blaðið - 05.01.2007, Blaðsíða 18

18 FÖSTUDAGUR 5. JANÚAR 2007
m
blaöiö

iífl
/
Vj
Muhammed Faras
Eftir að hafa næstum
látið lífið ískotárás
og i kjölfarið verið
settur i fangelsi
ákvað Muhammed
Faras að róa á önnur
og friðsamari mið.
Skipst á steinvölum og byssukúlum Palestmu-
maður reynir af veikum mætti að svara byssukúlum
israelskra hermanna með steinvölum. Átökin áttu
sér stað í smábænum Bil 'in skammt frá Ramallah.
Andlit steinakastarans er umvafið svokallaðri kafiu,
andspyrnutákni Palestinumanna, sem hefur í seinni
tið sérstaklega verið notuð af Fatah-meðlimum.
Nablus á Vesturbakkanum í Palestínu:
Borg ótta og innilokunar
ísraelar og Palestínumenn sömdu um vopnahlé á Gasaströndinni í desemberbyrjun, forseti Palest-
ínu boðaði til nýrra kosninga skömmu síðar og eftir það stigmagnaðist spennan milli Fatah- og
Hamas-aflanna. En meðan á öllu þessu stendur gleymist ástandið á Vesturbakkanum í Palestínu.
Þar er ekkert gefið eftir. Hernám ísraela heldur áfram í takt við uppbyggingu Aðskilnaðarmúrsins
svokallaða. Verst er ástandið í Nablus, fjölmennustu borg Vesturbakkans, þar sem morð, byssubar-
dagar, innrásir og eyðileggingar hafa veriðfastir liðir í áraraðir. Greinarhöfundurinn,
Egill Bjarnason, starfaði sem sjálfboðaliði í tæpa þrjá mánuði í Nablus. Borginni sem ísraelski
herinn kallar höfuðborg hryðjuverkamanna.
Muhammad Faras er 24 ára
gamall Palestínumaður,
fæddur og uppalinn í Bal-
ata-flóttamannabúðunum í grennd
við Nablus. í jaðri borgarinnar
eru einnig flóttamannabúðirnar
Askar og Ein Beit E1 Ma en Balata
er sú stærsta og skelfilegasta. Sam-
tals búa 34 þúsund palestínskir
flóttamenn í grennd við Nablus og
eru um 80 prósent þeirra atvinnu-
lausir. Þrátt fyrir ungan aldur
hefur Muhammed Faras marga
fjöruna sopið en sjálfur segist
hann í raun aðeins hafa lifað hinu
dæmigerða lífi Palestínumanns í
Balata-flóttamannabúðunum.
„Það er ekki eftirsóknarvert að
búa í Balata. Þeir einu sem virðast
sækjast eftir því að vera þar eru ísra-
elskir hermenn,” segir Muhammed
Faras í samtali við greinarhöfund
og vísar þar til þess að næstum
hverja einustu nótt geri ísraelski
herinn innrás í búðirnar.
Samkvæmt ísraelska hernum eru
Balata-flóttamannabúðirnar eins-
konar gróðrarstía öfga og hryðju-
verkamanna. Til þess að tryggja
þjóðaröryggi sé strangt eftirlit
nauðsynlegt í Balata, sem og ann-
ars staðar í Nablusborg. Samkvæmt
upplýsingum frá hernum eru um
60 prósent hryðjuverkaárása á Vest-
urbakkanum skipulagðar í Nablus.
Muhammed segir ástæður Isra-
elsstjórnar aðeins fyrirslátt. „Mark-
mið hersins er aðeins að sýna Pal-
estínumönnum hver ræður. Það
er ekkert sem gefur tilefni til inn-
rása dag eftir dag, til þess eins að
handtaka menn sem gætu hugsan-
lega framið ódæðisverk. Stundum
koma þeir líka að tilefnislausu, aka
inn á brynvörðum bílum, bíða þess
síðan að eitthvert unglingagengi
byrji að kasta steinum í bilana og
þar með hafa hermennirnir ástæðu
til gagnárásar.“
Innrásir ísraelshers eru tvenns-
konar; annarsvegar eru umsvifa-
miklar innrásir þar sem tugir
hermanna storma inn á svæði og
hinsvegar þegar sérsveitir hers-
ins koma með leynd, óeinkennis-
klæddar og til dæmis akandi palest-
ínskum leigubílum.
Ef ekkert fer úrskeiðis ganga síð-
arnefndu heimsóknirnar iðulega
snöggt fyrir sig: Herinn kemur,
tekur af lífi eftirlýstan „hryðju-
verkamann" án dóms og laga og
fer að verki loknu. Svonefndar
sérsveitir má því með sanni kalla
aftökusveitir.
