Orðlaus - 01.12.2003, Blaðsíða 43

Sigurjón M. Egilsson
blaðamaður.
...gott að elska, jafnvel betra en að vera elskaður, sem
er jú mikið gott. Mér finnst gott að finna jákvæðar
tilfinningar innra með mér. Að þykja vænt um langflesta
og hreinlega elska þá sem næst mér eru og ég hef
siðferðislegan rátt á að elska. Samt get ég ekki með
nokkrum hætti staðið upp og sagt við hópinn; ég elska
ykkur. Enda er það óþarfi. Alveg eins og það er fjarri
öllu ástarjátning að koma heim með blóm.
Þá er frekar ástarjátning að vera einlægur og
heiðarlegur og vera með hreinar og fallegar hugsanir
til þeirra sem eru elskaðir.
Konan, börnin, foreldrar, bræður og þeirra fólk, ísland,
lyktin, vindurinn, rigningin og hver árstíð. Allt á þetta
skilið að vera elskað. Og er það. Það er svo gott. Það
er vandmeðfarið að elska og sér í lagi að sýna það.
Stundum sé ég að rómantfk er auglýst til sölu. Hún er
jafnvel sögð búa f skarti, blómum eða jafnvel nærfötum.
Skil þetta ekki. I einfaldleika mfnum hefði ég haldið
að ást og rómantík séu merkilegri en svo að hægt sé
pakka því inn, jafnvel þó pappfrinn sé fínn og skreyttur.
Andinn er ósnertanlegur en öflugur. Rétt eins og
vindurinn. Það er hægt að virkja hvorutveggja, en ekki
pakka inn og gefa.
Ég hef ekki alltaf verið svona jákvæður. Einu sinni
glímdi ég við sjálfsvorkunn á nokkuð háu stigi. Þá
kannski hataðist ég ekki við neinn, en mér var ekki vel
við marga og fann ekki fyrir ástartilfinningu. Ég losnaði
og er feginn. Vegna þess að mér finnst gott að elska.
En hvað er ást? Það hafa margir spurt en enginn svarað.
Ekki ég heldur. Ætla að reyna. Mér finnst nefnilega,
kannski að því að ég er einfaldur maður, að ást sé ekki
langt frá virðingu. Til að geta elskað verður að bera
virðingu fyrir þeim er sem elskaður. Kannski er virðing
fyrsta skrefið að ástinni. Veit það ekki en get trúað
því.
Ég veit ekki með trúna. Trúi, en er ekki alveg viss í
hvaða mynd hann er sá sem ég trúi á. Það skiptir mig
reyndar ekki neinu máli. Trúin er eitt það heilagasta
sem ég á. Kannski vegna þess að ég ég get ekki skýrt
fyrir nokkrum öðrum hvernig mfn trú er. Ég get sagt
að þegar ég leita til þess máttar sem er æðri mínum
sé það nokkurs konar eintal við sjálfan mig. Stundum
fer ég með bænir. Bið fyrir fólki. Segi jafnvel nafn þess.
Það er stórt skref. Þegar ég hugsa um bænirnar mínar
man ég að hef beðið fyrir nokkuð mörgum. Þar sem
trúin er mín og einungis mín og því svolítið heilög get
ég ekki beðið nema fyrir fólki sem ég get sagt við
sjálfan mig að ég elski. Núna sé ég að hef elskað nokkuð
marga. Suma meira en aðra, þó er það kannski ekki
víst. Suma öðruvísi en aðra.
Mér finnst óþarft að tjá ást mína með ástarjátningum.
Mér finnst betra og heiðarlegra að tjá ást mína með
framkomu minni, hugsunum, hátterni og virðingu.
Mér finnst nefnilega gott að elska, en veit aö það er
ekki sjálfgefið. Það er kúnst að elska og gott að vera
elskaður.
C

í
Mér finnst...
Röddin koma skemmtilega á óvart!
Eitt af því sem ég væri alveg til (að prófa væri að vera
er fluga á vegg þegar þið stelpurnar komið saman til
að slúðra og kjafta saman. Vegna þess að ég hef á
tilfinningunni að þið séuð ekkert síðri en við strákarnir
í þessum efnum. Þið hefðuð líka ekkert á móti að liggja
á hleri þegar testosterónin flæða um æðar okkar og
við látum allt flakka.
Við spyrjum okkur oft að því af hverju þið farið saman
á klósettið, en ég gæti líka spurt sjálfan mig af hverju
rödd okkar breytist?
Þið veltið kannski fyrir ykkur hvað meinar hann með
að rödd þeirra breytist, þeir fara í mútur en það vita
allir er það ekki?
Stelpur, stelpur ég er ekki að tala um það, það var
nógu vandræðalegt á meðan á því stóð yfir, langar
ekkert til að strá salti á sárin þar.
Við vitum öll að strákar vilja sýnast vera rosalegir kallar
og geta stundum gengið of langt í þeim efnum. Þið
sjáið strákahóp saman á djamminu og alltaf er verið
að reyna á karlmennsku ímyndina og við höldum að
við séum toppurinn á fsjakanum sem þið getið ekki
verið án. Staðreyndin er önnur, miðað við þau tæki og
tól sem eru til þá virðist þið alveg komast af án okkar.
Mér finnst samt gaman að vera edrú og hlusta á það
sem við segjum, stundum göngum við svo langt að við
göngum fram af okkur sjálfum og við tökum ekki einu
sinni i eftir því, undir niðri býður einhver persóna í
dvala sem stundum verður að fá að brjótast út endrum
og eins. Dæmi það er strákakvöld. 10 strákar og 4 af
þeim eru á föstu eru saman komnir til þess eins að
sletta úr klaufunum. Þetta fer rólega af stað en síðan
eftir 3-4 kalda og nokkur staup fer allt á fullt. Allt er
látið flakka gefnar eru einkunnir frá 1 -10, orð eins og
tjelling, lufsa, flikkan ofl. eru notuð. Þeir sem eru á
föstu láta ekkert undan, vilja vera með enda er ekkert
verra en að vera skilinn út undan.
Síðan heyrist lítið hljóð sem
stigmagnast, allt í einu tekur einhver
eftir þvf og kallar síminn er að hringja
hjá einhverjum". Allir líta I kringum
sig og já það er ein stúlkan sem
hringir til að tjékka aðeins á kallinum.
Þá er eins þessi persóna brjótist út.
Úr harða karlinum sem hefur umlukið
hann þá er eins og eitthvað sníkjudýr
hafi tekið við sem er einhverskonar
Prins Valíant, röddin hefur mýksttil
muna og orðin dáldið dimmrödduð
líka, líkist mest að hlusta á rólegt og
rómantískt á Fm. Prófið að segja þessa
setningu með mjúkum róm Hæ ástin mín.... já ég sakna
þfn líka.... hlakka til að hitta þig..." dáldið skrítið ekki
satt? Svo getið þið ef þið viljið tekið skella á pakkann
sem verður mjög pirrandi til lengdar. Síðan þegar
samtalinu líkur er sami harðjaxlinn komin aftur eins
og ekkert hafi í skorist.
Hvað veldur þessu, það veit ég ekki, strákar og stelpur
eruð þið sammála þessu ef svo er getið þið gefið
einhverja skýringu?
Stelpur er röddin ykkar svona óútreiknanleg líka?
<
%