Unga Ísland - 01.01.1944, Blaðsíða 13

urnar. Það verður að vera nóg þetta
árið.
— Og svo gætir þú nú verið dálítið
ánægðari með veizluna sem við höfð-
um fyrir þig og félaga þína, hérna um
daginn, sagði móðirin stillilega. — Það
verður gaman að vera um tíma vest-
ur við hafið. — Reyndu nú að hætta
þessari óánægju. Hugsaðu til hans
pabba þíns, veslingsins, sem ekki fær
neitt sumarleyfi.
— Eg kæri mig ekkert um að fara
til Lönstrup; þar' er svo leiðinlegt. —
— Og nú er ég búin að segja öllum
vinkonum mínum, að ég ætli til París-
ar. Eg verð bara að athlægi.... Og
boðið um daginn! — — Það var nú
held ég ekki svo merkilegt, að það taki
því að vera að tala um það.---------En
boðið hjá konsúlnum .... !
Lengra komst hún ekki, því að pápi
sló svo fast í borðið, að allt sem á
því var hoppaði og dansaði.
— Þú mátt láta þér finnast hvað
sem þú villt, hortuga stelpa, þrumaði
hann og rómurinn var svo ískaldur,
að Inga fann gustinn leggja um sig
alla. — Þu ert bæði ósvífin og van-
þakklát, og ættir að skammast þín
fyrir að finna að veizlunni, sem
mamma þín lagði á sig að halda fyrir
þig.. . . Svei þér!
Síðan stóð hann á fætur og gekk inn
í skrifstofu sína, en Elín hljóp hágrát-
andi upp í herbergi sitt.
Svona var nú þetta. Inga setti hengi-
rúmið aftur í hreyfingu og hélt áfram
að hugsa.
Auðvitað' var ekkert vit í því, að
láta með börn eins og foreldrarnir
höfðu látið með Elínu, og snúa svo allt
í einu við þeim bakinu.
Og Elín hafði nokkuð til síns máls
í því, sem hún sagði um veizluna. Auð-
UNGA ÍSLAND
vitað var maturinn góður og svo fram-
vegis, en jólaballið, sem þau létu Elínu
halda, var samt ennþá ríkmannlegra,
og hitt átti þó að heita stúdentahátíð.
Einhvernveginn hafði Inga fengið þá
hugmynd, að þess háttar veizla væri
meira og merkilegra en allar aðrar
veizlur, þangað til kæmi að trúlofun
eða giftingu.
En samt var það nú í meiralagi lé-
legt hjá Elínu að vera að tala um þetta,
hreint og beint óhræsislegt. Það fann
Inga glöggt, þegar hún sá, hvað móður
þeirra féll þetta illa. Þá langaði hana
mest til að gefa Elínu fögru ærlega
ráðningu.
En hvað sem þessu leið öllu saman,
þá ætlaði hún nú ekki að láta þetta eyði-
leggja skólaleyfið fyrir sér. Ekki gat
hún gert að því, þó að Elín fagra, stúd-
entinn, væri óþæg og ætti nú allt i
einu að fara að ganga undir strangan
aga.
Inga snéri sér í hengirúminu og fór
að lesa og líklega hafði hún sofnað,
að minnsta kosti varð hún ekki vör við,
að neinn kæmi og settist á bekkinn
handan við runnann, sem hengirúmið
hékk í, fyrr en hún heyrði rödd móður-
innar rétt hjá sér.
— Mér finnst það ósköp leiðinlegt að
vera að senda hana Ingu litlu að Eikar-
bjargi. Hún, sem er farin að hlakka
svo mikið til að koma með okkur vest-
ur í Lönstrup.
Pápi var þarna líka. Hann sagði og
var að heyra talsvert óþolinmóður:
— Það get ég ekki skilið.... Okkur
er ómögulegt að krefjast þess af Elínu
núna, þegar hún hefur orðið fyrir þess-
um vonbrigðum með Parísarferðina.
Það er verst, að Inga er á óheppilegum
aldri og allt annað en aðlaðandi, eins
og stendur að minnsta kosti, svona
3