Aðventfréttir - 01.12.2007, Side 12

Gleðin við að gefa reglulega
Frá ráðsmennskudeild. Höf. Gordon Botting, DrPH, CFC
Nútíma Skröggur
(Ebenezer Scrooge)
Framkvæmdarstjóri einn sem sá um
líknarfélag í litlum bæ, var að skoða
lista yfir mögulega styrkaraðila og tók
þá eftir að ríkasti maður bæjarins hafði
aldrei nokkurn tímann gefið til líknar-
félagsins. Hann ákvað því að fara og
hitta manninn persónulega. Eftir að
þeir höfðu heilsað hver öðrum eins og
vani er, þá hóf hann umræðuefnið um
styrki til líknarfélagsins með því að
segja: „Kæri herra, könnun okkar sýnir
að tekjur þínar séu vel yfir hálfa milljón
dollara á ári, en samt sem áður hefurðu
aldrei gefið krónu til þessa mikilvæga
líknarfélags bæjarins. Værir þú til í að
gefa á þýðingarmikinn hátt til sam-
félagsins sem þú býrð í?“ Ríki
maðurinn svaraði þessu: „Sýndi þessi
könnun þín einnig að öldruð móðir min
liggur fyrir dauðanum eftir langvarandi
veikindi og að sjúkrahús-reikningarnir
eru margfalt hærri en árslaunin hennar?
Eða að eiginmaður systur minnar lést í
bílslysi án þess að vera tryggður og
skildi hana eftir auralausa til að ala upp
börnin þeirra þrjú?“ Framkvæmda-
stjórinn varð vandræðalegur á svip og
sagði: „Kæri herra, mér þykir afar leitt
að heyra þetta. Ég vissi ekki um
þessar fjölskylduaðstæður þínar."
Svarið sem framkvæmdarstjórinn fékk
tilbaka frá manninum kom honum í
opna skjöldu: „Svo að þú sérð það, að
fyrst að ég gef þeim engan pening, því
ætti ég þá að gefa nokkuð í líknar-
félagið þitt?"
Ross Perot og Víetnam
Eftirfarandi jólasaga um Ross Perot,
milljónamæring frá Texas, er á önd-
verðum meiði við þá sönnu sögu sem
við lásum hér á undan um Skrögg
nútímans. Þegar Víetnam stríðiö
geysaði ákvað hann að gefa öllum
bandarískum stríðsföngum sérstaka
jólagjöf. Perot fékk mörg þúsund ein-
staklinga til að pakka inn gjöfunum í
gjafapappír og síðan í umbúðir til
flutnings. Hann leigði meira að segja
Boeing 707 ásamt áhöfn, til að flytja
gjafirnartil Hanoi.
„Þegarvið hættum að
gefa, þá hættum við að
eiga. Það er lögmál
kærleikans.“
Richard Trench
Því miður
var þetta á þeim tíma sem stríðið stóð
sem hæst og stjórnvöld í Hanoi neituðu
allri samvinnu með Perot. Yfirmenn
stjórnvaldanna létu hann vita af því að
það væri algjörlega ómögulegt að vera
með svona líknarstarfsemi á sama tima
og Bandaríkjamenn væru að sprengja
upp þorpin þeirra. Jafnvel þótt Perot
byðist til þess að aðstoða þá við að
byggja upp það sem Bandaríkjamenn
höfðu eyðilagt í árásunum, þá neituðu
þeirsamt.
Þrátt fyrir þetta mótlæti hélt Perot samt
ótrauður áfram, og flaug flugvélum
sínum til Rússlands þar sem starfsfólkið
hans sá um að senda hvern einasta
pakka, einn í einu, frá aðalpósthúsinu í
Moskvu. Hver einasti pakki komst
óskemmdurtil skila.
Jimmy Dunne
og 11. september
Gagnstætt við báðar sögurnar hér á
undan heyrum við sögu af endur-
uppbyggingu lítils tjárfestingarbanka að
nafni Sandler O'Nelll, eftir hryðjuverka-
árásina 11. september. í nýlegu viðtali
sem birtist í Newsweek, greinir Jimmy
Dunne, forstöðumaður fyrirtækisins, frá
áframhaldandi sögu fyrirtækisins. Hann
segir frá því að á þessum
örlagaþrungna degi hafi hann verið í
burtu að spila golf. Þegar hann kom
tilbaka I golfskálann reyndi hann að
hringja á skrifstofuna en náði engu
sambandi og hringdi því heim til sín.
Þar sem konan hans var í svo miklu
uppnámi, svaraði náinn vinur þeirra
símanum og sagði: „Jimmy, þú skalt
undirþúa þig undir þá staðreynd að allir
í fjárfestingarfyrirtækinu þínu séu látnir.“
Sem betur fer var þessi yfirlýsing ekki
með öllu rétt, en það höfðu 66 starf-
smenn látist af 171, þar á meðal tveir af
þremur framkvæmdarstjórum fyrir-
tækisins.
Þegar Ijóst var orðið að þetta væri
hryðjuverkaárás af hópi hryðju-
verkamanna Osama bin Ladens, man
Dunne eftir þvi að hafa hugsað með
sér: „Allt I lagi, hann reyndi að drepa
mig, hann drap flesta vini mína, svo að
hvað sem þessi maður vill, þá ætla ég
að gera hið gagnstæða. Ef hann vill
hræða okkur, þá ætla ég ekki að verða
hræddur. Ef hann vill að við gefumst
upp: Þá skulum við ekki gefast upp.“
En það sem er ennþá mikilvægara, er
að þegar fjölskyldur starfsmannanna
sem höfðu látist í árásinni byrjuðu að
hringja, fann hann fyrir mikilli
ábyrgðatilfinningu gangvart þeim. Hann
Orðiö „ráðsmennska” mætti skýra á einfaldan hátt sem „að gera Guð að miðdepli lífs okkar”.
AÐVENTFRÉTTIR • Desember 2007