Unga Ísland - 01.01.1944, Blaðsíða 23

— Þú getur það ekki, væskillinn
þinn, anzaði Finnur.
— Get ég ekki!
Álfurinn klifraði upp á steininn og
nú stóð hann við hliðina á Finni. Hann
reiddi upp hnefann og hélt honum svo-
litla stund á lofti. En Finni til mikillar
undrunar stækkaði hnefinn allt í einu
svo mikið, að hann varð að karlmanns-
hönd, og hún var ekkert smásmíði, sú
hönd.
Finnur skalf og titraði allur af
hræðslu.
— Vægð! vægð! — hjálp! Berðu mig
ekki, þá skal ég vera þægur og sækja
Grána, orgaði Finnur ámátlega.
Þá lét álfurinn höndina síga og hún
minnkaði aftur, unz hún var komin
aftur í hið fyrra horf. Og það var ekki
nóg með, að höndin smækkaði, heldur
smækkaði álfurinn allur líka, og að
lokum hvarf hann. Finnur greip beizl-
ið og hélt af stað aftur.
Hann var ekki mjög langt kominn,
þegar hann leit við og sagði við sjálf-
an sig: — Jæja, nú sezt ég bara aftur
og við skulum vita, hvort álf-þrælbein-
ið getur látið mig í friði. Að svo mæltu
settist hann.
Eftir nokkra stund heyrði Finnur
hvin mikinn í loftinu, og svo fær hann
þetta líka litla högg beint á kinnina.
Finnur sá eintómar stjörnur dálitla
stund, en jafnaði sig svo aftur og leit
við.
Álfurinn stóð fyrir aftan hann og
hnefinn var geysistór. Finnur varð svo
hræddur, að hann ætlaði að hníga nið-
ur.
— Heyrðu, hverju lofaðirðu áður
en þú fórst frá mér? spurði álfurinn.
— Engu, svaraði Finnur kjökrandi.
— Engu, át álfurinn hæðnislega eftir
honum.
Uppgötvanir
Unga ísland hefur áður sagt frá
nokkrum uppgötvunum, sem komu til
sögunnar eftir að menn höfðu lært að
nota gufuaflið. Hér verður sagt frá
nokkrum fleiri. Þær voru ekki eins
þýðingarmiklar, en okkur þætti þó illt
að vera án þeirra.
Alúminíum.
Þegar mennirnir lærðu að nota járn-
ið, opnuðust svo margar nýjar framfara-
leiðir, að síðasta menningarskeiðið og
það sem enn er, nefnist járnöld til að-
greiningar frá fyrri tímabilum, steinöld
og bronsöld. Sumir segja, að fjórða
menningartímabilið verði ef til vill
kennt við alúminíum.
Sá, sem fyrstur fann upp aðferð til að
framleiða hreint alúminíum var danskur -
maður, H. C. Örsted að nafni, sá hinn
sami og uppgötvað hafði rafsegulmagn-
— Og þú skammast þín ekki. Nei,
heyrðu nú. Nú fer ég með þér inn í
dal að sækja Grána,ellegar þú færð
ennþá fleiri högg þessu lík, — og af
stað með þig undir eins! Svona nú!
Finnur stökk á fætur, þreif beizlið
og fór af stað. Eftir skamma stund var
hann kominn inn í dal og þar var
Gráni. Finnur beizlaði hann og fór af
stað heim. Þegar hann var kominn
heim að túni, sagði álfurinn:
— Vertu nú sæll, Finnur. Nú fer ég
heim. Og svo hvarf hann. En Finnur
fór heim með Grána og sagði þar frá
ævintýrum sínum.
Eftir þetta var Finnur aldrei latur
við að ná í hross fyrir pabba sinn, eða
þó að það væri eitthvað annað.
Erlendur Halldórsson.
UNGA ÍSLAND
13