Læknablaðið - 01.06.1962, Síða 40

G8
LÆKNABLAÐIÐ
einni var ekki kunnugt uni,
hvort svo lieföi verið, en frá
tveimur voru ekki upplýsingar
fj'rir hendi um þetta atriði.
Virðist að athuguðu máli lítil
ástæða lil að efast um, að rauð-
ir hundar liafi verið valdir að
lieyrnarleysi flestra, ef ekki
allra þessara barna, og þá einn-
ig barnanna sex frá 1941.
Hve makil er áhættan? í
fyrstu voru líkurnar fyrir því,
að barn fæddist heyrnarlaust, ef
móðirin liefði fengið rauða
liunda á fyrsta þriðjungi með-
göngutímans, taldar mjög mikl-
ar — allt að 70—80%, eða jafn-
vel meiri. En þá hafði ekki tek-
izt að afla nægra upplýsinga um
konur, sem eins var ástatt um,
en ólu þó heilbrigð börn, enda
þykir nu sýnt, að þetta mat sé
mjög fjarri sanni.
Ef kunnugt væri um fjölda
og aldur kvenna, sem fengu
rauða hundá í faröldrunum
1940—1941 og 1954—1955,
mætti, með hliðsjón af fæðing-
arskýrslum, fara nærri um það,
hve rnargar þeirra hefðu verið
þungaðar, er þær tóku veikina,
en þó ekki komnar lengra á leið
en þrjá mánuði. Hefur verið
áætlað, að svo liefði verið ástall
um 110 konur 1940—1941 og
167 1954- 1955, — ef skráning
liefði aðeins náð til einnar kónu
af hverjum 10, sem fengu rauða
hundaO) — og hefði áhætlan
samkvæmt því reiknazt 5,5%
fyrra sldptið og 5.8% hið siðara,
en þá hefur verið gert fvrir því,
að leyfi til fósturevðingar var
veitt 28 konum, er fengu rauða
hunda 1954—1955.
Nú kann það að virðast ó-
sennilegt, að vanhöld séu svo
mikil, að ekki komist nema tí-
undi hver rauðhunda-sjúkling-
ur á skrá. En þegar Asíu-inflú-
enzan gekk í Reykjavík 1957,
bentu lauslegar athuganir til
þess, að skráning hefði aðeins
náð til eins sjúklings af hverj-
um sjö eða átta(lO), og var þó
talsvert veður gert af þessum
faraldri, svo að nokkurn ugg
vakti með mörgum. Þykir næsta
ólíklegt, að skráning rauðra
hunda gerist fyllri en þetta, en
meiri líkur til hins gagnstæða.
Sé nú samt sem áður gert ráð
fvrir, að fimmti bver sjúkling-
ur hafi komið á skrá, mundi
áhættutalan reiknast 11% 1940
—1941, en rúmlega 14% 1954
—1955, er tekið hefur verið til-
lit til fósturevðinga sem fvrr.
Að munurinn verður hér miklu
meiri en áður kom fram, mættí
sýnast bending um, að það bafi
verið nær hinu rétta, er miðað
var við að tíundi hver sjúkling-
ur hafi verið skráður, þótt út
af fyrir sig hafi þetta ekki mik-
ið sönnunargildi.
Ef áhættan befðj verið svip-
uð og skráning sambærileg, er
fyrri faraldrar gengu, hefði
mátt búast við tveimur heyrn-
arleysingjum eftir faraldurinn
19X5—1916 og einum til tveimur