Fréttablaðið - 04.05.2012, Blaðsíða 30

8 • LÍFIÐ 4. MAÍ 2012
Enginn dagur er eins en...
05:50 Vekjaraklukkan
hringir.
06:30 Mæti á Bylgjuna.
11:00 Yfirleitt komin heim.
12:00 Klukkutímablundur ef
tími vinnst til.
13:00 Þvottur, símtöl og
undirbúningur að þætti
morgundagsins.
16:00 Sæki Helenu á leik-
skólann og við syngjum
og leikum okkur.
18:30 Fréttastund sem oft
stendur til að verða klukk-
an átta.
20:00 Kúri í sófanum
með tölvuna eða
prjónadótið yfir
sjónvarpinu.
23:00 Lofa mér
því að fara
fyrr að sofa
næsta
kvöld.
voru fréttirnar af hinum ýmsu
málum. Það má eigin lega segja að
fæðingar orlofið hafi komið mér til
bjargar, ég náði að fjarlægjast málin
og eyða orku minni í að hlúa að ný-
fæddri dóttur minni og fjö lskyldunni.
Búa til hjúp utan um mig og hef náð
að halda honum síðan. Ég tók svo
meðvitaða ákvörðun stuttu eftir að
ég mætti aftur til vinnu að brynja
mig fyrir öllum þessum neikvæðu
fréttum og láta þær ekki trufla líf
mitt. Ég náði að festa mig í núinu,
hlakka til framtíðarinnar og þakka
fyrir allt hið góða. Það er þó ekki
þar með sagt að ég lifi á bleiku skýi
og pirrist aldrei. Vissulega er margt
sem mig langar að orga yfir. Hvers
kyns misrétti og órétti hryggir mig
óendanlega, hvort sem það snýr að
börnum, konum eða körlum. Ég vil
samt ekki að það hljómi sem svo
að það sé kvöl og pína að starfa
við það sem ég starfa við. Langt
því frá. Starfið hefur gefið mér svo
ótal mörg tækifæri til að kynnast
frábærum einstaklingum sem ég
hefði að öllum líkindum annars
ekki kynnst. Einstaklingum sem
láta sig málin varða, einstakl ingum
sem eru að gera frábæra hluti og
svo framvegis. Var ég búin að
nefna líka samstarfsfólk mitt? Það
mættu reyndar vera fleiri konur
á mínum vinnustað en að öðrum
stöðum ólöstuðum þá er þetta lang-
skemmtilegasti staður sem ég hef
unnið á. Það eru forréttindi að þykja
svona gaman í vinnunni. Eða það
finnst mér allavega.
Áttu einhver minnisstæð augna-
blik af vandræðalegum uppá-
komum í beinni útsendingu? Ójá.
Það er það skemmtilega við beinar
útsendingar. Það getur allt gerst.
Við Heimir drógum einhvern tímann
mann of snemma inn í stúdíó – hann
átti að vera aðeins síðar í þættinum.
Kynntum hann inn, hátt og snjallt,
og aumingjans maðurinn hvíslaði
bara að hann væri ekki sá sem við
töldum hann vera. Það var brjál-
æðislega fyndið. Og vandræða-
legt. Það eru til ótal dæmi af rugli
hjá okkur. Og við hlæjum alltaf jafn-
mikið þegar við rifjum þau upp enda
erum við óskaplega lítið fyrir það
að taka okkur of alvarlega. Nema
þegar kemur að málfarinu. Ég geri
mér fyllilega grein fyrir að það er dá-
lítið erfitt að ætla sér að tala óað-
finnanlega íslensku í þætti sem
þessum, beinni útsendingu með
engan fyrir fram skrifaðan texta.
En mér var nánast illt í marga daga
því að ég sagði MÉR langar. Mér
langar! Það er eins gott að börnin
mín heyrðu það ekki.
Svona í góðu sagt, færðu aldrei
leið á Heimi? Nei, og það er eigin-
lega alveg magnað. Ekki það að
hann sé ekki frábær en það að
vinna svona náið með einstaklingi
krefst þess að fólki líki virkilega vel
hvoru við annað. Hann er einn af
mínum bestu vinum og ég vísa iðu-
lega til hans sem hins mannsins í
lífi mínu. Ég veit yfirleitt alltaf hvað
hann er að hugsa sem kemur sér vel
í útsendingu og öfugt. Þráinn getur
aftur á móti gert mig brjálaða. Nei
ég er að grínast, Þráinn er gullmoli.
