Sunnudagsblaðið - 24.12.1959, Blaðsíða 33

• •
Orsluff framhaldssaga
effir Agafha Chrislie
legum sumarkvöldum fyrir
utan húsið okkar.
Og þegar hún minntist þess,
að það höfðu þau svo sannar-
lega gert, hljóp roði í kinnar
hennar, þar sem hún stóð
fyrir utan heimili sitt.
Það var Gerald, sem hafði
keypt Næturgalann. Hann
hafði komið til Alix frá sér
numinn af fögnuði. Hann
sagðist einmitt hafa fundið
staðinn þeirra, lítið og fallegt
hús, sem stóð afskekkt, —
hreinustu perlu — fund ald-
arinnar. Og þegar Alix fékk
að sjá Næturgalann varð hún
líka frá sér numin af gleði.
Hann var vissuiega afskekkt-
ur. Það voru þrír kílómetrar
til næsta bæjar, — en villan
sjálf var svo aðlaðandi í sín-
um gamaldags stíl og herberg
isskipan — baðherþergi —
rafmagn — heitt vatn — sími!
Hún gat ekki staðizt freist-
inguna. En þegar allt virtist
leika í lyndi með húsið,
hljóp Snurða á þráðinn. Eig-
andinn, sem var ríkur maður,
vildi fá húsið greitt út í hönd.
Gerald Martin hafði góðar
tekjur, en nógu mikið átti
hann ekki í reiðufé. Hann gat
lagt fram þúsund pund, en
eigandinn vildi fá þrjú þús-
und. Alix, sem gat ekki hugs-
að sér að verða af þessu litla,
gamaldags og skemmtilega
húsi, kom til hjálpar. Hún
átti nóga peninga og hennar
fé var handbært. Hún lagði
til það sem á vantaði og það
var á að gizka helmingurinn
af fé hennar. Næturgal-
inn varð sem sagt þeirra eign
og Alix sá ekki eftir kaupun-
um. Þjónustufólk fékkst að
vísu ekki, vegna þess hversu
afskekkt húsið var, en það
gerði ekkert til. Alix hafði
gaman af húsverkunum —
enn þá að minnsta kosti.
Garðurinn var skrýddur
blómum hvert sem litið var.
Það var gamall maður úr bæn
um, sem gætti hans og hann
kom tvisvar sinnum í viku til
þess að vinna verk sín.
Alix gekk um garðinn
þennan bjarta morgun, en
skyndilega kemur hún auga
á gamla garðyrkjumanninn,
þar sem hann bograr yfir beði
og dyttar að blómum. Hún
varð furðu lostin, því að hann
var vanur að koma á mánu-
dögum og föstudögum. í dag
var miðvikudagur.
— Hvað eruð þér að gera
hér, Georg? spurði hún og
gekk til hans.
Gamli maðurinn rétti úr
sér með erfiðismunum, rak
upp hrossahlátur og strauk
moldugri hendi upp sveitt
ennið.
— Ég skil það ósköp vel, að
frúin skuli vera undrandi,
sagði hann, — En sjáið þér
nú til. Það verður hátíð hjá
húsbónda mínum á föstudag-
inn kemur og ég vönaði, að
herra Martin og hans náðuga
frú mundu ekki taka það illa
upp, þótt ég kæmi einu sinni
á miðvikudegi í staðinn fyrir
föstudegi.
— Alls ekki, sagði Alix. —•
Ég vona bara að þér skemmt-
ið yður vel á hátíðinni.
— Jú, takk fyrir. Ætli bað
ekki, svaraði Georg. — Það
er ekki amalegt að fá að éta
eins og maður vill allan dag-
inn og vita, að maður þarf
ekki að borga grænan eyri
fyrir það. Þetta verður. ef allt
fer að óskum, mikil hátíð og
'þess vegna kom ég nú í dag
til bess að geta verið búinn
með mín verk, áður en frúin
fer. Frúin veit ekki hvenær
hún kemur aftur, eða er ekki
svo?
— En . .. en, stamaði Aiix.
— Ég er alls ekki að fara
neitt.
— Ætlar frúin ekki að fara
til London á morgun?
— Nei. hver hefur sagt yð-
ur bað, Georg?
Georg kinkaði kolli.
— Ég hiíti, sjáið þér til,
mann yðar í bænum í gær.
Hann sagði, að þið ætluðuð til
London á morgun bæði tvö
og kvaðst ekki vita hvenær
þið kæmuð aí'tur.
— Vitlevsa, . ði Alix og
hló. — Þér hljótið að hafa
misskilið hann, Georg.
Samtímis vélti hún því fyr-
ir sér, hvort verið gæti, að
Gerald hefði sagt karlinum
þetta í einhverju sérstöku
augnamiði — til þess að villa
um fyrir honum á einhvern
hátt. En hún gat ekki ímynd-
að sér það. Fara til London!