í hinum hefðbundnu innrásum,
sem eru mun algengari, er yfirlýst
takmark annað, það er að hand-
taka útvalda andspyrnumenn. Við
slíkar aðstæður er andrúmsloftið í
búðunum svo eldfimt að það þarf
lítið til að herskáir Palestínumenn
láti til skara skríða gegn hernum.
Skotið er á báða bóga og lýkur
leiknum oftast með blóðbaði þar
sem dauðsföll úr röðum Palestínu-
manna eru mun algengari en meðal
hermanna, enda herinn margfalt
öflugri.
Frá árinu 2000 til ársbyrjunar
2007 hafa 564 Palestínumenn verið
drepnir af ísraelska hernum í Na-
blus, að meðtöldum nærliggjandi
flóttamannabúðum, samkvæmt
skýrslu Sameinuðu þjóðanna. Bróð-
urpartur hinna látnu voru óbreyttir
borgarar.
Útgöngubann og eyðileggingar
„Það gleymist stundum að hinir
óbrey ttu borgarar verða hvað verst úti
þegar allt fer í bál og brand. Sett er út-
göngubann í flóttamannabúðunum,
herinn hernemur oft tugi heimila og
gerir að sínum bækistöðvum,” segir
viðmælandi okkar, Muhammed
Faras, en heimili foreldra hans hefur
tvisvar verið hernumið.
„í fyrra skiptið brutu hermenn
niður stofuvegginn hjá okkur til
)ess að komast yfir í næsta hús. í
jokkabót mölvuðu riffilskyttur
rifur á húsveggina og áttu þannig
auðveldara með að skjóta á óvini
sína, sem földu sig margir inni í
húsasundum flóttamannabúðanna.
Rúmu ári síðar komu fleiri hermenn
í heimsókn og mölvuðu þá enn og
aftur nýreistan stofuvegginn!”
Þetta átti sér stað árin 2001 og
2002 sem voru ein þau stormasöm-
ustu í sögu Nablus. Frá apríl til nóv-
ember 2002 setti íraelski herinn á
stanslaust útgöngubann í 151 dag í
allri Nablusborg. Á því tímabili var
banninu aðeins aflétt í 65 klukku-
stundir allt í allt.
Skotinn og fangelsaður
Þegar síðari uppreisn Palestínu-
manna (al-Aqsa Intifada) hófst 28.
september árið 2000 var Muham-
med Faras virkur í andspyrnuhreyf-
ingu PFLP-kommúnistaflokksins.
Hann segir hlutverk sitt mestmegnis
hafa verið að skipuleggja mótmæli.
Eftir örlagaríkan dag, liðlega einu
ári eftir uppreisnina, ákvað Muham-
med hinsvegar að snúa við blaðinu
og hætta pólitískum afskiptum.
Þann afdrifaríka dag kom til
átaka í gömlu borg Nablus þar sem
heimamenn vörðust innrás ísra-
elska hersins. Upphaflega hélt Mu-
hammed sig innandyra og fylgdist
aðgerðalaus með bardaganum, allt
þangað til hann sá félaga sinn verða
fyrir skoti í magann.
„Þegar ég sá æskuvin minn liggja
í blóði sínu á götunni þusti ég auð-
vitað umsvifalaust út. Þegar skot-
hríðinni linnti i augnablik komst
ég loks að honum og þá var hann
nær dauða en lífi. Ég reyndi hvað
gat að stoppa blæðingu úr sárinu
en án árangurs. Því næst reyndi
ég að bera hann í öruggt skjól en
óheppnin elti okkur. Eftir að hafa
staulast nokkra metra varð ég
einnig fyrir skoti,” segir Muham-
med örlítið klökkur yfir því að rifja
þennan sorglega atburð upp.
„Ég áttaði mig ekki almennilega á
því hvað hafði gerst fyrr en ég hneig
niður; kúlan hafði hitt mig i lærið.
Stundin var runnin upp, hugsaði
ég, þetta yrði mitt síðasta.”
Muhammed skjátlaðist. Hann
lifði bardagann af, ólíkt æskuvin-
inum sem lést af sárum sínum á
leið á spítala í sama sjúkraflutninga-
bíl og Muhammed var fluttur með.
Eftir að gert hafði verið að sárum
hans var hann handtekinn af ísra-
elska hernum og dæmdur í sjö mán-
aða fangelsi fyrir meinta þátttöku