Læknablaðið - 01.06.1962, Blaðsíða 28

58
LÆKNABLAÐIÐ
uðu starfrænu truflana eru oft
og tíðum þunglyndiseinkenni
frá dultaugakerfinu, og fjöldi
þeirra sjúklinga, sem hlotið
hafa ýmiss konar vandræða-
sjúkdómsgreiningu svo sem
„vorþreyta", „vitamínskortur“,
„ofþreyta“, „bólga í hjarta-
taugunum“ o. s. frv., er fvrst
og fremst haldinn þunglynd-
issjúkdómi.
Þegar sjúklingarnir koma til
geðlækna, hafa þeir því vana-
lega gengið langa píslargöngu
milli hinna óliklegustu sér-
fræðinga. Sjúkdómsgreiningin
ætti þess vegna að vera reist á
jákvæðum einkennum en ekki
„per exclusionem“. Ef læknar
gerðu sér ljós þau grundvall-
areinkenni, sem áður voru
rakin, myndi það spara mörg-
um sjúklingi þung og erfið spor
og þjóðfélaginu mikinn kostn-
að. Öruggust er, að dómi flestra
geðlækna, hin svo kallaða „he-
haviour-diagnostics“, þ. e. at-
hugun á hátterni sjúklingsins
í heild, einkanlega hvað snertir
svipfar og líkamsburð, þar sem
hún veitir að jafnaði meiri
upplýsingar um ástand sjúkl-
ingsins en frásögn hans sjálfs.
„Analysis feature by feature
is less informative than a
single glance,“ sagði enski geð-
læknirinn Mapother.
Mikilvægt er að liafa í huga,
að þunglyndissjúklingar eru
sjaldnast grátandi eða jafnvel
hryggir á svip og neita oft og
tíðum þunglyndi við heinar
spurningar, þótt þeir hins veg-
ar láti í ljós kvartanir um hugs-
anaerfiðleika og framtaksleysi.
Einfaldar spurningar geta þá
leitt menn á sporið, t. d. um
svefntruflanir og dægursveifl-
ur eða önnur áðurnefnd ein-
kenni þunglyndis.
Meðferð.
Meðferð þunglyndissjúk-
dóma er í stórum dráttum
þrenns konar:
1) ECT,
2) lyfjameðferð og
3) geðlækning
(psychotherapia).
Meðferðin er mismunandi
eftir því, hvers konar þung-
lyndistegund um er að ræða.
Við depressiones endogenes
er ECT enn þá langöruggasta
meðferðin, þótt ekki sé hún
einhlít fremur en aðrar með-
ferðir i læknisfræðinni.
A ráðstefnu geðlækna um
þunglyndissjúkdóma í Mon-
treal 1959 kom greinilega fram,
að þrátt fyrir kynstur nýrra
lvfja, sem komið hafa á mark-
aðinn undanfarið, liefur ECT
reynzt áhrifaríkasta meðferð-
in, þegar sjúklingarnir eru
vendilega valdir.
Þessari meðferð hefur ver-
ið heitt síðan 1938, þegar Ital-
arnir Cerletti og Bini hófu
liana fvrstir lækna. Tækn-
in við meðferðina hefur á
síðustu áratugum tekið mikl-