Ég á það til að knúsa hann í tíma og
ótíma, bara af því að hann er hann.
Ef ekki í útvarpi – hvar þá? Ég
hef ekki hugmynd um það. Eins og
staðan er núna er ekkert annað sem
mig langar að gera. Nema kannski
vinna í verslun! Eða prjóna allan
daginn. Ég væri alveg til í að prófa
það í svona mánuð. Sitja og prjóna.
Með kveikt á útvarpinu. Það hljómar
dásamlega en er ábyggilega ekkert
sérstaklega vel borgað.
Lífið utan vinnunnar/þú átt
dásamleg börn og eiginmann. Eitt
þeirra, dóttir þín Helena fæddist
með hjartagalla. Geturðu lýst því
hvernig tilfinningin var að fá þær
erfiðu fréttir og hvers eðlis hjarta-
gallinn er? Þessi dagur gleym-
ist aldrei. Við Árni fórum með Hel-
enu í þessa hefðbundnu sex vikna
skoðun, spennt að vita hversu
mikið hún hefði þyngst og lengst. Í
skoðuninni kom í ljós að óvenjuhá
hljóð heyrðust í hjarta hennar og
okkur var ráðlagt að leita sem
fyrst til sérfræðings í hjartalækn-
ingum barna. Ég þurfti að taka á
öllu mínu til að brotna ekki saman.
Við gengum út, eiginlega skelfingu
lostin, vitandi lítið nema það að það
væri eitthvað eins og það ætti ekki
að vera. Síðar sama dag náðum
við sem betur fer tali af Gunnlaugi
Sigfússyni, eða Gulla afa eins og
við köllum hann, og hann náði að
róa okkur aðeins. Nokkrum dögum
síðar skoðaði hann Helenu og kom
í ljós að hún var með tvenns konar
hjartagalla. Það var áfall en samt
gott að vita hvað það var sem
amaði að henni. Op á milli gátta
og þrengsli í lungnaslagæðaloku.
Þetta er búið að vera hálfgerður
tilfinningarússibani. Allt frá því að
upplifa sorg og ótta yfir í það að
upplifa afskaplega mikið þakklæti
fyrir að það skuli vera þetta sem
hrjáir hana en ekki eitthvað miklu
verra. Þakklætið hefur þó haft yfir-
höndina, sem betur fer. Enda erum
við afskaplega heppin.
Hvaða ferli fór af stað í kjöl farið?
Það var kannski ekki mikið ferli
enda hjartagallarnir ekki þess eðlis
að grípa þyrfti til aðgerða. Í fyrstu
fórum við með hana í vikulegt eftir-
lit til Gulla, í hjartarit og hjarta ómun.
Smám saman varð svo lengra á milli
skoðana og hún hefur lifað ósköp
venjulegu lífi.
Fenguð þið góðan stuðning? Já,
frá fjölskyldu og vinum. En kannski
fyrst og fremst frá hvoru öðru. Árni
er kletturinn í lífi mínu og ég í hans.
Ég er líka svo mikill lukkunnar pam-
fíll þegar kemur að vinkonum. Við
erum átta konur sem áttum allar
börn á svipuðum tíma og það var
óskaplega gott að geta rætt þessi
mál við þær. Það var líka afskaplega
gott að hitta aðrar mæður hjarta-
barna í mömmuklúbbi Neistans.
Mér fannst ég heppnasta móðir á
jörðu eftir þann hitting. Að heyra
sögur af börnum sem hafa þurft
að fara í jafnvel margar flóknar
hjartaaðgerðir setti svo sannarlega
hlutina í samhengi.
Hvernig er heilsa hennar í dag?
Helena hefur braggast með ein-
dæmum vel. Það er ekki mögu-
leiki að sjá að neitt ami að henni og
hún hefur verið ótrúlega brött frá
fæðingu. Það var eftir á að hyggja
lán í óláni að við fengum enga dag-
vistun fyrir hana eftir að fæðingar-
orlofinu lauk þannig að hún bjó
í mjög vernduðu umhverfi fyrstu
átján mánuðina, laus við þessar
umgangs pestir sem börn bera sín á
milli. Það var svo stuttu fyrir síðustu
jól að við fengum bestu hugsanlegu
fréttir sem við gátum óskað okkur,
gatið í hjarta hennar hafði minnkað
um um það bil 2 mm og við erum
viss um að það haldi áfram að
minnka. Þannig að það er nánast
algerlega búið að útiloka hjartaað-
gerð, í versta falli þarf hún hugsan-
lega að fara í hjartaþræðingu.
Þú hefur meðal annars lagt „Á
allra vörum“ samtökunum lið er
þau söfnuðu fyrir hjartveik börn.
Hversu mikils virði er það þér að
taka þátt í svona söfnun? Mér
þótti óendanlega vænt um að fá
að leggja þeirri söfnun lið. Eins og
reyndar öllum öðrum söfnunum sem
ég hef komið nálægt. Það er svo
góð tilfinning að upplifa samstöðu
Íslendinga þegar kemur að þörfum
málefnum. Á svoleiðis stundum
upplifi ég þjóðina sem eina stóra
fjölskyldu og það þykir mér afskap-
lega góð tilfinning. Við erum í þessu
saman.
Hjónabandið/ekki er langt síðan
þú gekkst í það heilaga. Hvernig til-
finning er að vera orðin gift kona?
Óskaplega góð. En samt í raun lítil
breyting á sambandinu. Við vissum
það mjög fljótt að við yrðum alltaf
saman. En við komum okkur ein-
hvern veginn ekki í það að láta gefa
okkur formlega saman. Við vorum
alltaf á leiðinni að gera það eins
og svo margir aðrir. Svo ákváðum
við í lok nóvember að þetta gengi
ekki lengur. Hvað ef eitthvað kæmi
fyrir annað okkar? Þá er heilmikill
munur á réttindum sambúðarfólks
og hjóna. Við ákváðum því brúð-
kaup með um það bil þriggja vikna
fyrirvara, buðum okkar allra nánustu
og sjáum ekki eftir því.
Gekk allt eins og í sögu á stóra
daginn? Ég myndi giska á að ég
hafi verið með afslappaðri brúðum
sem verið hafa uppi. Það gekk allt
eins og í sögu þannig séð. Það var
bara allt eins og það átti að vera.
Þetta var kannski ekki alveg hefð-
bundið brúðkaup, ég var til dæmis
í svörtum klassískum kjól, við
gengum saman inn kirkjugólfið og
Helena var í fanginu á pabba sínum
allan tímann. Þetta var ótrúlega ljúf
stund með yndislegu fólki. Eftir at-
höfnina var svo haldið heim á leið
þar sem boðið var upp á hangi-
kjöt og uppstúf. Afskaplega jóla-
legt enda giftum við okkur þann 18.
desember.
Eitthvað að lokum – Uppá-
haldstilvitnun/máltæki? Ein af
mínum uppáhaldstilvitnunum er
eftir Epiktet en hana las ég fyrst
á unglings árunum og hún hljómar
eitthvað á þessa leið: „Ekki eru
það hlutirnir sjálfir sem áhyggjum
valda, heldur mat okkar á þeim. Ef
við mætum mótlæti og að okkur
sækir angur eða kvíði, þá skulum
við ekki kenna neinum um nema
okkur sjálfum, það er að segja mati
okkar á hlutunum.“
Samstarfsfélagarnir Kolla og Heimir.
DAGUR Í LÍFI ÚTVARPSKONUNNAR
Framhald af síðu 7
Kannski ég verði búðarkona
eftir allt saman.
UPPÁHALDS
HREYFINGIN: Engin! En stefnan er
tekin á skokkið þegar flutningum
fjölskyldunnar lýkur síðar í mán-
uðinum. Vonandi líkar mér það!
VEITINGASTAÐURINN: SuZushii.
TÍMARITIÐ? Ég held að ég lesi Hús
og híbýli einna mest.
Helena litla. Theodóra Róbertsdóttir, systir Helenu, tók myndina.
Útvarpskonan Kolla.