr Hans. — Rétt austan við kirkj-
lina, segir Dauðinn. — Þar sem þú
sérð, að birtu leggur upp úr jörðinni
skaltu fara inn. Komdu um miðnætti
næstu nótt. Hans lofaði því og skildu
þeir síðan.
Daginn eftir var Hans að tína hnet-
ur, en þegar leið að miðnætti fór hann
aftur upp í kirkjugarðinn. Austan við
kirkjuna sá hann opna gröf og lagði
ijósglætu upp úr henni. — Hér hlýtur
það að vera, hugsaði Hans, en þarna
var epginn stigi, heldur aðeins hola
beint níður. Hann fór því og náði sér
í brunastjaka, sem hékk utan á
kirkjuveggnum, dró hann að gröfinni
til að mæ’la dýpið með honum, en fann
engan botn. — Maður verður að
bjarga sér eins og bezt gengur, sagði
Hans, lagði brunastjakann þvert yfir
gryfjuna, fór síðan, sótti bandið úr
kirkjuklukkunni og stiga, sem stóð
uppi við vegginn, hnýtti öðrum end-
anum á bandinu um stjakann, en hin-
um um efsta haftið á stiganum og
renndi honum síðan niður í djúpið.
Ekki var neinn botn að finna enn þá.
— Ekki dugir þetta, hugsaði Hans.
— En hér hlýtur nú samt leiðin að
vera, og það sem maður hefur lofað,
verður maður að efna. Síðan las hann
sig niður festina og klifraði niður
stigann, tók svo báðum höndum um
neðsta haftið, lét sig síga eins langt og
hann náði og leitaði sér fótfestu, en
hún var' engin. Þá sleppti hann og lét
sig falla.
Hann kom vel niður og þegar hann
svipaðist um sá hann, að hann var
staddur á fallegu engi, grænu og
grasivöxnu. Beint framundan honum
voru dyr, sem birtuna lagði út um.
Þar fór hann inn og allt stóð heima.
134
Innan við dyrnar mætti hann vini sín-
um frá kvöldinu áður, sem bauð hann
velkominn.
Þeir gengu nú inn í stofu og loguðu
þar ljós á kertum meðfram öllum
veggjunum. Þaðan fór Dauðinn með
hann inn í stóran sal, og voru þar
einnig logandi ljós, allt um kring.
Loks fóru þeir inn í annan sal geisi-
stóran. Þar var hátt til lofts og vítt til
veggja, eins, og í dómkirkju. Loguðu
þar ljós þúsundum saman, hátt og lágt,
og var þarna bjart eins og úti um
miðjan dag. Kertin voru allavega lit
og af öllum stærðum. Sum voru á
stærð við kirkjukerti, önnur meðal-
stór, og enn önnur ofurlítil, eins og
jólatréskerti. Sum þeirra voru úr vaxi,
önnur voru óvönduð strokkkerti. Sum
höfðu háan, stóran logá og runnu
fljótt, Önnur höfðu aðeins grannan
kveik og ljósið á þeim var dauft, en
logaði rólega. Sum voru ennþá alveg
heil, eins og nýlega væri kveikt á
þeim, önnur voru runnin alveg niður í
stjakana og nálega útbrunnin.
— Hvers vegna hefir þú svona
mörg Ijós hérna? spurði Hans. — Jú,
sagði Diauðinn — það fylgir staríi
mínu. Þetta eru æviljós mannanna. I
hvert sinn, sem eitthvert þeirra er út-
brunnið, verð ég að fara og sækja
sál. Hér eru aliar tegundir, eins og
þú sérð. Sum eru stór, en önnur lítil.
Sum kertin eru löng ennþá. Þeir, sem
hafa langt líf fyrir höndum eiga þau.
Önnur eru að verða útbrunnin, ævi
þeirra, sem eiga þau er bráðum liðin.
— Hvar er mitt ljós? spurði Hans.
— Það logar þarna hátt uppi, sagði
Dauðinn og benti Hans á það. Það
var stórt og skært, eitt af þeim feg-
urstu, sem þarna voru, svo að Hans
var vel ánægður með það. Framh.
UNGA íSLAND