Afmælisblað Hvítabandsins - 01.04.1945, Síða 7

ari Moody talaði. Hún segir um Moody:
„Mér fannst eins og Moody elskaði allan
þennan mannfjölda og brynni af þrá til
að leiða hann til guðsríkis. Aldrei á ævi
minni hef ég séð nokkurn mann jafn
gagntekinn sem hann af kærleika Guðs
til syndugra manna, og þaðan hefur hon-
um vafalaust komið það vald, sem hann
hafði yfir hugum manna.“
í október sat hún fund Hvítabandsins
í Toronto. Þann fund sátu þúsundir
manna. A þessu þingi segir Olafía að
Miss Willard hafi verið atkvæðamest.
„Miss Willard var kölluð hin ókrýnda
drottning Bandaríkjanna.“ Hún var met-
in meir en allar aðrar konur í landinu.
„Gerið allt“ hafði hún að orðtaki og öll
umbótamál voru tekin á stefnuskrá
Hvítabandsins. Öll mannúðarstörf og um-
bótamál studdi Hvítabandið. Kærleikur
allra mæðra átti þar að taka höndum
saman til að búa börnunum örugga fram-
tíð. — Nokkru síðar var hún á öðrum
stórum bindindisfundi. Og yndislegt þótti
henni, þegar hún var komin ein síns liðs
burt frá öllum fundum og brunaði á
jámbrautinni í þrjá daga og þrjár nætur
gegnum óbyggðir Canada.
En áður en hún og Miss Willard skildu
hafði það ráðizt með þeim, að Ólafía
ferðaðist um Canada og löndin þar vestra
fyrir Hvítabandið og Goodtemplararegl-
una.
í Winnipeg dvaldist hún nú um hríð,
en um jólin var hún hjá Helgu systur
sinni. Þau hjónin voru þá frumbýlingar
norður við Manitobavatn. En hvað hafði
það að segja fyrir þær systur. Þær fengu
að lifa jólin saman.
Eftir nýárið hóf hún aftur starfsemi
sína fyrir Hvítabandið og Goodtemplara-
regluna. Ferðaðist hún þá um byggðir
íslendinga í Vesturheimi og hélt jöfnum
höndum fyrirlestra á íslenzku og ensku.
í Minnesota var hún stödd, þegar hún
frétti lát Miss Willards, „hinnar ókrýndu
drottningar Bandaríkjanna“. Dauði henn-
ar var þjóðarsorg. Hún hafði beitt sér
fyrir kvenfrelsismálum, mannúðarmálum
og bindindismálum. Mér skilst að í þess-
ari konu hafi Ólafía séð sér líkasta konu
í hugsun og mannkærleika. Báðar voru
þær foringjar og ókrýndar drottningar
síns lands.
Hvítabandið í Bandaríkjunum vildi
hafa Ólafíu áfram í þjónustu sinni. Eftir
mikla baráttu réð hún af að fara heim.
En hvar sem hún kom, þá hitti hún fólk,
sem brann af löngun og þrá til að starfa
fyrir fjöldann, og í Ólafíu fannst því það
finna hinn rétta mann til sendiferða út
meðal þjóðanna. Hún hafði verið sam-
ferða vinkonu sinni frá Vesturheimi til
Liverpool, og nú ætlaði Ólafía að fara á
fyrsta skipi heim til Islands. Nú verð ég
að lofa Ólafíu sjálfri að segja frá:
,„En næsta morgun var ég vakin og
mér fært hraðskeyti. Það var frá Rut
(samferðastúlkan frá Vesturheimi), og
sagði hún að Anna Gordon, trúnaðar-
kona og einkaritari Miss Willard, væri
stödd hjá lafði Henry Somerset í höll
hennar. Hún bað mig að koma þangað
með sér og hitta sig á járnbrautarstöðinni
Ledbury sama daginn. Kennslukonan,
sem ég bjó hjá, var ekki heima, en hún
geymdi peninga mína, nema fáa dollara,
sem ég ætlaði að kaupa stígvél fyrir og
silkisvuntu. En ég varð að hætta við það
og fór eins og ég stóð og kom til þess
ævagamla seturs Somersetættarinnar með
slitna skó og götuga svuntu. Þá finnst
mér ég hafa sýnt einna mest hugrekki á
ævinni! Að minnsta kosti dáðist Rut að
mér, þegar ég sat þar milli lávarðar
nokkurs og biskups, án þess að bregða
mér hið minnsta.“
Þetta boð til lafði Henry varð til þess
að Ólafía fór ekki heim, heldur til Nor-
egs. Og nú kom hún þangað í annað
HVÍTABANDIÐ 5