Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1966, Blaðsíða 46

28
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
mæli, og má vel á það minna í þessu
sambandi.
í menningararfi vorum felast eigi
aðeins lífræn og varanleg andleg
verðmæti. í þeim arfi felst einnig
eggjan til dáða. Vér ættum að kosta
kapps um það með öllum hætti að
varðveita þann arf sem allra bezt og
sem allra lengst. Tileinka oss sjálf-
um, í fyrsta lagi, og í sem ríkustum
mæli, hið fegursta og bezta í þeim
arfi; og gera hann, í öðru lagi, sem
ávaxtaríkastan í félagslífi voru og
starfi sem íslendingar. Með þeim
hætti greiðum við ættjörðinni mak-
lega þakkarskuld og höldum tengsl-
um við ættþjóðina, og samtímis
gjöldum við sjálfsagða þegnskuld
vora við kjörland vort á sem skyn-
samlegastan, drengilegastan og var-
anlegastan hátt.
Ég hefi sérstaklega minnt á þann
mikla og dýrmæta fjársjóð, sem vér
íslendingar eigum í sálmum vorum
og andlegum ljóðum, og jafnframt,
beint og óbeint, dregið athyglina að
þeim ódauðlegu trúarsannindum,
siðferðislegum boðskap og lífsspeki,
sem búa í þeim sálmum vorum og
ljóðum.
Fyrir allmörgum árum beindi
tímaritið Eimreiðin þessari spurn-
ingu til lesenda sinna: „Hvað vantar
íslenzku þjóðina mest?“ Guðmundur
skáld Friðjónsson svaraði þeirri
spurningu meðal annars á þessa leið:
Trú, sem fjöll flytji
og farartálma
Þránd úr þjóðgötu;
trú, er sólseturs
silfurnámu
metur sem morgun gull.
Brestur borgara,
bændur, forkólfa,
lífsins lýsigull —
eldmóð eilífrar
íturhyggju
konungs, er krossinn bar.
Vissulega taka þessi áminningar-
orð skáldsins einnig til vor íslend-
inga hér í álfu, já, og til annarra
þjóða víðsvegar um heim, mættu
þau tímabæru orð ná eyrum þeirra.
Og í þessum erindum skáldsins felst
í rauninni kjarni þess, sem ég hefi
viljað segja hér í kvöld. Orð skálds-
ins minna oss á það, hver sigurmátt-
ur trúin er í allri viðleitni til efling-
ar góðum og göfugum málstað. Orð
hans draga ennfremur athygli vora
að því, að oss sé það hollt, að kunna
að meta dýrmætan arf liðinnar tíð-
ar, jafnframt því sem vér berum í
brjósti heilhuga framtíðartrú. Að
lokum minnir skáldið oss á það, að
umfram allt sé oss brýnust þörf á
því að tileinka oss 1 sem allra rík-
ustum mæli hugarfar Krists og kær-
leiksboðskap hans.
Um leið og ég bið blessunar lönd-
unum, sem vér búum í hér í álfu, og
ættlandinu við yzta haf, geri ég að
mínum orðum hjartheit bænarmál
Davíðs Stefánssonar í kvæði hans
„Þorsti“:
Gef mér þorstann, heilagt hungur,
hróp, sem til þín berst,
staf, sem björg og kletta klýfur,
kraft, sem þokutjöldin rýfur,
eld, sem ísnum verst.
Græð þú hugans sviðnu sanda,
svala hverjum þyrstum anda.
Bein þú leið að brunnum þínum
börnum allra landa.