Hún hafði hugsað sér að fara
aldrei framar til London.
— Ég tek ekki í mál að
fara til London, sagði hún
eftir stutta þögn.
— Á, svaraði Georg. — Það
má vera, að ég hafi mishevrt.
En mér fannst nú samt, eins
og hann segði London. En það
er náttúrlega bezt að vera
bara hér. Ekki mundi ég
kæra mig um að fara til Lon-
don. Það eru allt of margir
bílar þar. Þegar fólk hefur
einu sinni fengið sér bíl, þá
er eins og kvikasilfur hafi
hlaupið í rassinn á því. Það
getur ómögulega verið kjurt.
Hann herra Ames, sá sem átti
húsið hérna, hann var róleg-
ur skynsemdarmaður, —
þangað til hann keypti sér
bílinn. Hann var ekki búinn
að eiga hann í mánuð, þegar
hann seldi húsið hérna. Og
það er aldrei hægt að fá nógu
hátt verð fyrir svona gott
hús, með rafmagni og heitu
vatni og hvað þau heita nú
öll fínheitin. Hann sagði við
mig: „Ég sel húsið fyrir tvö
þúsund pund, ekki penny
minna“. — Það mætti segja
mér, að hann hafi ekki einu
sinni fengið svo mikið fvrir
það.
— Hann fékk þrjú þúsund,
sagði Alix og brosti.
— Tvö þúsund, leiðrétti
Georg. — Það var verðið,
sem átti að selja húsið á. Ég
held ég viti það.
— Þáð var nú samt selt á
þrjú þúsund, sagði Alix.
— Konur geta ekki skilið
viðskiptamál, sagði Georg og
það var kominn kergjusvipur
á hann. — Eða vill frúin
halda því fram, að herra
Ames hafi komið til hennar og
verið svo frekur að fara fram
á þrjú þúsund?
— Hann sagði það ekki
við mig. Hann sagði það við
manninn minn, svaraði Alix.
Georg beygði sig yfir beðið
og fór aftur að huga að blóm-
unum.
— Húsið kostaði tvö þús-
und, sagði hann einbeittur á
svip.
Álix kærði sig ekki um að
sannfæra hann. Hún gekk
burt —• að beði. sem var spöl-
korn frá og tíndi upp fáein
blóm.
Þegar hún nálgaðist húsið
og þefaði af hinum ilmríka
blómvendi, sem hún hafði
tínt, kom hún auga á eitthvað
lítið og dökkgrænt, sem lá á
milli blóma í einu beðinu.
Hún stanzaði, tók það upp og
sá, að það var minnisbók
manns hennar.
Þegar hún hafði flett fvrstu
blöðunum, brosti hún. Hann
var alltaf sjálfum sér líkur.
Hvgrt smáatriði var kyrfilega
skráð. Gerald var einn af
þeim mönnum. sem gerði ná-
kvæma tímaáætlun fvrir
hvern dag. Enda varð matur-
inn að vera tilbúinn á réttum
tíma. Annars var voðinn vis,
öll áætlunin farin út um þúf-
ur! Hún fletti lauslega áfram
í gegnum bókina og kom auga
á eftirfarandi athugasemd við
14. maí: „Giftist Alix í St.
Peters kl. 2,30“.
— Kjáninn sá arna, tautaði
Alix og fletti áfram.
— Miðvikudagurinn 18.
júní. Það er einmitt í dag!
Á síðunni fyrir þennan dag
stóð skrifað með eigin hendi
Geralds: „Kl. 9 e. h.“ Ekkert
annað. Hvað ætlaði Gerald að
gera klukkan níu? Alix hugs-
aði sig um. Hún hló með
sjálfri sér að þeirri tilhugsun,
að ef þetta væri í skáldsögu
af því taginu, sem hún las
svo mikið af til skamms tíma,
þá hefði vasabókin gefið
henni einkverjar afdrifaríkar
og ægilegar upplýsingar. Ef
svo ætti að vera hiá henni nú,
þá ætti hún að minnsta kosti
að finna nafn einhverrar ó-
kunnugrar konu í bókinni.
Hún fletti áfram. Kvittanir,
minnisblöð, reikningar og
nafn einnar konu — hennar
eigið nafn.
En þegar hún gekk inn með
vasabókina £ annarri hend-
inni og blómvöndinn í hinni,
þá fór einhver ónotaleg til-
finning um hana. Tvær setn-
ingar, sem Dick Windyford
hafði sagt í símann sóttu á
hug hennar og hún gat ekki
með neinu móti gleymt þeim,
hversu mjög sem hún reyndi:
— Þú þekkir hann ekki!
Þú þekkir hann ekki hætis
hót!
(Og hér verðum við að
hætta að þessu sinni. í
næsta SUNNUDAGS-
BLAÐI fáum við að vita,
hvað Gerald ætlaði að gera
klukkan 9 e. h.!).
Sunnudagsblaðið 31