Afmælisblað Hvítabandsins - 01.04.1945, Síða 30

minningar. Þar sem ég sá og heyrði til
var fólkið eins og samstillt við náttúruna;
brosandi vorbörn, sem fögnuðu líðandi
stund, en mundu þó fortiðina með metn-
aði og sjálfsvirðingu. „Frjálsir menn í
frjálsu landi“, þó ekfci væri lokasporið
stigið þá.
Svo var tilfinning manna vakandi fyrir
tilefni hátíðarinnar, að maður gat komizt
í langt samtal um hjartastað landsins og
Alþingi hið forna við bráðókunnugan
mann, sem maður hafði beðið að vísa sér
til ákveðinnar tjaldborgar. Þessi reynsla
áskotnaðist mér á „frístundum“ mínum
(við fórum til skipta út að sjá eitthvað
af hátíðahöldunum). Vinir og kunningjar
tóku manni með tvöföldum fögnuði:
„Nei, þá sjáumst við hér!“ Þetta var
hátíð, dagar, sem báru hátt yfir hvers-
dagsleikann. Minnisstæð er mér stundin,
er við sátum nokkrar Hvítabandskonur
í mjúkum mosanum í hallanum austan
við Gjána og töluðum um viðburði dags-
ins. Þetta var um hádegisbil fimmtudag-
inn 24. júní, að lokinni guðsþjónustu í
Almannagjá, sem sólin breiddi svo yndis-
lega blessun sína yfir, í gegnum dún-
mjúkt vorregn. Söngvar, ávörp, Lögbergs-
ganga fylktu liði, allt þetta höfðum við
heyrt og séð. Það var hátíð. Forustu-
kona okkarj Sigurbjörg Þorláksdóttir,
hafði stillt svo til, að við nutum alls
þessa. (Steingrímur fóstursonur hennar
mun hafa litið eftir tjöldum okkar og bú-
slóð.) Sjálf sat hún þarna með okkur í
sólskinsskapi og leiddi samræður. Sá ég
hana varla jafnglaða síðan, enda gekk
brátt nær og nær kröftum hennar sjúk-
dómur sá, er varð banamein hennar
rúmum 2 árum síðar.
Eins og sjá má, er þetta skrif aðeins
fáir drættir frá mínum bæajrdyrum séð.
Þær konur, sem voru með og betur muna,
leggja sitt til eitthvert sinn á fundi fé-
lagsins. Vegna atvinnu minnar hef ég
sjaldan getað sótt fundi og þar af leiðandi
lítið fylgzt með mínu kæra félagi, sem
ég á margar góðar minningar að þakka,
meðal annars um eina af þeim ágætustu
konum, sem orðið hafa á vegi mínum,
Sigurbjörgu Þorláksdóttur.
Mætti Hvítabandið eignast margar
mætar konur hér eftir sem hingað til og
bera skjöld sinn hvítan og hreinan meðan
því endist aldur.
28 HVÍTABANDIÐ