blaðið - 20.01.2007, Side 20

20 LAUGARDAGUR 20. JANÚAR 2007
blaöiö
, ■ J- l
4 1 i
I /U |í BVPC.INU \ \ \ ll \y . V
\ cIM^R /EÐRULEYSI TIL A^^Æ-TrAMlc; VIÐ AáVMDIR 6EM Éc FÆ PKK! RRFVTT

K3ARKTILAU RREYTA BoKHALDI ^EM ÉC, FÆl BREYTT 0<2j VI5KU TIL AÐ^REIKIA ^AR Á AÁ\LL\. rL MUMDUR )/ UL=r=- , "T n
V
\ —I—*—I 1 \ l l t ! , 1 l —1 r—’ l , 1 T - \
,
1 í 1 r — r
Útsala - ðtsala
Útsalan heíst þriöjudaginn 23. janúar
10-80% afsláttur af keramik, akríl-litum,
glerjung og ýmsu fleiru.
Hægt er að sjá sýnishorn af því sem er í boði
á vefnum keramikgallery.is
Keramikgallery, Dalbrekku 14, 200 Kópavogur, s: 544-5504
Opið virka daga frá 10.00-18.00 - Lokað laugardaga

áföstudögum
Auglýsingasíminn er
510 3744

HBB
SKILJUM FLOKIN
EFTIR í FJÖRUNNI!

