Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1966, Blaðsíða 53

ÚR DAGBÓKUM J. M. BJARNASONAR
35
„9. júní. — Við fluttum í nýja hús-
ið í dag.... útsýni héðan er hið feg-
ursta. Ég held að við unum hér.“
Næstu blaðsíður fjalla um margt
og mikið. Jóhann er í bréfaskriftum
við marga fræðimenn eins og próf.
W. Fiske, J. C. Poestion í Vínarborg,
Carl Kuchler, Rev. D. L. Roth, og svo
ótal íslendinga heima og hér:
„4- júlí. — Mikið um dýrðir í dag
á Mountain.... Ég kom heim kl. 12.
Sigurður Sigurðsson að Garðar gaf
uiér tuttugu dollars seðil, sem heið-
ursgjöf fyrir Eirík Hansson.... Mér
leiðist það að vera kallaður „skáld“.
Allir störðu á mig og töluðu hljóð-
skraf. — Ég vildi ég hefði tekið mér
úularnafn. — Ef menn vissu hvað
uiér er illa við að vera ávarpaður
sem skáld, þá hættu þeir að kalla
uiig það svo ég heyrði. Sumir halda
að þetta séu látalæti og uppgerð úr
ttiér. Menn skilja mig ekki....
Þann 23. sept. 1904 flytur Eimreið-
ln ritdóm eftir Árna Pálsson, um
annan þátt Eiríks Hanssonar. Sá rit-
dómur er sá eini slæmi dómur, sem
enn hefir komið um þessa sögu.“
Úg las þennan ritdóm og hann er
nijög óvæginn. Hluti úr síðustu
greininni hljóðar svo:
» • •. „Skáldsögu“ kallar höf. þessa
óók. Mér er það hulin gáta, hvar
skáldskapurinn felst í þeim þætti,
Sem hér er um að ræða. Ekki eru
niannlýsingar skáldlegar og náttúru-
lýsingar má segja að ekki hittist.
Ekki er stíllinn eða orðfærið skáld-
— og hvar er þá skáldskapur-
ttm annarsstaðar en á titilblaðinu?“
■betta og annað verra lætur Árni
slsson sér um munn fara, og nærri
ma geta, hvort tilfinningamaðurinn
hafi ekki tekið sér þetta nærri. Ótal
margir vinir hans skrifa honum líka,
og fullvissa hann um að dómurinn sé
mjög ósanngjarn, eins og hann líka
er:
„Fékk bréf frá séra Birni í Min-
neota; hann segir að ritdómur Á. P.
sé alveg ótækur.
S. G. Stephansson skrifar mér, að
hann álíti ritdóm Árna Pálssonar
ekki réttan. Hann segir: „Hver er
mæli-kvarði Árna? Vel veit ég, að
sögusögn Dickens er ekki góð nor-
ræna; hann er of langorður, smá-
smugulegur, veigalítill og óþolandi
tilfinninganæmur fyrir marga. Það
var þessi tilfinningasemi, sem skarp-
ari „kritík“ væmir nú við, sem ein-
mitt hreif hversdags-mennina mest.
Ég er ekki heldur hrifinn af þessum
kostum eða ókostum ykkar; ég er of
norrænn. Ég leita hins, sem mér
fellur og ég get dáðst að: meinlausr-
ar hæðni... og ímyndunar-afls. Ég
varð ekki var við að Árni leitaði
þess“.“
Margir aðrir skrifa skáldinu, og
greinar um þennan ritdóm Árna
koma í blöðunum.
Þetta ár hefir Jóhann skrifað mörg
leikrit, og hafa þau öll verið leikin í
Dakóta og Nýja íslandi. í Dakóta er
hann á samkomunum, og nýtur
þeirrar frægðar að vera höfundur
leikritanna, einnig eru honum borg-
aðar smáupphæðir fyrir að semja
leikritin.
Um þessar mundir er hann líka að
hugsa um að breyta um stöðu, og
komast að í einhverju bókasafni —
þar halda allir að ekkert sé að gera.
— Ekki hefir honum tekizt að ná
þessum stöðum og hefir því hallazt
aftur að kennslunni: