Fréttatíminn - 15.04.2011, Blaðsíða 30

ingsklefanum. Ég reyndi að kalla hátt
til hennar og hrista hana pínulítið og þá
svaraði hún mér. Þegar við komum á
slysadeildina hrakaði önduninni veru-
lega. Hún var svæfð í snarhasti og sett í
öndunarvél á gjörgæslu. Vegna þess að
börn fá venjulega ekki kransæðastíflu
var upphaflega greiningin á ástandi
hennar að henni hefði svelgst á vatni í
lauginni og legið við drukknun. Upp-
köstin þóttu benda til þess. Mér fannst
það sjálfri mjög skrítið að hún skyldi
lenda á gjörgæslu í öndunarvél eftir að
hafa svelgst á vatni. Það gekk ekki upp.“
Helga Sigríður: „Það hefði verið mjög
skrítið. Ég var í rosalega góðu formi og
æfði fimleika fjórum sinnu í viku.“
Hvað tók við á gjörgæslunni?
María: „Hún var í öndunarvélinni og
fram eftir degi var ástand hennar stöð-
ugt. Fyrstu hjartalínurit voru eðlileg og
undir kvöld fór hún í tölvusneiðmynda-
töku til að útiloka að eitthvað meira væri
að henni. Í sneiðmyndatökunni hægðist
á hjartslættinum og hún fór nánast í
hjartastopp. Við foreldrarnir vorum ekki
hjá henni þegar þetta gerðist en sáum út-
undan okkur að hjúkrunarfólkið flykkt-
ist inn á stofuna hjá henni og hnoðaði á
henni brjóstkassann. Í rúman klukku-
tíma þurfti að beita hjartahnoði til að
halda í henni lífinu og þá var hennar eina
von að komast í hjarta- og lungnavél sem
er staðsett í Reykjavík. Það var því flogið
með hana suður og okkur fjölskylduna í
flugvél á eftir henni.“
Á leið í hjartaskipti
Helga Sigríður var tengd við hjarta- og
lungnavél á Landspítalanum og fjölskyld-
an var eðlilega slegin yfir því sem hafði
gerst. Engar haldbærar skýringar höfðu
fengist á ástandi hennar.
María: „Eftir sólarhring á Landspítal-
anum voru hjartsláttarritin hennar orðin
mjög einkennileg. Hún var sett í hjarta-
þræðingu og þá kom í ljós rof í kransæð-
inni. Æðin hafði fallið saman og lækn-
arnir urðu að setja upp net inni í æðinni
til að halda henni opinni og tryggja blóð-
streymið. Hjartað í henni rétt bærðist
og lungun voru full af vökva. Ástandið
skánaði nánast ekkert eftir aðgerðina og
áfram var henni haldið sofandi. Þegar
fjórir dagar voru liðnir frá því hún hné
niður var ákveðið að fara með hana til
Gautaborgar. Útlit var fyrir að hún þyrfti
að fá svokallað gervihjarta eða gangast
undir hjartaskipti.“
Því var flogið með Helgu Sigríði og
foreldra hennar til Gautaborgar þar sem
búist var við erfiðri og flókinni skurðað-
gerð.
María: „Mér leið eins og ég hefði orðið
fyrir vörubíl. Það er mjög erfitt að lýsa
tilfinningum sínum frá þessum tíma. Ég
sveiflaðist upp og niður og á sama tíma
og ég bjó mig undir það versta þá vonaði
ég það besta. Ég gat ekki brotnað niður
því ég varð að berjast fyrir hana. Ég er
hjúkrunarfræðingur og ljósmóðir og hef
unnið á slysadeild. Ég gerði mér því full-
komlega grein fyrir hversu hryllilega
veik hún var. En hún er seig stelpan og
það er mikill kraftur í henni.
Á meðan hún lá í öndunarvélinni sagði
ég henni að berjast, berjast og berjast.
Ég hvíslaði að henni: „Áfram með þig,
þú getur þetta. Ekki gefast upp!“ Hún
var auðvitað sofandi en kannski smaug
eitthvað inn.“
Helga Sigríður: „Mér finnst erfiðast
að hugsa um hvernig foreldrum mínum,
systkinum og öllum í kringum mig leið á
þessum tíma.“
María: „Okkur var sagt að á fimmta
degi eftir svona hjartaáfall réðist oft
framhaldið. Annað hvort tæki fólk við
sér þá eða ekki. Það kom á daginn hjá
Helgu Sigríði. Á fimmta degi sneri hún
loksins við þróuninni, kellingin. Hjartað
í henni fór smám saman að slá. Henni
var haldið sofandi en það var ekki lengur
ástæða til að fara í hjartaskipti.“
Svaf í tólf daga
María: „Eftir tólf daga svæfingu var hún
loksins vakin. Ég var mjög stressuð því
við vissum ekki hvort hún hefði orðið
fyrir súrefnisskorti eða hvort það væri
í lagi með hausinn á henni. Hún hafði
reyndar farið í sneiðmyndatöku af höfði
og þar sáust engin merki um blæðing-
ar eða aðrar skemmdir. Ég þorði ekki
Mér finnst erfiðast að hugsa
um hvernig foreldrum mínum,
systkinum og öllum í kringum
mig leið á þessum tíma.
að treysta á það. Hún hafði verið
á sterkum lyfjum í marga daga og
þegar hún var vakin var hún rosa-
lega ólík sjálfri sér. Hún var tileygð
og ég var sannfærð um að hún væri
orðin blind. Þá hélt ég að ég myndi
tapa mér.“
Helga Sigríður var ringluð eftir að
hún vaknaði og man óljóst eftir því
sem gerðist.
