Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1966, Blaðsíða 39

AF BLÖÐUM STEPHANS G. STEPHANSSONAR
21
birt var í áður greindu riti, er meðal
annars komizt svo að orði:
Meðan uppi er eikin há,
illt er vöxt að greina,
nið’rí holti heyglu-strá
hæðamörkum leyna.
Helgi Stefánsson var búinn þeim
mannkostum, sem Stephan G. hlaut
að meta mikils. Æviskeið þessara
tveggja manna áttu sér greinilegar
hliðstæður; hugur beggja stóð til
skólanáms, en fjárhagur leyfði ekki
skólagöngu. Hvorugur lét slíkt mót-
læti beygja sig, og í stað skóla-
menntunar létu þessir menn koma
sjálfsaga og sjálfsnám. Eins og kunn-
ugt er, dugði sú menntun báðum.
Ekki munu þeir Stephan og Helgi
hafa verið nákunnugir, enda bjuggu
þeir í fjarska hvor við annan. í
„Bréfum og ritgerðum“ Stephans
eru engin bréf til Helga. Samt sem
áður fóru þó bréf í milli þeirra, og
hefir dóttir Helga, Miss Sigurbjörg
Stefánsson á Gimli, leyft birtingu
eftirfarandi bréfs, sem Stephan skrif-
aði föður hennar tæpu ári fyrir and-
lát hins síðar nefnda.
Bæn sú, sem minnzt er á í bréfinu,
mun vera eftir séra Jakob Kristins-
son, fyrrum prest í Wynyard. Nokkr-
ar línur úr bréfinu hafa því miður
máðst út, en sá hlutinn, sem óskadd-
aður er, hljóðar þannig:
14—7, ’15 Box 76
Markerville, Alta.
Góðvinur Helgi.
Ég varð hundvotur í húðarveðrinu
1 allan morgun, er nú samt búinn að
gyrða mig um í þurrar spjarir, en út
fer ég ekki aftur fyrr en í kveld til
kúasmala-mennskunnar — og „þess
geldur þú“, ég tek tímann til að
rugla svona ráðalaust við þig, til að
telja mér sjálfum trú um, að ég hafi
efnt að borga bréfið þitt. Mér þótti
vænt um að sjá línu frá þér, og bréf
þitt var mér velkomið, allt, nema að
verða að neita bónar ykkar.
Skilaðu þökk minni til dóttur
þinnar fyrir að skrifa um bænina. Sú
bæn er fögur og vel kveðin. Maður
er nú sjálfur hvorki sálmaskáld né
bænrækinn eða jafnvel kristinn, en
þekkir samt svo vel þann anda, sem
óskirnar renna frá, að maður segir
eins og Festus forðum: „Lítið vantar
á.“ Líkt má segja um safnaðarstefn-
una ykkar, eins og hún er orðuð
þarna. Þar er sneitt fyrir alla kenn-
ingar-kergju og góðmennskan ein
látin gilda. Aðeins get ég sjálfur
ekki einskorðað mig við Krist, af því
mér finnst með því sé ég að gera
öðrum órétt með að þegja um þeirra
nöfn, mönnum, sem jafngóðir vóru
víða eða, „Lítið vantaði á.“ Á þenn-
an hátt er ég fjölgyðismaður. Þá lík-
ar mér vel löngunin um eitthvert
samstæði við íslenzku kirkjuna. Það
er hlutur sem ég hefi haldið lengi
fram, í viðræðum við aðra, þegar
minnzt var á þau mál. Mér hefir
aldrei dottið í hug, að íslendingar
yrðu heiðnir allir á sama hátt og ég,
sízt svo fljótt! Meðan þeir fást við
kirkjur og guðfræði, verður þeim ís-
lenzka stefnan eðlilegust og gagn-
legust, og líklegust til þess góðs sem
í kirkjunni kann að vera. Sannleik-
urinn er nú: þjóðirnar sníða kirkj-
urnar og trúna furðu mikið uppí sín-
ar eigin höndur og höfuð, og þrátt
fyrir allt hefir ýmsum tekizt þar
ver en íslendingum. Ég vil síður sjá