Sko, mín skoðun á mál-
efnum Byrgisins og sér í
lagi málum Guðmundar
Jónssonar er sú að ... Nei,
nei, nei!! Ekki meir, ekki meir -
ekki orð, ekki orð! Tökum heldur
upp léttara hjal - já, hvað sem er
annað en Byrgið! Hvað sem er -
já, jafnvel sjóslys eru sem ferskur
vindur á vordegi miðað við þann
fúla vind sem berst þessa dagana
ofan úr uppsveitum Árnessýslu.
Því á dögunum uppgötvaði ég að
ég hafði loksins, loksins eignast
skoðanabræður er snerti nokkuð
sérkennilegt áhugamál sem ég
hef átt mér lengi.
Nefnilega það að skilja strand-
aða skipsskrokka eftir í fjörunum
við landið í stað þess að rífa þá eða
draga burt við fyrsta tækifæri.
Gullgrafaramórall á sandinum
Það er auðvitað ekkert gaman-
mál, strandið á Wilson Muuga.
Það fórst maður við björgunar-
störf, danski sjóliðinn af Triton.
En sú hugmynd að skilja flakið
af Wilson Muuga eftir í fjörunni
við Sandgerði snýst heldur ekki
um að reyna að gera strandið
skemmtilegt - heldur eiginlega
þvert á móti: Að minna á alvöru
lífsins. Leyfa okkur að hafa hana
fyrir augunum í stað þess að
leggja sig allan fram um að láta
hana hverfa.
Ég fór fyrst að hugsa um þetta
þegar Vikartindur strandaði við
suðurströndina - nú í byrjun mars
verða tíu ár síðan! Þar vann björg-
unarsveit Landhelgisgæslunnar
mikið afrek þegar áhöfninni var
bjargað um borð í þyrlu en einn
maður fórst af varðskipinu Ægi
sem reyndi að koma Vikartindi
til hjálpar. Eftir sat risastórt
gámaflutningaskipið í fjörunni
- þið munið að fólk flykktist á
strandstað til að reyna að næla
sér í einhver verðmæti af því sem
rak á land úr skipinu. Gullgraf-
aramórall á sandinum. Ef maður
vildi líta jákvætt á hamaganginn
sem átti sér stað.
- en hún var nú þarna samt - og
mér fannst strax að þarna ætti
Vikartindur að fá að liggja og
grotna niður - hverfa í sandinn á
endanum. Sem minnismerki.
Það kom víst aldrei til mála þá.
Það hafði enginn orð á því - svo
ég komst að þeirri niðurstöðu að
það hlyti að vera eitthvað dóna-
legt við þá löngun mina að fá að
sjá skipið veltast þarna á strand-
staðnum árum saman - og lét
hana aldrei í ljósi. Allir virtust
sammála um hversu mikilvægt
væri að fjarlægja flakið svo það
setti ekki blett á fjöruna. Eitt-
hvert fyrirtæki í útlöndum keypti
flakið, kom með stóra krana og
vinnuvélar og tók það sundur á
undra skömmum tíma. Og loks
var eins og ekkert hefði gerst.
Ryðrautt flak af togara
En það var nú mergurinn máls-
ins - þarna hafði eitthvað gerst.
Þarna hafði risaskip lotið í lægra
haldi fyrir náttúruöflunum. Af
hverju mátti það ekki sjást? Ein
endurminning frá unglingsár-
unum sem ég gleymi seint er skýr
mynd af því ég sigldi úr Aðalvík
til Isafjarðar og allt í einu birtist
í stórgrýttri fjörunni ryðrautt
flak af togara sem hafði rekið
upp í Grænuhlíð. Þetta var mjög
eftirminnileg, sterk sjón. Og ég
man líka ótrúlega vel ýmsar rann-
sóknarferðir um borð í skipsflök
hingað og þangað um landið - ég
man lyktina, áferðina á ryðguðu
járninu sem eitt hafði plægt sjó-
inn, ég man svipi þeirra manna
sem ég þóttist sjá og höfðu staðið
þarna ölduna ... þetta er reynsla
sem fylgir manni - sterk sýn -
sterk upplifun.
En nýjar kynslóðir Islendinga
munu ekki upplifa - því nú liggur
alltaf lífið á að hreinsa fjörurnar.
Láta eins og ekkert hafi gerst.
Nú hafa eigendur og/eða trygg-
ingafélag Wilson Muuga sem sagt
stungið upp á að flakið verði látið
afskiptalaust í fjörunni. Það má
„Er skipsflak - sem
vissulega er á sinn hátt
áminning um hálœgö
dauöans - einhver sér-
stök móðgun við trúar-
brögð sem hafa grimmi-
legt aftökutœki sem sitt
helsta tákn?"
vel vera að helst vaki fyrir þeim
að spara sér kostnað við að fjar-
lægja flakið. En mér finnst það
samt mjög góð hugmynd. Skips-
flak í fjöru er sorgleg sjón - en
líka sterk - við megum alveg vita
hvað sjórinn getur kostað. Það
má vissulega halda því fram að
slík flök geti verið hættuleg - en
ég man nú ekki eftir slysum sem
hafa orðið í skipsflökum. Og
við getum heldur aldrei útrýmt
öllu hættulegu - það er líka
ástæðulaust.
I augsýn við kirkjuna
og kirkjugarðinn
Einkennileg fannst mér þau
mótrök sem einhver bæjarfor-
kólfur í Sandgerði færði fram
gegn þessari hugmynd í fréttum
Sjónvarps nú í vikunni. Hann
sagði sem svo að þetta væri ekki
við hæfi vegna þess að strandstað-
urinn væri í augsýn kirkjunnar
og kirkjugarðsins. Og taldi sig
ekki þurfa að útskýra það nánar.
Ég fyrir mitt leyti skildi hvorki
upp né niður. Er skipsflak - sem
vissulega er á sinn hátt áminning
um nálægð dauðans - einhver sér-
stök móðgun við trúarbrögð sem
hafa grimmilegt aftökutæki sem
sitt helsta tákn?
Eitthvað dónalegt við að sjá
flakið velkjast í sandinum?
Ég fór nú aldrei alveg niður að
skipinu en sá það bara á myndum
úr fjörunni og svo ofan af þjóð-
veginum - þaðan sem það blasti
við í allri sinni stærð. Og það var
eitthvað ótrúlega áhrifamikið
við að sjá þetta stóra skip þarna
varnarlaust í fjörunni - þarna
kviknuðu hugsanir um máttleysi
mannsins andspænis náttúruöfl-
unum, þrátt fyrir alla sína tækni
... eitthvað svoleiðis. Eitthvað gam-
alkunnugt, eitthvað sem maður
hálfpartinn fyrirvarð sig fyrir af
því þessi hugsun var svo augljós
WILSON MUUGA „Sú
hugmynd að skilja flakiö
eftir í fjörunni snýst ekki um
að reyna að gera strandiö
skemmtilegt - heldur eigin-
lega þvert á móti: Að minna
á alvöru lífsins. “