María: „Eftir nokkra klukkutíma
kom hún aðeins til. Við testuðum
hana með því að sýna henni myndir
af fjölskyldunni og spyrja hana alls
konar spurninga. Við hringdum til
dæmis í eldri börnin okkar og hún
þekkti þau og talaði við þau í síma.
Svo fjaraði hún út aftur.“
Örvæntingarfullir foreldrar
Við tóku margir dagar þar sem
Helga Sigríður lá vakandi en ekkert
samband náðist við hana. Foreldrar
hennar urðu óttaslegin en starfsfólk
spítalans benti þeim reglulega á að
vera þolinmóð.
María: „Það var eins og hún væri
ekki á staðnum. Eins og hún horfði í
gegnum okkur.“
Helga Sigríður: „Ég man þetta allt
eins og draum sem rennur saman
við raunveruleikann. Ég man að þau
stungu upp í mig ís en í minningunni
var ég ekki stödd á spítalanum held-
ur í risastóru húsi fullu af alls konar
græjum og tækjum. Það var eitthvað
skrítið að gerast í höfðinu á mér.“
María: „Ég var orðin mjög örvænt-
ingarfull og sannfærð um að það
væri eitthvað meira að henni. Ég þrá-
spurði alla lækna og hjúkrunarfræð-
inga á spítalanum hvort þetta væri
eðlilegt en alltaf var ég beðin um að
vera róleg og þolinmóð. Barnalækna-
teymið kom sér saman um að ef við
næðum ekki betur til hennar fljótt
þyrfti að setja upp heilalínurit til að
fylgjast betur með heilastarfsem-
inni. Nokkrum klukkustundum áður
en tengja átti heilalínuritið kom hún
loksins aftur til okkar. Hún vaknaði
bara um morguninn og fór að blaðra
við okkur. Það var æðisleg tilfinning
að segja læknunum sem bönkuðu
upp á með línuritið að við þyrftum
ekki á því að halda. Hvílíkur sigur.
Loksins þekktum við stelpuna okkar
aftur.“
Helga Sigríður var nokkra stund
að ná áttum eftir tveggja mánaða al-
varleg veikindi. Hún þurfti að dvelja
á Barnaspítala Hringsins í Reykjavík
og vera í stífri endurhæfingu og
sjúkraþjálfun.
Fórnarkostnaður fyrir
heilbrigðan haus
Helga Sigríður hlaut tauga- og vöð-
vaskaða í fæti þegar hún var tengd
við hjarta- og lungnavélina á Land-
spítalanum. Vélin var tengd við
hana með æðum í nára og hálsi og á
meðan var blóðflæði niður í annan
fótinn svo lítið að drep kom í hann.
Fjarlægja þurfti stóran hluta vöðv-
anna í kálfanum og er hreyfigetan
í fætinum enn mjög skert. Helga
Sigríður gengur með spelku og
óvíst er hvort hún nær nokkru sinni
fullum bata. Hún viðurkennir að því
hafi fylgt mikil sorg að geta ekki
lengur stundað fimleika af kappi en
hana dreymir um að endurheimta
krafta sína.
María: „Við lítum á þessa kvilla
sem fórnarkostnað fyrir að hafa
hausinn í lagi og það er vel þess
virði.“
Mæðgurnar segja fjölskylduna
hafa átt yndisleg jól á Barnaspítala
Hringsins en Helga Sigríður hafði
einsett sér að komast heim til sín
fyrir þrettán ára afmælið sitt. Dag-
inn fyrir afmælið, 7. janúar, var hún
svo útskrifuð af spítalanum.
Og stelpan sem hefur sigrast á
kransæðastíflu og hjartaáfalli aðeins
tólf ára gömul er þakklát fyrir að
ekki fór verr. Sjúkrasögu hennar er
ekki allri lokið því nýlega uppgötvað-
ist að kransæðin var aftur farin að
þrengja að hjartanu. Mæðgurnar eru
því staddar í Reykjavík um þessar
mundir þar sem fyrirhugað er að
skera Helgu Sigríði upp og gera við
æðina fyrir fullt og allt.
María: „Og við vonum að það verði
endapunkturinn.“
Helga Sigríður: „Já, segjum það
bara!“
Þóra Tómsasdóttir
thora@frettatiminn.is
Helga Sigríður hefur sigrast á hjartaáfalli og kransæðastíflu og gengist undir fjölmargar aðgerðir. Nú ætlar hún sér að endur-
heimta kraftinn.
Á meðan Helga Sigríður var tengd við
hjartavél kom drep í fótinn á henni og
fjarlægja þurfti stóran hluta vöðvanna
í kálfanum. Hún vonast til að ná aftur
fullri hreyfigetu svo að hún geti farið að
stunda fimleika á ný.
Á meðan
hún lá í
öndunar-
vélinni
sagði ég
henni að
berjast,
berjast og
berjast. Ég
hvíslaði
að henni:
„Áfram
með þig, þú
getur þetta.
Ekki gefast
upp!“
30 viðtal Helgin 15.-17. apríl 2011